Bernard Łubieński, potomek zasłużonego dla Ojczyzny i Kościoła rodu, syn Tomasza i Adelajdy Łubieńskich urodził się 9 grudnia 1846 r. w Guzowie pod Warszawą. W wieku 12 lat został wysłany do Anglii, gdzie zdobył wykształcenie humanistyczne w katolickim kolegium w Ushaw. Mając 18 lat wstąpił do Zgromadzenia Redemptorystów i 7 maja 1866 r. złożył śluby zakonne w Bishop Eton koło Liverpool. Tam także rozpoczął studia filozoficzne i teologiczne, które ukończył w międzynarodowym seminarium zakonnym w Wittem, w Holandii. Święcenia kapłańskie przyjął w Akwizgranie (Aachen) 29 grudnia 1870 r.

Przez jedenaście lat pracował w Anglii jako misjonarz i duszpasterz wśród katolików angielskich i polskich emigrantów. Realizując pragnienie swego serca przyczynił się do powrotu redemptorystów na ziemie polskie zakładając w 1883 r. placówkę w Mościskach koło Przemyśla. Tam też rozwinął intensywną działalność duszpasterską i misyjną, pomimo poważnego paraliżu nóg, któremu uległ już w 1885 r. mając 39 lat. Współdziałał następnie w zakładaniu placówek w Tuchowie, Krakowie i Warszawie oraz popierał intensywnie rozwój Zgromadzenia na ziemiach polskich. Ponowne sprowadzenie redemptorystów do Polski i do Warszawy uważał za swój obowiązek i zadanie swojego życia. Głos tradycji i opinia historyków uznała go słusznie za odnowiciela Zgromadzenia Redemptorystów w Polsce, stojącego u początków jego polskiej prowincji.
Będąc w podeszłym wieku o. Bernard pracował nadal głosząc słowo Boże i wiele spowiadając. Utrudzony działalnością apostolską i doświadczony cierpieniem kalectwa oraz ostatniej choroby, zmarł w opinii świętości 10 września 1933 r. w Warszawie.