XXXIV Niedziela Zwykła, Rok B

Uroczystość Chrystusa Króla

Dn 7, 13-14; Ps 93 (92), 1. 2 i 5 (R.: por. 1a); Ap 1, 5-8; por. Mk 11, 10; J 18, 33b-37

Pan Jezus powiedział, że Jego królestwo nie jest stąd. W tych sło­wach wyraźnie zaznaczył, że Jego królowanie polega na czymś zupełnie innym niż to, które jest charakterystyczne dla tego świata. W Apokalipsie św. Jana jest powiedziane: „Jezus Chrystus jest Świadkiem Wiernym”, a Pan Jezus mówi sam o sobie: „przyszedłem na świat po to, aby dać świadectwo prawdzie”. I te słowa odsłaniają nam wyraźnie ten inny wymiar. Królowanie naszego Zbawiciela polega na tym, że On daje świa­de­c­two, a tym, czemu daje świadectwo, jest prawda. A zatem królowanie Chrystusa pole­ga na dawaniu świadectwa prawdzie, bo On sam jest prawdą.

Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, która jest zawsze uko­ronowaniem roku liturgicznego, ma jakoś do nas przemówić, to trzeba, byśmy ją sobie w taki sposób przedstawili. Tu chodzi o to, czy uszanuję w sobie głos Syna Bożego, mojego Kró­la. Istota bycia poddanym tego Króla polega na uszanowaniu w sobie Jego gło­su.

Co to znaczy szanować w sobie głos Syna Bożego? Albo inaczej: Jakie są drogi, które mogłyby powiedzieć mi, że ten głos szanuję? Pierwszym z nich jest dbałość o czas przeznaczony na słuchanie słowa Bożego. Szanuję w sobie głos Syna Bożego, jeśli w moim życiu dbam, bym miał czas na słuchanie tego, co On mówi do mnie. To jest absolutna podstawa, która dotyczy każdego człowieka żyjącego na tej ziemi.