Mieszka w nas Trójca Drukuj
Wpisany przez Beata   
sobota, 15 czerwca 2019 23:10

Uroczystości Trójcy Świętej są następstwem Niedzieli Zesłania Ducha Świętego podkreślają, że dzieło zbawienia pochodzi od Ojca i realizuje się przez Syna w Duchu Świętym.


Jak jest dziś z praktyczną wiarą w Trójjedynego Boga? Czy np. w naszej osobistej modlitwie zwracamy się świadomie do trzech Osób: Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego? Kim jest Duch Święty, najbardziej nieodgadniona osoba Trójcy Świętej?


Duch Święty - Trzecia Osoba Trójcy Świętej, dar dany Kościołowi w dniu Pięćdziesiątnicy. Będąc obecny we wspólnocie wierzących, działa On wśród nas także dziś.


 


 

Chrystus poprzez dokonanie zbawienia objawił nam zamiar Ojca, natomiast Duch je dopełnił. Tak samo jest w liturgii: Chrystus dokonuje, Duch dopełnia. To właśnie dzięki Duchowi Świętemu możemy głębiej poznać Jezusa i Jego działanie, bowiem Duch jest Jego Interpretatorem oraz objawia Jego chwałę, czyli wewnętrzną treść życia: ukrytą Boskość. Dokonuje tego dzieła obdarowując Miłością, dzięki której objawia nam w Chrystusie Boga, jako drogę, prawdę i życie.


Pan Jezus z Duchem Świętym w darze Eucharystii udziela się uczestnikom w Komunii Świętej. Eucharystia, przepełniona jest Duchem Świętym, który uwewnętrznia w uczniach wydarzenie Paschy: wszczepia coraz głębiej w Ciało Chrystusa, przekazując Jego sposób istnienia ("żyję już nie ja, lecz żyje we mnie Chrystus" - Ga 2,20). Trwając w jedności z Bogiem, napełniamy się Chrystusem Zmartwychwstałym i jednocześnie Duchem Świętym, gdyż mówimy tu o Trójcy Świętej, czyli o trzech osobach stanowiących jedność. Duch mieszka w Kościele, a także w sercach wiernych jak w świątyni; w nich przemawia i daje świadectwo przybrania za synów.


W sakramentach w sposób uprzywilejowany Chrystus działa mocą Ducha Świętego. Ogromną rolę odgrywa liturgia słowa, która realizuje podwójny cel. Po pierwsze, wskazuje na obecność Pana oraz wskazuje na obecność Ducha. Uczestnicy liturgii uświadamiając sobie, że wśród nich zgromadzonych w imię Jezusa jest obecny On sam, uświadamiają sobie też, że jest z nimi Duch Święty, dzięki któremu zewnętrzne ludzkie słuchanie zmienia się w wewnętrzne słyszenie, patrzenie w widzenie, a zewnętrzne bycie razem w zjednoczenie nazywane zjednoczeniem mistycznym.


Dzięki Duchowi Świętemu, dzięki Jego uświęcającej działalności człowiek wierzący, mając Miłość, wchodzi w sferę Zmartwychwstałego, osiąga pełną wolność, bo "gdzie Duch Pana, tam wolność" (2 Kor 3,17), i z otwartymi oczami, bo gdzie Duch Pana, tam "zasłona opada" (2 Kor 3,16), wpatruje się w Tego, który JEST. Czym w tak bliskim spotkaniu zaczyna być wzajemność Boga i człowieka, do jakiej miary urasta modlitwa oraz czym jest spotkanie.


Religia chrześcijańska jest żywą relacją z Bogiem w Trzech Osobach. Nie osiągniemy pełni życia duchowego ani doskonałości chrześcijańskiej, jeśli nie potrafimy wejść w kontakt z każdą z nich. Jezus mówi: "Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze - Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie" (J 14,15-17).


Pierwszym i podstawowym obowiązkiem człowieka wierzącego jest miłować Chrystusa, swojego Zbawiciela. Trzeba z Nim być, nauczającego słuchać, być posłusznym Jego przykazaniom.  "to czyńcie na moją pamiątkę" (Łk 22,19; 1 Kor 11,24-25) – to przykazanie, a zarazem testament dany nam w Wieczerniku. Jezus powiedział też do swoich apostołów: "a Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem" (J 14,26) . Chrystus podkreśla rolę Ducha Świętego w wyjaśnianiu swego własnego nauczania. Wiemy, że Jezus mówił głównie poprzez czyny, ale też dawał do nich słowne komentarze. Powiedziawszy wszystko, "nie powiedział jednak wszystkiego" (J 16,12 i 21,25).


"Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy - mówi Jezus - doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi" (J 16,13-15). Możemy powiedzieć, że to jest zarys roli Parakleta (Ducha Świętego), który sam z siebie nie ma nic, lecz dzięki Jezusowi i Jego zbawczemu dziełu posiada wszystko, co jest u Ojca, całą Prawdę. Zna wszystkie sekrety Boga.


Duch Święty jest wewnętrznym przewodnikiem, który doprowadza apostołów oraz nas do poznania całej prawdy. Zawiera ona wszystko, co daje Jezus, całą pełnię, jaką On posiada - a tą pełnią jest Ojciec.

 

Chrześcijanin bez łaski umiera jak człowiek bez tlenu, a przez otwarcie się na Ducha-Parakleta, przez poddanie się sile miłości naznaczonej stygmatami Ukrzyżowanego objawia Tego, który jest Życiem jego życia, Świętością jego świętości - której szafarzem jest Duch Święty Uświęciciel.


Święty Jan Paweł II pisze w swej Encyklice o Duchu Świętym: "Można powiedzieć, iż w Duchu Świętym życie wewnętrzne Trójjedynego Boga staje się całkowitym darem, wymianą wzajemnej miłości pomiędzy Osobami Boskimi, i że przez Ducha Świętego Bóg bytuje. Duch Święty jest osobowym wyrazem tego obdarowywania się, tego bycia Miłością. Jest Osobą-Miłością. Jest Osobą-Darem".

 

 

autor: Beata Fabiś

 


Poprawiony: sobota, 15 czerwca 2019 23:19