Szczególnie cennym zespołem zabytkowym w Chełmie jest usytuowany w centrum miasta kompleks budowli popijarskich. Główny obiekt to późnobarokowy Kościół p.w. Rozesłania Świętych Apostołów.

Pierwsza drewniana świątynia w tym miejscu powstała w XV wieku z fundacji króla Władysława Jagiełły, jako pamiątka zwycięstwa pod Grunwaldem, w którym znaczący udział miało rycerstwo ziemi chełmskiej. Obiekt przejął również funkcję głównej świątyni rzymskokatolickich biskupów chełmskich parafii rzymskokatolickiej.

Historia parafii św. Tomasza Apostoła w Sosnowcu jest ściśle związana z historią zarówno miasta jak i dzielnicy. Chociaż Sosnowiec uzyskał prawa miejskie dopiero w 1902 roku, to pierwsze wzmianki o Pogoni pochodzą już z XIV wieku: w 1386 roku królowa Jadwiga sprzedała te ziemie Wisławowi i Pawłowi z Mysłowic. Dokument z tej transakcji jest pierwszym, w którym pojawiła się nazwa "Pogoń".

Pogoń należała do parafii mysłowickiej do 1819 roku, następnie do parafii pod wezwaniem św. Stanisława BM w Czeladzi. Od 1896 roku wchodziła w skład parafii pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP (dzisiejszej parafii katedralnej).

Położony przy ulicy Grodzkiej kościół śś. Piotra i Pawła jest pierwszą barokową budowlą w Krakowie i jedną z pierwszych wzniesionych w tym stylu na ziemiach polskich. Zbudowany został dla jezuitów z fundacji króla polskiego Zygmunta III Wazy, inspirowanej przez królewskiego kaznodzieję, jezuitę Piotra Skargę. Plany kościoła wykonał prawdopodobnie Giovanni de Rossis, naczelny architekt zakonu jezuitów w Rzymie. Budowę rozpoczętą w 1597 r. prowadzili kolejno architekci Józef Britius, Giovanni Maria Bernardoni i Giovanni Trevano. Kościół zarówno w układzie przestrzennym, bryle i kształcie fasady wzorowany jest na rzymskim kościele jezuitów Il Gesu.

Kościół p.w. Świętej Trójcy to największy, a zarazem najstarszy kościół w dekanacie. W tej neobarokowej Świątyni otaczany jest czcią cudowny Obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus na ręku. Matka Boża Kościerska jest Królową i Opiekunką rodzin chrześcijańskich.

Pierwsza wzmianka o parafii kościerskiej pochodzi z 1210 r. Parafia kościerska należała od chwili swojego powstania aż do roku 1826 do biskupa włocławskiego. Po 1826 r. Parafia św. Trójcy została włączona do biskupstwa chełmińskiego z siedzibą w Pelplinie. Równocześnie stała się siedzibą dekanatu.

Jak można wyczytać z kart historii, wieś Kobierzyn należała niegdyś do Parafii Św. Jakuba, a kościół znajdował się niedaleko „Skałki". Gdy Austriacy na początku XIX w., zburzyli ten kościół, parafianie modlili się w kaplicy św. Bartłomieja na Ludwinowie. Po wybudowaniu w Podgórzu kościoła św. Józefa, objął on duszpasterską opiekę nad wsią Kobierzyn. Na początku XX w., miasto wybudowało na terenie Kobierzyna najnowocześniejszy na owe czasy szpital psychiatryczny, a na jego terenie powstała kaplica p.w. Matki Bożej Częstochowskiej. Posługę kapłańską wobec pacjentów i pracowników spełniał w niej zatrudniony przez szpital kapelan (w latach 1945-1998 obowiązki kapelana pełnili księża z parafii).

Kościół św. Wojciecha jest prawdopodobnie najstarszą tego typu budowlą w Krakowie. Według tradycji kazania głosił w nim św. Wojciech (w latach 60-tych ubiegłego wieku odkryto fragmenty nieznanej kamiennej budowli z X w., czyli z czasów, kiedy to św. Wojciech w Krakowie przebywał). Można, zatem stwierdzić, iż kościółek ten liczy sobie ponad 1000 lat! W 1453 roku nauczał w nim św. Jan Kapistran (franciszkanin, głoszący kazania po całej Europie. Cieszyły się one olbrzymią popularnością, największe tłumy przybyły do Brescii. Aby wysłuchać Jana Kapistrana zebrało się około 126 tysięcy wiernych.

