„Nie mogę w pełni moralnie ocenić prośby prezydenta o wsparcie zbrojeniowe, ponieważ nie znam wszystkich szczegółów, ale nie mamy jak się bronić bez broni” – wskazywał abp Światosław Szewczuk. Hierarcha mówił o sytuacji na Ukrainie podczas seminarium online zorganizowanego przez Papieskie Stowarzyszenie Pomoc Kościołowi w Potrzebie 8 lutego. Podkreślił, że jego rodacy muszą walczyć, aby w ogóle przetrwać w obliczu rosyjskiej inwazji.

Jak podaje serwis OSV News, na tym samym spotkaniu abp Visvaldas Kulbakas, nuncjusz papieski na Ukrainie, zauważył dwie kwestie, które trzeba równocześnie brać pod uwagę. W pierwszej kolejności w kwestii deeskalacji należy zwracać się do agresora wprowadzającego broń na terytorium konfliktowe. Po drugie, istnieje prawo do samoobrony, przy czym należy zawsze dbać o proporcjonalne jego stosowanie.

Współczesny świat sprawia, że w wielu dziedzinach naszego życia zachodzą zmiany. Nie omijają one spraw związanych z liturgią, duchowością. Zbliża się listopad, a więc miesiąc, w którym wspominamy naszych drogich zmarłych, częściej poruszamy temat życia i śmierci. Zatrzymajmy się nad budzącą ciągle wiele kontrowersji kwestią trumna, czy urna?

Wraz z szeroko rozumianym postępem do naszego kraju, kultury napływają i wpisują się w kalendarz różne święta, zwyczaje. Czy zawsze są one dla nas dobre. Wiele kontrowersji budzi nie tylko w środowisku katolickim obchodzenie Halloween. Dlatego, aby przybliżyć ten problem, jego skalę poprosiłam o wypowiedź ks. Tomasza Stefanowskiego SAC, egzorcystę.

‒ Moim zdaniem problem HALLOWEEN jest złożony. Można dostrzec w nim przynajmniej dwa aspekty. Pierwszy to przeżywanie tego dnia przez satanistów lub grupy o charakterze okultystycznym. Ci ludzie traktują „święto” HALLOWEEN, jako czas posiadający szczególną moc. Jak pisze ks. Posacki, „Noc HALLOWEEN łączą z wieczorem tzw. czarnych mszy i orgii seksualnych, związanych z jednoczeniem się z demonami; wiąże się to także ze składaniem ofiar z ludzi w kulcie satanistycznym, o czym świadczą wypowiedzi byłych satanistów, naocznych świadków tych zdarzeń.”(ks. Aleksander Posacki, Encyklopedia zagrożeń duchowych, s. 273, Radom, 2009).

Obraz Matki Bożej to dzieło nieznanego artysty i nosi wyraźne cechy rzymskiego wizerunku Salus Populi Romani. Przedstawia Madonnę siedzącą na tronie, trzymającą na lewym ramieniu Dzieciątko Jezus. Twarze obojga – bardzo ładne – są przesycone dobrocią. Jezus w lewej rączce trzyma księgę, a prawą wyciąga w geście błogosławieństwa. Maryja ubrana jest w bordową sukienkę i szaroniebieski maforion z gwiazdą na ramieniu i krzyżykiem na czole. Szata Jej Synka jest w tonacji złotożółtej z delikatnymi wzorami. Głowy obu postaci okalają złociste aureole. Obraz mógł powstać prawdopodobnie ok. 1600 r. i możliwe, że zasłynął łaskami już w 1627 r. , kiedy to zawiązano przy nim bractwo różańcowe.  Wisiał wtedy przy jednym z filarów kórnickiej kolegiaty.

Maryja na tutejszym wizerunku nazywana jest Matką Bożą Różańcową.

W czasie wojny Kościół na Ukrainie stał się przede wszystkim instytucją charytatywną, ale wielu znalazło w nim również oparcie duchowe. Wskazuje na to w rozmowie z Radiem Watykańskim rektor seminarium duchownego w Worzelu. Pomimo trwających wciąż działań wojennych seminarium wznowiło działalność dydaktyczną. To kolejny znak nadziei dla naszego społeczeństwa – dodaje ks. Rusłan Michałkiw.

Przyznaje on, że kiedy wybuchła wojna, Kościołowi najłatwiej było zorganizować pomoc humanitarną, bo posiadał już niezbędne struktury, miał kontakty za granicą i obdarzano go zaufaniem. Dlatego na pierwszy plan wybijał się ten aspekt humanitarny. Ale ludzie szukali też pomocy innej natury. Nie chodziło im jedynie o zdobycie pożywienia czy innych produktów pierwszej potrzeby. Niektórzy zaczęli regularnie chodzić do kościoła. Jak mówi ks. Michałkiw, są wśród nich ludzie całkowicie nowi, którzy nie przystępują do komunii. Trzeba ich teraz wprowadzić w życie chrześcijańskie i przygotować do sakramentów.

Rektor seminarium w Worzelu dodaje, że w okolicach Kijowa sytuacja staje się coraz bardziej normalna. Rodziny powracają do swych domów. Jest wielka gotowość do wzajemnej pomocy

Przebieg wojny na Ukrainie stał się na tyle poważny i wyniszczający, że budzi wielki niepokój z powodu groźby eskalacji nuklearnej oraz niekontrolowanych i katastrofalnych skutków w skali globalnej. Papież Franciszek mówił o tym w rozważaniu na Anioł Pański, apelując do prezydenta Putina o przerwanie spirali przemocy i śmierci, a do prezydenta Ukrainy o otwartość na poważne propozycje pokojowe. Wczoraj Papież rozmawiał w Watykanie z doradczynię prezydenta Ukrainy, Aloną Verbytską.

Publikujemy tekst papieskiego rozważania:

Niedziela, 02 października 2022 roku,


XXVII tydzień zwykły

Wiara

Często sam sobie stawiam pytania: „Jakie kryterium przyjąć do określenia intensywności i jakości wiary? Czym jest moja wiara i jak ja osobiście przeżywam moją wiarę?”.

Wiara to nie tylko intelektualne przyjęcie Katechizmu Kościoła Katolickiego. To nie jest tylko odmawianie wyuczonych – nawet najpiękniejszych – modlitw. Wiarą nie jest nawet praktykowanie chrześcijańskiej dobroczynności. To coś więcej! To przed wszystkim zaufanie Bogu bardziej niż sobie.