W poście jednoczymy się z tym, za którego pościmy. Stajemy się wobec niego miłosiernymi. Być miłosiernym znaczy tyle co wniknąć do wnętrza bliźniego. W poście stajemy wobec własnej przepaści, bezsilności czy niemocy po to, by zetknąwszy się z przepaścią drugiego człowieka móc go razem z własnym stanem utrzymać w zasięgu działania Bożego miłosierdzia.

Post jest formą modlitwy osobistej. Post umacnia modlitwę, wzmaga ją, ponieważ czyni modlącego się bardziej uważnym. Poszcząc otwieramy się na sprawy ducha, na Boga, jesteśmy bardziej uwrażliwieni na delikatne działanie Ducha Świętego, Jego powiew w nas.

Kiedyś zapytali mnie studenci, w którym momencie liturgii eucharystycznej jest obecny Duch Święty? Odpowiedziałem: w każdym! Zdumieli się... Myśleli, że tylko w czasie tzw. epiklezy wyrażającej prośbę do Ducha Świętego o uświęcenie darów oraz osób przyjmujących dary. To pytanie uświadomiło mi jak bardzo zapomnieliśmy o Duchu Świętym i jego stałej obecności w życiu codziennym.

Eucharystia, w czasie której otrzymujemy dar jedności i miłości, nie tylko, że nie jest czymś odrębnym od codziennego życia, ale jest szczytem i źródłem prawdziwego życia. W świecie panuje logika grzechu, podziałów i egoizmu, diabelskiej podejrzliwości i nieżyczliwości, natomiast w czasie Eucharystii otrzymujemy (tak!) życie Jezusa, Jego absolutną rezygnację z tego, co dzieli ludzi od Boga i ludzi między sobą. Dopiero gdy zobaczymy ciągłość pomiędzy działaniem Ducha Świętego w naszej duszy w codziennym życiu, a działaniem Jego w Eucharystii, w czasie której pokonuje On wszelkie podziały i bariery mentalne, kulturowe, środowiskowe i czyni nas ze zbieraniny jednością - Kościołem, dopiero wówczas dostrzeżemy piękno Bożej obecności.

Bóg jest często oskarżany o zło, które spada na człowieka. Stwierdzenie: „Taka jest wola Boża” ukazuje Boga, jako niewrażliwego, irracjonalnego, okrutnego i obojętnego na sprawy ludzkie. Św. Paweł powiedział: „Albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie”. Bóg pragnie, abyśmy byli zbawieni i święci. Bóg pragnie dobra i wybiera dobro, a zło jedynie dopuszcza. Pozwala na nie w tym sensie, że nie ingeruje w naszą wolność czynienia zła i nie steruje nami jak marionetkami.

„Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś ma wszystkiego w nadmiarze, to życie jego nie zależy od jego mienia” (Łk 12, 15)

Chciwość pochodzi od słowa „chcę”, ale to znacznie więcej niż chcę. To stan posiadania i pragnienia różnych dóbr, przede wszystkim materialnych, choć można to rozumieć szerzej, także jako zachłanność darów duchowych, np. w odniesieniu do charyzmatów (uzdrawiania, proroctwa, itd.), albo gdy chodzi o wyłączność na przyjaźń z określonymi osobami. Człowiek chciwy jest także skąpy. Sknera nie tylko dąży do niekończącego się pomnażania stanu posiadania, ale nie chce się dzielić z nikim. Jest jak napompowany balon, który marwi się o to, co zrobić, żeby nie stracić swoich majętności. Jezus przestrzega przed taką postawą w przypowieści o gospodarzu, któremu dobrze obrodziło pole. Człowiek ten chciał zgromadzić wszystko w wielkich spichlerzach, by potem wieść bezpieczne życie. Jednak w chwili śmierci, która może przyjść nagle, odsłoni się cała jego głupota i tym samym totalna przegrana jego życia (zob. Łk 12, 16-21).

