Weszliśmy w okres Wielkiego Postu, czasu przygotowującego nas do Zmartwychwstania Chrystusa. Jednak, aby nasza radość była pełna i dojrzała musimy najpierw wyjść na pustynię – wejść w siebie, wsłuchać się w głos Boga.

Potrzeba ucieczki na pustynię jest bardzo mocna w człowieku. Jest to pokusa ucieczki od innych ludzi, nawet najbliższych i bycia sam na sam z sobą, aż do ostrego bólu samotności. Pokusa pustyni, to także potrzeba serca - dokonania podsumowania lub zaplanowania życia. Pustynia staje się trudnym środowiskiem uzdrowienia i umocnienia.

W dzisiejszą Uroczystość zamyślamy się nad świętością tych wszystkich, którzy stoją już przed obliczem Boga oraz nad naszą świętością, która jest celem i wyzwaniem dla nas na każdy dzień ziemskiego pielgrzymowania. Słowo Boże jest bardzo jasne i precyzyjne. Wszystkie czytania, krok po kroku pokazują nam, jak dołączyć do niezliczonej rzeszy świętych w królestwie niebieskim.

Wspominamy dzisiaj świętych, wszystkich świętych, gdyż wierzymy w prawdę świętych obcowania. Wierzymy, że Oni o nas pamiętają i pomagają nam dojść także do świętości, orędują za nami – przed Bogiem, tam, po drugiej stronie.

Modlitwa ustna powinna stawać się coraz bardziej uważna, czysta i prosta, i przez to powoli przeradzać się w modlitwę kontemplacyjną; od mówienia w milczenie, od modlitwy ustnej do modlitwy wewnętrznej. Człowiek zaczyna się modlić dlatego, że zaczął tęsknić.Modlitwa zewnętrzna jest właściwie tylko wyrazem tej wewnętrznej tęsknoty. Podstawą wszelkiej modlitwy jest wiara w obecnego nas Boga. Na medytacji czy podczas modlitwy nie otrzymujemy niczego z zewnątrz, ale docieramy do głębi duszy, gdzie jest mieszkanie Boga.

Uroczystości Trójcy Świętej są następstwem Niedzieli Zesłania Ducha Świętego podkreślają, że dzieło zbawienia pochodzi od Ojca i realizuje się przez Syna w Duchu Świętym.

Jak jest dziś z praktyczną wiarą w Trójjedynego Boga? Czy np. w naszej osobistej modlitwie zwracamy się świadomie do trzech Osób: Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego? Kim jest Duch Święty, najbardziej nieodgadniona osoba Trójcy Świętej?

Duch Święty - Trzecia Osoba Trójcy Świętej, dar dany Kościołowi w dniu Pięćdziesiątnicy. Będąc obecny we wspólnocie wierzących, działa On wśród nas także dziś.

W tym roku uroczystość Zesłania Ducha Świętego obchodzona jest w liturgii Kościoła w czerwcu, a więc miesiącu poświęconym Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Mamy tu dwie dosyć odmienne postawy duchowe, które z początku znacznie różnią się od siebie.

Nabożeństwo do Serca Jezusa jest w swojej treści i wymiarze szeroko pojętej sztuki bardzo rozwinięte. Spotyka się z szerokim wymiarem przedstawień plastycznych Jezusowego Serca. Spoglądając natomiast na kult Ducha Świętego zauważymy, że nie posiada tak bogatej ikonografii. Czcząc Trzecią Osobę Boską, mamy do czynienia z Kimś niewidzialnym, niedającym się przedstawić i umiejscowić.

Przeżywamy okres wielkanocny, w którym coraz głębiej uświadamiamy sobie, że Odkupiciel wskazał nam jedyną pewną drogę w życiu: przez krzyż do chwały. W Wielki Piątek, śpiewaliśmy przy grobie Chrystusa: „Odszedł Pasterz nasz, co ukochał lud”, a w poranek wielkanocny rozbrzmiewało radosne „Alleluja”. Zmartwychwstał Jezus - Dobry Pasterz, który własne życie oddał za swoje owce i umarł na krzyżu za swoją owczarnię. W okresie paschalnym przed naszymi oczyma ukazuje się wyraziście obraz Chrystusa Dobrego Pasterza.

Na początku Wielkiego Postu Kościół wraz ze św. Łukaszem prowadzi nas na górę Tabor, żebyśmy mogli przeżyć tajemnicę Przemienienia, które się tam dokonało. Łaska ciszy i samotności pozwala usłyszeć Boga, Jego głos przenikający i przemieniający. Jezus często szedł na odludne, pustynne wzniesienia, aby tam na modlitwie doświadczyć obecności Ojca. W świętej ciszy obecności realizuje się pragnienie Boga i człowieka, aby być razem, wejść w głębię modlitwy przemieniającej, kreującej żywą relację dziecka Bożego z Ojcem Niebieskim.

W świecie wirtualnym i rzeczywistym roi się od przekleństw, wulgaryzmów, złorzeczeń. Biblia zachęca do czegoś przeciwnego, do błogosławienia. Dlaczego więc tak rzadko to czynimy?

Bóg jest źródłem i dawcą wszystkich błogosławieństw, natomiast Jego Syn najdoskonalszym, najpełniejszym błogosławieństwem. Poprzez Jezusa Chrystusa wszyscy mamy udział w Bożym błogosławieństwie.

W udręce spowodowanej przez skrupuły zapomina się o tym, co najważniejsze, że odpuszczenie grzechów zawdzięczamy Miłosiernemu Bogu. Człowiekowi zaczyna się wydawać, iż rzeczą najważniejszą jest jak najdokładniejsze wyznanie swoich grzechów, jak najdokładniejsze odprawienie pokuty itp. A przecież, kiedy klękam przy konfesjonale, przychodzę wówczas do Chrystusa Zbawiciela, aby On w swoim miłosierdziu chciał mi wybaczyć moje grzechy. Wyznanie win świadczy o tym, że przychodzę w dobrej woli, i jest jedynie warunkiem rozgrzeszenia. Źródłem rozgrzeszenia jest sam Bóg, Jego miłosierdzie.

Dzisiaj wspominamy Nawrócenie św. Pawła Apostoła, kończymy Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Przebiegał on pod hasłem, pochodzącym z Ewangelii wg. św. Jana „Daj mi pić”. Można w tym miejscu zadać sobie pytanie: „Dlaczego to właśnie on zamyka tak ważny dla Kościoła Tydzień?”.

Szaweł ( takie imię przed chrztem miał św. Paweł) był zdecydowanym i gorliwym prześladowcą Kościoła, był też świadkiem w kamieniowaniu św. Szczepana. Przełomowym momentem w jego życiu była podróż do Damaszku. W Dziejach Apostolskich znajdziemy opis nawrócenia się Szawła „Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?” „Kto jesteś, Panie?”- powiedział. A On: „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz.””

Życie człowieka jest darem, wspaniałym darem Boga Ojca. Stąd też należy je nieustannie przyjmować, jako dar, ale i zadanie. Chociaż ludźmi jesteśmy już od chwili poczęcia, to nimi też nieustannie się stajemy. Najpiękniej odpowiadamy Bogu dbając o nasz wszechstronny rozwój, poprzez dynamiczne podejście do każdego etapu życia, jako do swoistego zadania. Starość, a może lepiej wiek podeszły, ukazuje się nam w kolejnych etapach rozwoju człowieka, jako zadanie wyjątkowe i często niełatwe.