XXIX Niedziela Zwykła, Rok B

Mk 10, 42-45

Bóg nie odrzuca cierpienia, nie zamyka oczu na cierpienie ani nie kładzie go na karb ludzkiej głupoty. Bóg przyjmuje cierpienie - wkracza w świat w osobie swego Syna, by odkupić cierpienie przez cierpienie. Prawda o Jezusie Chrystusie, jako cierpiącym Zbawicielu szokowała nie tylko Apostołów. Dzisiaj jeszcze trudniej, w świecie zdominowanym przez dążenie do przyjemności odnaleźć jakikolwiek sens w cierpieniu, ponieważ mamy wrażenie, że jest ono niepotrzebne i kłóci się z ludzkim szczęściem - uwierzyć w Odkupiciela, którego zwycięska moc ujawnia się w Jego słabości, gdyż nasza cywilizacja nie chce przyjąć prawdy, że droga do szczęścia i pełni człowieczeństwa zawsze prowadzi przez cierpienie.

XXVIII Niedziela Zwykła, Rok B

Mk 10, 17-30

Ewangelia pokazuje, że Chrystusa nie interesowały rozmowy na błahe tematy. On w każdej chwili gotów był do wymiany myśli z człowiekiem, ale tylko w istotnych sprawach. A zatem problem kariery jest godny Jego uwagi. Najwięcej jednak wynika z przebiegu samej rozmowy. Pokazuje ona, że jej przedmiotem nie była kwestia, czy człowiek powinien, czy nie powinien zabiegać w doczesności o karierę.

Dla Chrystusa i dla nieznajomego o wiele istotniejszym jest coś innego, a mianowicie to, w jaki sposób i o jaką karierę winien się starać w życiu doczesnym człowiek wierzący w Boga.

XXVII Niedziela Zwykła, Rok B

Mk 10, 2-16

Często pojawia się na kartach Pisma świętego ten motyw oblubienicy - narodu wybranego i Oblubieńca, czyli Boga. Mówi się również, że teraz to Kościół jest tą oblubienicą. Tak też będziemy to dzisiaj rozważać. Jezus patrzy na swój Kościół, jako na piękną pannę młodą gotową do zaślubin. Zrodził ją na Krzyżu i na Krzyżu dał dowód swojej miłości do niej. Jego męka i śmierć są Jego pieczęcią na spisanym krwią akcie małżeńskim. Swoim życiem uczynił ślub wierności i miłości wiecznej. Kościół - oblubienica Jego nieustannie szykuje się na gody. Nieustannie zwraca się do Niego. Kościół Chrystusowy - oblubienicę tworzą jednak słabi ludzie. Toteż i ona miewa swoje wzloty i upadki. Rozwija się, kwitnie, aby za moment doznawać udręk, prześladowań, napaści.

XXVI Niedziela Zwykła, Rok B

Mk 9,38-43.45.47-48

Ewangelia pokazuje nam gorliwych uczniów, którzy widząc, jak ktoś wyrzuca złe duchy w imię Jezusa, zabraniają mu tego. Przyczyna jest prosta - nie należy do ich grona. Można powiedzieć tu o zazdrości. Chrystus, nie pochwala tego, gdyż każdy, kto czyni dobrze w Jego imię, choćby nawet nie należał do Kościoła, wykazuje, że jest mu duchowo bliski i że posiada przynajmniej zarodek wiary, dlatego należy go szanować i życzliwie się do niego odnosić.

XXV Niedziela Zwykła, Rok B


Mk 9, 30-37

Tak już jest, że człowiek chce być zauważonym przez osoby, które są dla niego ważne, są autorytetami, przewodnikami. Często wtedy nieświadomie czyni różne rzeczy ze względu na nie. Chce pokazać się od jak najlepszej strony. A uznanie tych osób, pochwała, dobre zdanie o nim są dla niego niezmiernie ważne. Tak jest z dziećmi i z dorosłymi. Zauważmy, że Jezus „usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich!”

XXIV Niedziela Zwykła, Rok B

Mk 8, 27-35

Pismo święte, dzisiaj podkreśla dwojaką postawę Sługi: dobrowolne i ciche przyjęcie cierpienia oraz pełne ufności zdanie się na Boga. Proroczy i wzruszający opis postawy Jezusa, który dobrowolnie pójdzie na mękę i śmierć, by wypełnić rozkaz Ojca.

