AUTOR :  s. Anna Siudak FMM

Definicja wyjaśniająca proces nawrócenia jest bardzo prosta. Oznacza zwrócenie całego naszego życia ku Bogu, jak słonecznik ku słońcu. Greckie słowo metanoia wyraża zarówno radykalne zwrócenie się ku Bogu jak i wewnętrzną przemianę, która dotyczy całej postawy człowieka, jego myślenia, uczuć, zachowań. Ta przemiana zaczyna się od poczucia własnej grzeszności i uświadomienia sobie wielkiej rozbieżności między własnym życiem a tym, którego chce dla nas Bóg.  

Po doświadczeniu tego szczytowego napięcia człowiek zaczyna odzyskiwać poczucie wewnętrznego spokoju i harmonii, które potęgują się na miarę, coraz większego zaufania i powierzania się Bogu. Towarzyszy temu odczucie Bożej obecności, Bożej wielkości oraz Jego nieograniczonej miłości i łaski. Z tego rodzi się przeświadczenie, że Bóg jest źródłem trwałego szczęścia oraz postawa pokory, po doświadczeniu własnych braków i niewystarczalności. To prowadzi do umocnienia w wierze i dostrzegania piękna świata. Życie zostaje zdominowane przez poczucie obdarowania i nieustanne doświadczanie Bożej miłości. Serce człowieka napełnia się wielką wdzięcznością.

O głębokości wewnętrznej przemiany świadczy coraz większa utrata smaku do cielesnych przyjemności, a odzyskiwanie go w tym co duchowe, nadprzyrodzone. Pojawiają się też owoce nawrócenia, którymi są uświęcenie człowieka, nowy poziom duchowej witalności, ukształtowanie dobrych nawyków, łatwe wykonywanie rzeczy dotychczas niemożliwych a nawet heroicznych, wytrwałość w czynieniu dobra. Osoba zwrócona ku Bogu szybciej dojrzewa, łatwiej poddaje się woli Bożej i zwraca ku prawdziwym wartościom. Nawrócenie jest pewnym przełomem w życiu, w poszukiwaniu jego piękna, które człowiek traci poprzez grzech i odwrócenie od Boga. Żeby żyć w pełni trzeba kochać Boga i bliźniego jak samego siebie oraz całkowicie zawierzyć Bogu, bez którego nic nie możemy uczynić (por. J 15, 5).

Owocem nawrócenia jest również dostrzeganie własnego niedowierzania Bogu. Wtedy coraz częściej odkrywamy ten stały skurcz, którym jest obrona człowieka przed Bożą miłością. Jest on o tyle boleśniejszy, gdy dotyczy osób dla których Bóg i Jego sprawy stały się nieodłączną treścią całego życia. W tym otwarciu i całkowitym zwróceniu ku Bogu czujemy naszą niemoc. Dlatego musimy nieustannie przyzywać Ducha Świętego, który uzdolni nas do zawierzenia się Bogu a przez to do stania się Jego uległymi narzędziami w budowaniu Bożego Królestwa.

Potrzebujemy dojść aż do tego momentu, by stać się prawdziwymi głosicielami Dobrej Nowiny. Doświadczając własnej grzeszności i niemocy do całkowitego powierzenia się Bogu zaczynamy potrzebować Lekarza, Zbawiciela. Potrafimy jednocześnie zrozumieć tę potrzebę u innych zwłaszcza tych, którzy jeszcze nie poznali Jezusa Chrystusa Zbawiciela wszystkich ludzi. Bł. Jan Paweł II jest dla nas przykładem, jak jego życiowe hasło „Cały Twój”, wyrażające całkowite powierzenie się Jezusowi i Jego Matce uczyniło go największym misjonarzem świata.

źródło:  http://www.fmm.opoka.org.pl/