Niedziela, 26 lipca 2020 roku,

XVII tydzień zwykły, Rok A

Zawsze wtedy, kiedy słucham historii Salomona z dzisiejszego pierwszego czytania, stawiam sobie pytanie: O co poprosiłbym Pana, gdyby tak jak Salomonowi ukazał mi się w nocy we śnie? Co miałoby to być? Pomyśl dziś o sobie i o tym, o co prosiłbyś Pana? Albo inaczej, o co prosisz Go najczęściej?

Sobota, 25 lipca 2020 roku

XVI tydzień zwykły, Rok A

Święty Jakub Apostoł, zwany Większym, był synem Zebedeusza i Salome. Jego młodszym bratem był św. Jan Ewangelista (Mk 1, 19). Obaj byli rybakami mieszkającymi nad Jeziorem Galilejskim. Jan Ewangelista podaje, że byli wspólnikami św. Piotra Apostoła. Ich matka Salome należała do grona niewiast, które w niektórych okresach publicznej działalności Jezusa towarzyszyły Mu i usługiwały (Mk 15, 40). Wraz z Piotrem i Janem, Jakub był jednym z pierwszych uczniów Pana Jezusa i należał do grupy apostołów najbliższych Jezusowi. Wybrany na apostoła stał niemal zawsze na ich czele. Można powiedzieć, że należał do uprzywilejowanej grupy uczniów Pana Jezusa, którzy byli świadkami wskrzeszenia córki Jaira, przemienienia na Górze Tabor oraz modlitwy w Ogrójcu. Był także świadkiem drugiego cudownego połowu ryb, o którym mówi św. Jan w swojej Ewangelii. Ta uprzywilejowana bliskość zapewne pozwoliła mu na wypowiedzenie propozycji, która ujawniła jego temperament. Otóż, gdy przechodzili przez Samarię, Jakub chciał, aby Jezus sprawił, by piorun spalił niegościnne miasto (Łk 9, 54). W drodze do Jerozolimy nalegał na swoją matkę lub ją nakłonił, by dla niego i jego brata Jana uzyskała od Pana Jezusa pierwsze miejsce w królestwie mesjańskim (Mt 20, 20-28). Kiedy Jezus zapowiedział zniszczenie świątyni, Jakub chciał bezzwłocznie dowiedzieć się, w jakim czasie to wydarzenie dokładnie nastąpi. Żywe jego usposobienie sprawiło, że został nazwany synem gromu (Mk 3, 17).

XI NIEDZIELA ZWYKŁA,ROK A


Ewangelia: Mt 9, 36 – 10, 8

A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził. Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego! Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: "Bliskie już jest królestwo niebieskie". Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie!

XI tydzień zwykły, Rok A

CZYTANIA: Wj 19, 2-6a;Ps 100 (99), 2-3. 4-5 (R.: por. 3c);Rz 5, 6-11;Mk 1, 15;Mt 9, 36 – 10, 8


Bliskie już jest królestwo niebieskie. Kiedy słyszymy takie słowa – które dziś dość mocno wybrzmiewają w Ewangelii – to chyba zazwyczaj oczyma wyobraźni widzimy Jezusa, przychodzącego na ziemię na końcu czasów, aby osądzić ludzi i zapoczątkować wieczne trwanie tego, czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało. Paruzja, czyli powtórne przyjście Jezusa na końcu czasów – lub jak kto woli koniec świata – już wielokrotnie była zapowiadana przez różnych mędrców, którzy próbują przepowiadać przyszłość. A jednak ziemia nadal trwa, my nadal żyjemy, a świat się jeszcze nie zakończył. Czy zatem zapowiedź królestwa niebieskiego, które jest już bliskie, mamy łączyć z oczekiwaniem paruzji, czy też jakoś inaczej to mamy to wszystko rozumieć?

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa

CZYTANIA: (Pwt 8, 2-3. 14b-16a); (Ps 147B, 12-13. 14-15. 19-20); (1 Kor 10, 16-17); Aklamacja (J 6, 51ab); (J 6, 51-58); Winnica 11 czerwca 2020.

Gdyby Bóg stworzył nas na obraz ryjówki malutkiej, najmniejszego ssaka żyjącego w Polsce, to człowiekowi do szczęścia wystarczyłoby najeść się i spać – to w zasadzie jedyne aktywności ryjówki.

Lubimy zjeść. Marzymy pewnie często, by móc się wyspać. Gdyby jednak nasze życie do tego miało się sprowadzać, do spania i jedzenia, szybko przyszedł by na nas obłęd i szaleństwo.

Bóg jednak nie stworzył nas na obraz ryjówki malutkiej, ale na swój obraz nas stworzył, na obraz Boży nas stworzył.

I ma to swoje konsekwencje.

Nie wystarczy jeść i spać. Trzeba jeszcze żyć.

Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (Boże Ciało) – uroczystość

Czytania: Pwt 8, 2-3. 14b-16a; Ps 147B, 12-13. 14-15. 19-20 (R.: por. 12a); 1 Kor 10, 16-17; J 6, 51ab; J 6, 51-58

Obecność Boga

Wielu ludzi zadaje sobie pytanie o obecność Boga. Szczególnie osoby wątpiące i poszukujące mają problem z odnalezieniem Bożej obecności wobec takich sytuacji jak cierpienie, choroba, kataklizmy czy krzywda, której doświadczają niewinne osoby.
Gdzie człowiek może dostrzec obecność Boga dzisiaj? Bóg jest obecny w Najświętszym Sakramencie. Każda Eucharystia to ofiara niewinnego Jezusa, który przychodzi na świat, aby nas umocnić. W czasie każdej Eucharystii Bóg przychodzi do nas. Jest obecny realnie i prawdziwie. Takie jest przesłanie dzisiejszego święta – obecność Boga.