Rozmowa z Zofią Pilecką-Optułowicz

Żołnierz niezłomny, żołnierz wyklęty, żołnierz „Rzeczypospolitej utraconej”, ochotnik do

Auschwitz, jeden z sześciu najodważniejszych ludzi europejskiego ruchu oporu w czasie drugiej wojny światowej – Witold Pilecki.

Dziś Zofia Pilecka-Optułowicz, mając już ponad osiemdziesiąt lat, wspomina swojego ojca takiego, jakiego znała. Witold Pilecki był nie tylko bohaterem narodowym. Był przede wszystkim człowiekiem, którego szanowano za to, jaki jest.

Rozmowa z JOANNĄ M. RYGUŁĄ żoną Wojciecha, mamą pięciorga dzieci, autorką książek dla najmłodszych

– Czym jest dla Pani Boże miłosierdzie? Ostatnią deską ratunku, przeżyciem duchowym, pomocą w trudnych czy beznadziejnych sprawach, ufnością, dziękczynieniem, a może jeszcze czymś innym?

– Miłosierdzie jest dla mnie szczególnym rodzajem miłości, takim, które odpowiada na zło. Bóg jest Bogiem miłosiernym. On pochyla się nade mną, gdy zgrzeszę, pomaga mi, gdy zbłądzę, gdy pogubię się we własnym życiu lub mam zwyczajne problemy. Stawia wtedy przede mną pomocnych ludzi, np. męża lub dzieci, podsuwa rozwiązania. Prowadzi i otwiera oczy. Każdego dnia mogę na Niego liczyć, bo nigdy mnie nie zawiódł. W sposób szczególny odczuwam ten Jego przymiot w spowiedzi świętej i w rozmowach z kierownikiem duchowym. Gdy doznam łaski Bożego miłosierdzia, gdy doznam pomocy Pana Boga, zawsze rozpiera mnie szalona radość i dziękczynienie za otrzymane dobro!

Poprosiłam p. Kingę Zastawną lekarkę, a zarazem wolontariuszkę Fundacji "Redemptoris Missio" o przygotowanie materiału dotyczącego Jej pracy misyjnej w Indiach.

Beata Fabiś

Ogromny kraj zapachów kadzideł, przypraw i kwiatów. Kraj kolorów tropikalnych owoców, tkanin i biżuterii. Kraj bogactwa kultury, języków i religii. A w nim maleńki Ośrodek Karunalaya – kilku misjonarzy z miłością wyciągających dłonie do tych, którzy odrzuceni przez swoją własną kulturę na skraju ubóstwa próbują żyć we własnej ojczyźnie.

Radio Watykańskie (RW): Przełom roku to zwykle czas na refleksję nad tym, co się kończy i co się zaczyna. Świat zmienia się nieustannie, ewoluują ludzkie zachowania i sposoby wartościowania. Ale przecież każdy z nas wyrasta w konkretnym miejscu i konkretnej rzeczywistości kulturowej.

ks. Andrzej Koprowski SJ (AK): Jesteśmy zakorzenieni w historii i kulturze swojego narodu, mówimy i myślimy „określonym językiem”. Globalizacja ekonomii i mediów, złączona z globalizacją obojętności sprawiają, że – jako skutki uboczne – narastają konflikty, jak też postawy zamknięcia. Są to nie zawsze uświadomione próby „ratowania korzeni”, własnej tożsamości. Migracje komplikują problem. Polacy, którzy żyją, pracują, studiują w Wielkiej Brytanii, krajach skandynawskich czy Niemczech, słusznie starają się „wejść w nowe środowisko”. Zauważają, że zaczynają myśleć i odczuwać odmiennie, niż ich krewni i znajomi w Ojczyźnie.

Rozmowa z Radosławem Pazurą aktorem, mężem aktorki Doroty Choteckiej i ojcem 7-letniej Klary

Zagrał w ponad 30 filmach, m.in.: „Szwadron”, „Dama kameliowa”, „Demony wojny wg Goi”,

„Popiełuszko. Wolność jest w nas”, „Ranczo Wilkowyje”, „Prawo miasta”, „Karol. Człowiek, który został papieżem”.

– Jak się rozpoczęła Pana droga powrotu do Boga? W 2003 r. doszło do wypadku samochodowego, w którym zginął Pana kolega, a Pan długo walczył o życie. To był początek dużych zmian…

– To Pan Bóg do mnie przyszedł, „zapukał” w niezrozumiały dla mnie sposób, „podkładając nogę”, bo – jak wyjaśnia ks. bp Zbigniew Kiernikowski w książce Dobra Nowina dla grzesznika – Pan Bóg czasami działa wręcz brutalnie. To było dla mnie bardzo trudne, ale On był ze mną i bardzo mi pomagał, stawiając na mojej drodze odpowiednich ludzi, sytuacje i wydarzenia, które pomagały mi zrozumieć, że to wszystko pochodzi od Niego.

RV: Zakończył się pontyfikat Benedykta XVI. Jakie zdaniem ks. Kardynała były najważniejsze przesłania tego pontyfikatu?

 

Kard. Dziwisz: Ja nie oceniam, tylko patrzę na pontyfikat Benedykta XVI poprzez poprzedni pontyfikat Jana Pawła II, z którym związany byłem tyle lat. Widzę, jak pięknie te dwa pontyfikaty się dopełniały. Ta otwartość Jana Pawła II na świat i to pogłębienie wiary przez działalność pasterską Benedykta XVI. Jest za co dziękować Panu Bogu. Każdy miał własny charyzmat, ale jeden po drugim miał własny wkład, własne doświadczenia, własne spojrzenie i to ubogacało Kościół. Nie było to przeciwstawne, tak samo zresztą, jak w przypadku wszystkich pontyfikatów w ostatnim wieku. To byli wspaniali papieże, którzy znakomicie odczytywali znaki czasu. Tak samo ten pontyfikat zamyka się w tym zadaniu, które zostawił Benedykt XVI: pogłębienie wiary, Rok Wiary i nowa ewangelizacja dla przekazu wiary.