Na tym tle szczególnego blasku nabiera dzisiejsza ewangelia. Jezus, doprowadziwszy uczniów do uznania swego posłannictwa mesjańskiego, prostuje i uzupełnia wyobrażenie, jakie zarówno Dwunastu, jak i ich współziomkowie mieli o nim. Istotnie, wyjąwszy proroctwa o cierpieniach Sługi Pańskiego, naród żydowski, opierając się jedynie na tych, które ukazywały Mesjasza jako Zbawiciela i odnowiciela Izraela, wyobrażał sobie, że Pan dokona swojego dzieła przez chwałę i triumf. Sam Jezus gardzi tym pojęciem i zapowiada wyraźnie swoją mękę: „I zaczął ich pouczać, Że Syn Człowieczy musi wiele cierpieć... że będzie zabity”.

XIX Niedziela Zwykła, Rok B

J 6,41-51

Jezus, oprócz działania w licznych i cudownych czynach, chce je wyjaśniać i nie rezerwuje tylko tych wyjaśnień do ścisłego grona Apostołów, ale kieruje do wszystkich, którzy go otaczają. Co więcej, próbuje za wszelką cenę i na różne możliwe sposoby wyjaśniać, to, co jest trudne do wyjaśnienia, jak w dzisiejszej Ewangelii głęboka mowa Eucharystyczna.My sami przecież często posługujemy się słowami wyjaśniającymi nasze lub innych ludzi czyn, czy wydarzenia. Jednak, gdy tylko wyczujemy niechęć, niezrozumienie w słuchaczu, to najczęściej zaraz rezygnujemy i wycofujemy z rozmowy. Nawet jesteśmy gotowi zaprzeczyć prawdzie, aby być dobrze odebranym w oczach drugiego człowieka. Jednym słowem opinia ludzka jest niejednokrotnie ważniejsza i wygrywa z najwyższą prawdą.

A jak my sami się zachowujemy, kiedy słyszymy słów trudnych, niezrozumiałych, chociażby tak, jak w dzisiejszej Ewangelii?

XVIII Niedziela Zwykła, Rok B

J 6,24-35

Dzisiejsza Ewangelia rozpoczyna się od słów zawierających informację o tym, z jak wielkim zaangażowaniem ludzie szukali Jezusa, nawet pokonując całe jezioro, by całą rzeszą dotrzeć na drugą stronę, i jak bardzo oni pragnęli przy Nim być, a to wszystko dlatego, że trochę wcześniej Jezus dokonał dla nich cudu rozmnożenia chleba.

XVII Niedziela Zwykła, Rok B

J 6,1-15

Chleb jest symbolem troski Boga o człowieka. Bóg okazuje ją posługując się ludźmi. Gdy pewien człowiek przyszedł do proroka Elizeusza z darem dwudziestu bochenków chleba jęczmiennych, prorok polecił rozdzielić je między stu ludzi. Bochenki były małe, więc ofiarodawca obawiał się, że nie starczy dla wszystkich. Prorok jednak przekonywał, że Pan Bóg sprawi, iż ludzie nie tylko się nasycą, ale jeszcze pozostawią resztki.

XVI Niedziela Zwykła, Rok B

Mk 6,30-34

„Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego”. Czy Pan jest rzeczywiście moim pasterzem? Czy pasę się na tym zielonym pastwisku, którym jest On sam?  mówi o sobie, że „jest zielonym drzewem”. My jesteśmy suchymi. On żyje, Niczym zielone drzewo, daje się zabić, aby nasze suche drzewa mogły ożyć. Czy Pan jest moim pasterzem? Czy w taki sposób się do Niego zbliżam, świadom, że w Nim jest życie, a bez Niego śmierć?

XV Niedziela Zwykła, Rok B

Mk 6,7-13

Dzisiejszy fragment Ewangelii przypomina Chrystusowe słowa rozesłania uczniów. Apostołowie idą po dwóch, aby głosić Ewangelię.Rozesłanie apostołów niosło miłość i moc na czas przeciwności. Zwykle pierwszą reakcją przy takim rozesłaniu jest lęk, obawa, a nawet krzyk: „Dlaczego? Po co? Wolę żyć spokojnie, nie wychylać się!”