Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa

CZYTANIA: Rdz 14,18–20; Ps 110,1–2.3–4; 1 Kor 11,23–26; Łk 9,11b–17

Dzisiaj obchodzimy w Kościele uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej. Wszystko zaczęło się w 1246 roku, kiedy bp Robert z Thourotte (†1246) ustanowił to święto dla diecezji Liège, a raczej kilka lat wcześniej od widzeń św. Julianny (†1258), przeoryszy klasztoru augustianek w Mont Cornillon we Francji. Siostrze Juliannie objawił się Jezus i zażądał od niej ustanowienia nowego święta ku czci Najświętszego Sakramentu. Pierwsza procesja eucharystyczna miała miejsce w czwartek po uroczystości Trójcy Świętej, czyli w tym samym dniu, w którym dzisiaj świętujemy Boże Ciało w Polsce.

Dlaczego potrzebujemy takiego święta? Jest ono dla nas okazją wyrażenia wdzięczności Bogu za stałą obecności Chrystusa wśród nas w Eucharystii. Jest to również sposobność do ciągłego poszukiwania głębszego sensu i lepszego zrozumienia znaczenia sakramentu Ciała i Krwi Chrystusa, który został ustanowiony przez Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy.

Dzisiaj przeżywamy uroczystość Najświętszej Trójcy. W prefacji będziemy się modlili tymi słowami:

Ty z jednorodzonym Synem Twoim i Duchem Świętym jednym jesteś Bogiem, jednym jesteś Panem; nie przez jedność osoby, lecz przez to, że Trójca ma jedną naturę. W cokolwiek bowiem dzięki Twemu objawieniu wierzymy o Twojej chwale, to samo bez żadnej różnicy myślimy o Twoim Synu i o Duchu Świętym. Tak, iż wyznając prawdziwe i wiekuiste Bóstwo, wielbimy odrębność Osób, jedność w istocie i równość w majestacie.

Przeżywamy dziś święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Wspominamy dziś spotkanie Mesjasza z tym, który miał przygotować dla Niego drogi, oraz spotkanie ich matek. Zastanawialiście się kiedyś, dlaczego Maryja zdecydowała się odwiedzić Elżbietę po zwiastowaniu? I uczyniła to z pośpiechem – podkreśla św. Łukasz Ewangelista.

Czy nie miała wystarczająco swoich „problemów”? Czyżby chciała się upewnić, że to, o czym mówił Anioł, było prawdą? Czy nie był to tylko sen, który na zdrowy rozsądek nigdy nie mógłby mieć miejsca? A może, jeśli okazałoby się prawdą, że Elżbieta jest w stanie błogosławionym, pomóc jej, posłużyć w domowych obowiązkach? Raczej nie. Elżbieta, jako żona kapłana z pewnością miała służące bardziej doświadczone niż młoda Maryja.

Jezus jest bardzo dobrym pedagogiem. Rozpoczynając publiczną działalność, miał świadomość, że aby dzieło królestwa niebieskiego rozszerzało się, są potrzebni ludzie – uczniowie, którzy to dzieło, orędzie poniosą dalej. Dlatego też wybiera i przygotowuje uczniów. Jezus ma też świadomość, że Jego pobyt tutaj na ziemi, też nie będzie długi, stąd też zapowiedź, której wówczas uczniowie jeszcze nie rozumieją, zapowiedź skierowania prośby do swojego Ojca o wsparcie, którym okaże się Duch św., Pocieszyciel, który działa i prowadzi Kościół do dzisiejszego dnia.

Ale jak nam podpowiada dzisiejszy fragment Ewangelii, Jezus czyni pewną sugestię, w której jest zawarty warunek, a jednocześnie istota chrześcijaństwa:

Jezus zachęca nas w dzisiejszej Ewangelii do odwagi, mówiąc: Niech się nie trwoży serce wasze. Jako chrześcijanie mamy być mężni, odważni oraz silni mocą Boga. Kiedy powątpiewamy w moc i pomoc Boga, mówiąc także: Jezu, nie dam rady z tym czy z takim problemem – to ta nasza niewiara w Jego moc zdaje się mówić jednocześnie: Jezu to Ty nie dasz rady, problem jest zbyt duży. Nawet Ty nie jesteś w stanie go rozwiązać. Dlatego też mówmy raczej: Jezu pomóż mi, Jezu prowadź, Jezu ufam tobie!

Popularnym stało się ostatnio hasło propagowane przez jeden z portali katolickich:

Nie mów Bogu, że masz wielki problem. Powiedz swojemu problemowi, że masz wielkiego Boga! – tzn. bardziej wierz w Bożą Opatrzność, w Boże prowadzenie i opiekę, zamiast lękać się problemów i wyzwań.

Wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce. Odwieczna walka dobra i zła, smoka-szatana i jego sług z Niewiastą i Jej potomstwem trwa do dzisiaj. Widzialnymi i tragicznymi przejawami tej walki są wojny światowe, okrutne panowania systemów totalitarnych takich jak faszyzm, nazizm czy komunizm, a obecnie ekstremizm islamski i ukryta (socjo-techniczna) lub jawna walka ideologiczna z Bogiem, Kościołem i ludźmi wierzącymi. Nie tylko św. Jan, Apostoł i Ewangelista, doświadczał na sobie tej walki, przebywając za wiarę w Jezusa na przymusowych robotach na wyspie Patmos, ale widział też w swym uniesieniu ekstatyczno-apokaliptycznym wielkiego Smoka ognistego oraz tajemniczą Niewiastę obleczoną w słońce, w której Kościół, od początku widzi Maryję, Matkę Jezusa Chrystusa, Matkę Kościoła i naszą Matkę.

W tym roku obchodzimy 100-lecie objawień Najświętszej Maryi Panny na obrzeżach niewielkiej miejscowości Fatima (10 000 mieszkańców) położonej w centrum słonecznej Portugalii. Objawienia miały miejsce na małym skrawku ziemi należącym do rodziców Łucji, Antonia dos Santos i Marii Rosy, nazywanym Cova da Iria, i znajdującym się dwa i pół kilometra od Fatimy na drodze do Leirii (stolicy diecezji).