Dawne nazwy: Wikaryjska, Dzwonowa

Wieża Srebrnych Dzwonów. To najstarsza zachowana dzwonnica Katedry Wawelskiej. Dolna, kamienna część wieży (do wysokości 12 m) pochodzi z pierwszej połowy XII w. z drugiej Katedry Wawelskiej tzw. Hermanowskiej. Ceglana, czworoboczna część wieży z miejscem na dzwony została dobudowana w trzeciej ćwierci XIV w. W 1530 r. wieżę podwyższono o jedną kondygnację i nakryto ozdobnym hełmem późnogotyckim, który w 1769 roku zamieniono na dach ostrosłupowy.

Na wieży zawieszone są cztery dzwony:

Dzisiaj przypada wspomnienie Najświętszego Imienia Jezus. Zapraszam więc wszystkich czytelników do wrocławskiej Parafii pod tym wezwaniem.

"Via Ad Deum"

Ogromnie ucierpiała nasza świątynia parafialna podczas działań wojennych w 1945 roku, kiedy to w drugi dzień świąt Wielkanocy o godzinie 1945 miasto zostało straszliwie zbombardowane przez wojska radzieckie. Zniszczone, powalone lub spalone były prawie wszystkie kościoły. Nasza świątynia miała rozbity dach, a sklepienie nawy głównej przebite w trzech miejscach i zawalone aż po kaplicę św. Anny. Cztery sklepienia na emporach, najbliższych prezbiterium, także zostały zniszczone, a Ołtarz Główny ze stopniami i balustradą rozbity.

Piotrkowice to wieś położona w odległości 25 km na południowy wschód od Kielc, przy trasie nr 73, wiodącej do Buska Zdroju i Tarnowa, pomiędzy Morawicą a Chmielnikiem. Historia tej średniowiecznej osady sięga XII wieku. Parafia w Piotrkowicach powstała po­między rokiem 1359 a 1372. Najpierw zbu­dowano drewnianą kaplicę, a pod koniec XVI wieku murowany kościół św. Stanisława. Wspomina o nim Jan Długosz w Liber Beneficiorum (Księga Uposażeń).

Sanktuarium Matki Bożej Loretańskiej w Piotrkowicach jest duchowo związane z międzynarodowym sanktuarium Świętego Domku Matki Bożej w Loreto, we Włoszech, nazwanym przez św. Teresę od Dzieciątka Jezus, która odwiedziła je w 1887 r. „szkatuł­ką z perłą”. Dla zrozumienia ducha i znaczenia Domku Loretańskiego w Piotrkowicach, który jest jednym z najpiękniejszych replik Santa Casa – Loreto we Włoszech, trzeba poznać przynajmniej zarys historii tego sanktuarium i sięga XII wieku.

We wschodniej części wioski, przy ulicy Wiejskiej 2, znajduje się kościół filialny pod wezwaniem Matki Bożej Śnieżnej. Należy on do parafii pod wezwaniem św. Elżbiety Węgierskiej w Kluczu. Ta świątynia została gruntownie przebudowana lub zbudowana na nowo w 1748 roku. Fundator tej świątyni oraz budowniczy jest nieznany.

Na rzut poziomy kościoła w Olszowej składają się przylegające do siebie dwa prostokąty. Korpus nawowy jest szerszy, natomiast prezbiterium jest węższe i trójbocznie zamknięte. Nawa z prezbiterium jest połączona za pomocą ukośnych ścianek, które się zwężają w kierunku prezbiterium. Kościół jest orientowany, gdyż ma prezbiterium skierowane w kierunku wschodnim. Kościół jest konstrukcji zrębowej, natomiast wieża jest zbudowana w konstrukcji słupowej. Materiałem budowlanym jest drewno. Kamień jedynie został użyty do podmurowania świątyni.

Dzwon Zygmunt od pierwszego dzwonienia po dziś dzień jest poruszany ręcznie przez zespół dzwonników. Początkowo, w XVI wieku, dzwonnikami byli świątnicy katedralni, potem przez kolejnych kilka wieków członkowie cechu cieśli krakowskich a następnie pracownicy Wzgórza Wawelskiego. Od połowy XX wieku Dzwon Zygmunt poruszany jest przez dzwonników pochodzących z różnych środowisk i reprezentujących różne profesje.