Tradycja

Chrześcijanie wyznają, że Bóg, objawiony w osobie i w historii Jezusa z Nazaretu, „pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tm 2,4). Trzeba zatem, aby orędzie Jezusa było przekazywane wszystkim pokoleniom na całym świecie.

Katechizm przypomina, że Ewangelia rozprzestrzeniła się na dwa sposoby: ustnie i pisemnie, to znaczy poprzez przepowiadanie apostołów i poprzez natchnione pisma, które tworzą Biblię. Trzeba zauważyć, że przepowiadanie poprzedza Pismo święte, choć z kolei znalazło w nim swój doskonały wyraz, „najwyższą normę” wiary.

Przepowiadanie apostolskie jest kontynuowane poprzez wieki przez biskupów i ich współpracowników. W numerze 78 Katechizmu czytamy, że „to żywe przekazywanie […] jest nazywane Tradycją w odróżnieniu od Pisma Świętego, z którym jednak jest ściśle powiązane”. Poprzez Tradycję Bóg Ojciec rozmawia bez przerwy z Oblubienicą swego Syna, to jest z Kościołem, a Duch Święty prowadzi wierzących ku całej prawdzie.

Od Świętej Tradycji, która pochodzi od apostołów i zawiera to, co apostołowie otrzymali od Jezusa, należy odróżnić „tradycje” pobożnościowe i dyscyplinarne, jakie uformowały się w ciągu wieków w Kościołach lokalnych. Poprzez te tradycje, nazwijmy je „małymi”, Tradycja wielka wyraża się w sposób adekwatny do różnych kultur i różnych epok. W Katechizmie czytamy, że małe tradycje mogą być „podtrzymywane, modyfikowane lub nawet odrzucane pod przewodnictwem Urzędu Nauczycielskiego Kościoła” (n. 83).

Podtrzymujmy zatem różne tradycje i formy religijnej pobożności, o ile pomagają nam one w przeżywaniu wiary. Ale bądźmy uważni, aby małe tradycje nie przysłoniły nam wielkiej Tradycji apostolskiej.

ks. Dariusz Kowalczyk SJ

ŹRÓDŁO: