W 1929 r. tuż przed beatyfikacją św. Jana Bosko, został otworzony jego grób, znajdujący się na Valsalice, w Turynie. Po otwarciu grobowca, które odbyło się zgodnie z procedurami określonymi przez prawo kanoniczne dla procesu beatyfikacyjnego, stwierdzono, że ciało zmarłego jest nienaruszone.Jednak po 41 latach od śmierci, skóra trochę pociemniała.

Spośród świętych Kościoła szczególną atencją cieszyli się orędownicy w ciężkich, nieuleczalnych chorobach. Ich kult ożywał zwykle w jakże częstych okresach szerzenia się epidemii śmiertelnych ówcześnie chorób: ospy, dżumy, cholery. W Chełmnie rozwinął się przede wszystkim kult czterech świętych: Walentego, Rocha, Fabiana i Sebastiana.

Już z 1582 r. pochodzi wzmianka o czci oddawanej w mieście św. Walentemu. Wówczas to w klasztorze benedyktynek przebywała Anna Dzierżanowska chora na epilepsję.

Kiedy chcemy podarować jakiś prezent ważnej osobie, aby okazać jej jeszcze większy szacunek, ofiarowujemy go za pośrednictwem kogoś, kto jest jej bliski. Podobnie też nasze modlitwy, zaniesione do Boga przez Świętą Dziewicę, zyskują o wiele większą zasługę, ponieważ Ona jedyna nigdy nie obraziła Boga.

Pamiętajcie, dzieci moje: skarb chrześcijanina jest w niebie, nie na ziemi. Dlatego gdzie jest wasz skarb, tam też powinny podążać wasze myśli. Błogosławioną powinnością i zadaniem człowieka jest modlitwa i miłość. Módlcie się i miłujcie: oto, czym jest szczęście człowieka na ziemi.

Gniazdo rodzinne

Są takie miejsca na ziemi, gdzie człowiek doznaje szczególnych wzruszeń, które chętnie wspomina i do których często wraca. Dla duchowych synów o. Stanisława Papczyńskiego, założyciela Zgromadzenia Księży Marianów, takim miejscem jest Podegrodzie. Tu po raz pierwszy o. Stanisław ujrzał światło dzienne, otoczony życzliwością najbliższych, którzy w nim przyjęli dar niebios.

Katarzyna Benincasa urodziła się 25 marca 1347 r. w Sienie (Włochy). Była przedostatnim z dwudziestu pięciu dzieci mieszczańskiej rodziny Jakuba Benincasy i Lapy Piangenti - córki poety Nuccio Piangenti. Przyszła na świat, jako bliźniaczka, ale jej siostra, Janina, zaraz po urodzeniu zmarła. Rodzina nie cierpiała biedy, skoro stać ją było na to, by przyjąć do swego grona sierotę po starszym bracie, Tomasza Fonte, który, po wstąpieniu do dominikanów, był pierwszym spowiednikiem Katarzyny.

Już, jako kilkuletnia dziewczynka była przeniknięta duchem pobożności. Wspierana Bożą łaską w wieku 7 lat (w 1354 r.) złożyła Bogu w ofierze swoje dziewictwo. Kiedy miała 12 lat, doszło po raz pierwszy do konfrontacji z matką, która chciałaby Katarzyna wiodła życie jak wszystkie jej koleżanki, by korzystała z przyjemności, jakich dostarcza młodość. Katarzyna jednak już od wczesnej młodości marzyła o całkowitym oddaniu się Panu Bogu.

Św. Katarzyna ze Sieny, dziewica, zakonnica, doktor Kościoła, urodziła się 25 marca 1347 roku w Sienie. Była przedostatnim dzieckiem z dwudziestu pięciu, w mieszczańskiej rodzinie Jakuba i Mony Benincasa. Jej matka była córką poety Nuccio Piagenti. Katarzyna, jako kilkuletnia dziewczynka była przeniknięta duchem pobożności. Mając kilkanaście lat wstąpiła do zakonu dominikanek. Modlitwa, pokuta, posługiwanie trędowatym wypełniały jej młode życie.

Do roku 1969 Kościół łaciński obchodził dwa święta związane ze Stolicą Piotrową: Katedry św. Piotra w Rzymie (18 I) i Katedry św. Piotra w Antiochii (22 II). Po reformie liturgii oba te święta zostały połączone w jedno pod wspólną nazwą: Katedry św. Piotra.