Skrutacja Pisma świętego jest to modlitewne studiowanie Pisma świętego, jego modlitewne badanie.
XII Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów na temat: „Słowo Boże w życiu i misji Kościoła”  obradowało w Watykanie w dniach 5-26 października 2008 r. Posynodalny dokument składa się z trzech części zatytułowanych: „Verbum Dei” (Słowo Boże), „Verbum in Ecclesia” (Słowo w Kościele) i „Verbum mundo” (Słowo dla świata) oraz z wprowadzenia i zakończenia.

Ojciec Święty w 124 punktach (numerach) nawiązuje do propozycji ojców synodalnych, dając zarazem wytyczne do „odkrywania na nowo w życiu Kościoła słowa Bożego, będącego źródłem nieustannej odnowy” i wyrażając życzenie, by „stawało się ono coraz bardziej sercem wszelkiej działalności kościelnej”.

Przypominamy bardzo ciekawą i też ważną katechezę, która ukazuje nam czym jest prawdziwe chrześcijaństwo, czym jest nawrócenie i jak ważne są one dla naszego życia duchowego, dla naszej relacji z Bogiem. Warto się z nią zapoznać a dla tych, którzy ją czytali - niech będzie przypomnieniem. Mimo, że wstęp mówi o Środzie Popielcowej to jest to katecheza na każdy czas, ma nas pobudzać do tego prawdziwego życia chrześcijańskiego.

Redakcja V.A.D  

*****

W Środę Popielcową posypując nasze głowy popiołem ksiądz wkłada w swoje usta słowa Chrystusa zapisane w Ewangelii: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”(Mk 1,15). Warto zrozumieć co te słowa oznaczają i do czego praktycznie wzywają. Przez wiele lat uważałem, że nawrócenia potrzebują jacyś ateiści, jacyś wielcy grzesznicy albo innowiercy, ja zaś, jako ksiądz, muszę się tylko „poprawiać” z moich słabości. Sprawę tę zacząłem lepiej rozumieć w roku 1975 od chwili, gdy wysłuchałem katechez i zacząłem brać udział w życiu wspólnoty neokatechumenalnej. Chcę podzielić tym, co do tej pory zrozumiałem i przeżyłem.

Trudno jest krzyż dźwigać, jeszcze trudniej jest o krzyżu w sposób odpowiedzialny mówić, żeby nie być posądzonym o wymądrzanie się: łatwo ci gadać o krzyżu, jeśli ci się dobrze wiedzie i nie jesteś obarczony jego ciężarem. Jeżeli się odważam mówić do was o krzyżu w życiu kapłańskim, to dlatego, że o. Tomasz mnie o to prosił, i że nie będę mówić o mojej filozofii krzyża, tylko o tym, co o krzyżu w życiu ucznia Jezusa mówi sam Jezus, który dźwigał krzyż i na krzyżu umarł i co o krzyżu mówi św. Paweł, wielki miłośnik krzyża Jezusa, który się chlubił krzyżem Pana naszego Jezusa Chrystusa, i wreszcie, co wspólnie odczytamy kontemplując Oblicze Ukrzyżowanego w kaplicy pacanowskiej.

Scientiam crucis będziemy poznawać z Ewangelią i Listami Pawła w ręku. Dla jasności medytację naszą podzielimy na cztery punkty: punkt pierwszy – kilka słów o krzyżu i krzyżowaniu; punkt drugi – krzyż w życiu kapłana jako uczestnictwo w tajemnicy paschalnej Jezusa; punkt trzeci – krzyż w życiu kapłana jako realizacja wezwania Jezusa do dźwigania krzyża; punkt czwarty – stosunek kapłana do człowieka dźwigającego krzyż.