Od IV w. chrześcijanie rzymscy znali i obchodzili święto Katedry świętego Piotra, wspominając, że Apostoł był biskupem tego miasta. W ten sposób składali hołd św. Piotrowi za to, że właśnie w Rzymie założył gminę chrześcijańską i miasto to obrał za stolicę chrześcijaństwa. Ponieważ jednak święto wypadało dawniej często podczas postu, dlatego w wielu stronach, np. w Galii, zaczęto je obchodzić 18 stycznia. Z biegiem lat ustaliły się zwyczajowo dwa święta: 18 stycznia Katedry św. Piotra w Rzymie, a 22 lutego Katedry św. Piotra w Antiochii. Według bowiem bardzo dawnej tradycji św. Piotr miał najpierw założyć swoją stolicę prymasa Kościoła Chrystusowego w Antiochii, gdzie przebywał kilka lat, zanim udał się ok. 42 roku do Rzymu i tam poniósł śmierć męczeńską. W 1558 roku papież Paweł IV ustalił ostatecznie 18 stycznia, jako pamiątkę wstąpienia na tron rzymski św. Piotra, a 22 lutego na obchód święta objęcia stolicy w Antiochii. Oba święta obchodzone początkowo w Rzymie Paweł IV rozszerzył obowiązkowo na cały Kościół łaciński.

Święty Mikołaj urodził się w mieście Patarze w Licyi. Rodzice jego należeli do jednego z najznakomitszych rodów i słynęli z bogactw i pobożności, ale ponieważ Bóg im nie dał łaski potomstwa, pościli, czynili obfite jałmużny i modlili się ze łzami, ażeby im zesłał tę pociechę, lubo już byli dość podeszłymi w wieku. Wysłuchał Wszechmocny ich moduł i dał im syna, który już w pierwszych dniach swego życia wstrzymywał się, co środę i piątek od pokarmu aż do samego wieczora. Tego pobożnego zwyczaju trzymał się aż do końca żywota.

Pod kierunkiem wuja, Biskupa Myry, kształcił się uzdolniony chłopczyk i wkrótce prześcignął wszystkich współuczniów w naukach, a daleko więcej w pobożności, umartwieniu, czystości obyczajów i pokornej skromności.

Nie wiemy dokładnie ani kiedy, ani w jakich okolicznościach św. Barbara z Nikomedii poniosła śmierć. Przypuszcza się, że zapewne ok. roku 305, kiedy nasilenie prześladowań za panowania cesarza Maksymiana Galeriusza (305-311) było największe. Nie znamy również miejscowości, w której Święta żyła i oddała życie za Chrystusa. Późniejszy jej żywot jest utkany legendą.
Według niej była piękną córką bogatego poganina Dioskura z Heliopolis w Bitynii (Azja Mniejsza). Ojciec wysłał ją na naukę do Nikomedii. Tam zetknęła się z chrześcijaństwem. Prowadziła korespondencję z wielkim filozofem i pisarzem Orygenesem z Aleksandrii. Pod jego wpływem przyjęła chrzest i złożyła ślub czystości. Ojciec dowiedziawszy się o tym, pragnąc wydać ją za mąż i złamać opór dziewczyny, uwięził ją w wieży. Jej zdecydowana postawa wywołała w nim wielki gniew. Przez pewien czas Barbara była głodzona i straszona, żeby wyrzec się wiary. Kiedy to nie poskutkowało, ojciec zaprowadził ją do sędziego i oskarżył.

Imię Szymon (Symeon) pochodzi z hebrajskiego shime'on – "Bóg wysłuchał". W czasach Pana Jezusa należało do częściej spotykanych. Nosił je pobożny starzec, któremu Duch Święty objawił, że nie umrze, dopóki nie zobaczy Mesjasza i który podczas Ofiarowania w świątyni wziął małego Pana Jezusa na ręce i nazwał Go "światłem na oświecenie pogan" (Łk 2, 25–29). Imię to nosił także św. Piotr, zanim Pan Jezus nadał mu nowe imię. Pismo święte wymienia także Szymona Cyrenejczyka, który pomagał Panu Jezusowi dźwigać krzyż w Jego ostatniej drodze. Ewangelia wg św. Łukasza wymienia Szymona faryzeusza, który zaprosił Pana Jezusa na ucztę, a według św. Jana Ewangelisty imię to nosić miał ojciec Judasza Iskarioty.

Jest zastanawiające, że przybywający z Europy do Trzebnicy pielgrzymi stają przed grobem świętej, która żyła prawie osiem wieków temu, a jednak duchowo jest im bliska. Sanktuarium to poprzez osobę świętej Jadwigi stało się dla współczesnego człowieka miejscem nadziei i pociechy, pojednania i współpracy z innymi narodami.

12 IX 1980 r. przedstawiciele Episkopatu polskiego i niemieckiego wraz z wiernymi prosili patronkę Śląska o pomoc w przezwyciężeniu, za jej przykładem, dzielących ich trudności w budowaniu nowej Europy. A ks. kard. Joachim Meisner, Arcybiskup Kolonii, w księdze pamiątkowej bazyliki trzebnickiej napisał: „Święta Jadwiga, jako współtwórczyni chrześcijańskiej Europy niech nam pomoże zbudować nową chrześcijańską Europę”.