Przypominam kolejny ważny tekst, tym razem dotyczący Wigilii Paschalnej, do której jest już tak blisko.  Dodatkiem do tego tekstu jest także link do bardzo istotnej katechezy na temat Wigilii Paschalnej ks. bp Wacława Świerzawskiego podany na koniec tego tekstu do której przeczytania także i my zapraszamy. Aby poważnie wejść w przeżywanie  tego wielkiego wydarzenia jakim jest Czuwanie Paschalne warto siegnąć do źródeł tak ważnego święta.  Wstępem do tej wspaniałej katechezy ks. biskupa jest poniższy tekst ks Roberta Muszyńskiego, który przybliża nam znaczenie tego święta. Oba teksty są bardzo dobrym przygotowaniem do głębszego wejścia w Wigilie Paschalną.

Redakcja V.A.D 

Na temat aniołów istniało zawsze sporo spekulacji. Zastanawiano się nad tym, jacy są, jak wyglądają, a nawet ile ważą. Rozważania takie zwykle nie prowadziły daleko. Samo Objawienie mówi o aniołach tylko tyle, że istnieją, wypełniają wolę Bożą, są dobrymi duchami i mogą jakoś na nas wpływać

Św. Augustyn pisał, że określenie „anioł" odnosi się nie tyle do natury, co do funkcji, jaką pełni on wobec człowieka. Etymologicznie, anioł to „posłany", posłaniec Boga, a jednocześnie ten, który chroni człowieka przed złem, ostrzega przed nim i pomaga odciąć się od zła. O naturze anioła wiemy tyle, że jest czystym duchem. W przeciwieństwie do człowieka, który ma naturę duchowo-cielesną, anioł nie posiada postaci materialnej. Możemy go sobie wyobrażać, a nawet „widzieć" jako pięknego mężczyznę czy piękną kobietę, ale będzie to zawsze tylko obraz. To, że anioł nie jest materialny, nie oznacza jednak, że nie może działać w naszym świecie. Spróbujmy pomyśleć o aniele jak o jakiejś formie duchowej energii: światło przechodzi przez szybę, a jednocześnie jest całkiem konkretnym bytem, potrafi przecież ogrzać mur. Oczywiście jest to tylko analogia. Anioł jest bytem duchowym.

Poznajmy Boga. Poznajmy prawdę o Nim. Jestem przekonany, że człowiek, który pozna Boga, pozna i doświadczy jego miłości, pokoju i dobra, które jest w nim, nie potrafi zrobić nic innego jak zakochać się w nim i powierzyć Mu swoje życie.Spróbujmy zatem poznać Boga. Poznać Go takim jakim jest naprawdę. Jakim przedstawia się nam w słowie Bożym. Zbadajmy też jak ten obraz potwierdzany jest świadectwem-świętych – w naszym przypadku będzie to święta Faustyna Kowalska.

Pismo Święte jest bogatą i grubą księgą. Ja chciałbym wyciągnąć z niego tylko kilka wersetów. I to z jednej tylko księgi – z Księgi Proroka Izajasza. To jest Stary Testament. Mówi się czasami o obrazie Boga Starego Testamentu – Bogu sprawiedliwym i surowym a czasem nawet okrutnym. Porzućmy te stereotypy i spotkajmy Boga osobiście – w słowie, które do nas wypowie.

Należymy do chrześcijańskiego narodu o ponad tysiącletniej tradycji. Chlubimy się tym. Czasami z dumą mówimy o sobie: my – chrześcijanie – katolicy. Za obrazę uznalibyśmy, gdyby ktoś powiedział, że nie jesteśmy godni nosić tego miana.

Nie kwestionuję naszej wiary – daleki jestem od tego. Nie jestem tu zresztą po to, aby sądzić – ale zapytajmy się na progu tych kolejnych rekolekcji w naszym życiu – jaka jest ta nasza wiara? Wierzymy – to prawda, ale w co wierzymy? Wyznajemy wiarę w Boga, ale jaki jest ten Bóg? Co my o nim wiemy?

Chcę postawić tezę, że dla wielu ludzi, także tych wierzących, chodzących do kościoła, Bóg pozostaje kimś nieznanym. A zatem ich wiara musi z konieczności być wielce ułomna – wierzyć w Boga, którego się nie zna? Wiara może być ślepa, zabobonna, ciemna, bezmyślna.