Niewielki kościół powstały po szwedzki potopie, tuż przy miejskich murach. Sanktuarium świętego Kazimierza Królewicza – historycznego patrona Polski. Największą tajemnicą są kościelne katakumby, gdzie spoczywają ciała zasłużonych dla Krakowa i tutejszych zakonników, które samoistnie ulegają mumifikacji.
Krakowski kościół reformatów nosi wezwanie świętego Kazimierza Jagiellończyka – królewicza, którego bracia: Jan Olbracht, Aleksander i Zygmunt Stary zasiadali na polskim i litewskim tronie. Kazimierz urodził się 3 października 1458 r. w Krakowie na Wawelu. Był drugim z kolei spośród sześciu synów Kazimierza Jagiellończyka. Jego matką była Elżbieta, córka cesarza Niemiec, Albrechta II. Pod jej opieką Kazimierz pozostawał do dziewiątego roku życia. W 1467 roku król powołał na pierwszego wychowawcę i nauczyciela swoich synów księdza Jana Długosza, kanonika krakowskiego, który aż do XIX w. był najwybitniejszym historykiem Polski. W 1471 roku brat Kazimierza, Władysław, został koronowany na króla czeskiego. W tym samym czasie na Węgrzech wybuchł bunt przeciwko tamtejszemu królowi Marcinowi Korwinowi. Na tron zaproszono Kazimierza. Jego ojciec chętnie przystał na tę propozycję. Kazimierz wyruszył razem z 12 tysiącami wojska, by poprzeć zbuntowanych magnatów. Ci jednak ostatecznie wycofali swe poparcie i Kazimierz wrócił do Polski bez korony węgierskiej. Ten zawód dał mu wiele do myślenia. Po powrocie do kraju królewicz nie przestał interesować się sprawami publicznymi, wręcz przeciwnie, został prawą ręką ojca, który upatrywał w nim swego następcę i wciągał go powoli do współrządzenia. Podczas dwuletniego pobytu ojca na Litwie Kazimierz jako namiestnik rządził w Koronie.

Wieś Sękowa w Beskidzie Niskim ma nie lada atrakcję – XVI-wieczny drewniany kościół św. Filipa i św. Jakuba. O jego unikatowości świadczą ogromne połacie dachu ciągnące się niemal do samej ziemi.

Takich kościołów więcej w Polsce nie ma. Jego niezwykły urok odkryli już w końcu XIX wieku polscy malarze młodopolscy, a także… austriaccy uczeni. Sękowa pojawiła się na wielu obrazach i pocztówkach, a do 1915 r. kościół uchodził za najpiękniejszy w Małopolsce. W czasie I wojny światowej był bliski unicestwienia, ale na szczęście udało się go zachować dla przyszłych pokoleń.

Dzisiaj przypada uroczystość Trzech Króli. Zapraszam wszystkich czytelników "Via Ad Deum" do uroczego, zabytkowego kościoła w Łukawcu.

Kościół wybudowany został w latach 1754–56 z fundacji biskupa przemyskiego Wacława Hieronima Sierakowskiego. Świątynia była wielokrotnie odnawiana. W trakcie powojennych remontów zmieniono formę wieżyczki na sygnaturkę (1948–50). W 1952 r. wnętrze świątyni pokryła polichromia wykonana przez malarza Mariana Strońskiego z Przemyśla. Ważnym wydarzeniem w dziejach świątyni było zainstalowanie w 1965 r. w głównym ołtarzu cudownego obrazu Matki Bożej Łaskawej Opiekunki Chorych (z pocz. XVII  w.), czczonego poprzednio w Tartakowie k. Sokala. W 1991 r. papież Jan Paweł II podczas swojej wizyty w Lubaczowie dokonał jego koronacji. Obraz obecnie umieszczony jest w nowym kościele parafialnym – sanktuarium Matki Bożej Łukawieckiej (Tartakowskiej), wzniesionym w pobliżu starego kościoła w latach 1980–90.

Pierwsza historyczna wzmianka o Cieplicach pochodzi z 1281 roku. Wówczas to książę Bernard (Lwówecki) ze Śląska, podarował Zakonowi Joannitów miejscowość noszącą nazwę Calidus Fons – tzn. Ciepłe Źródła. Od tych słów powstała nazwa miejscowości: Bad Warmbrunn ­ – Cieplice. Dopiero od początku XV wieku mamy dokładne dane.

16 czerwca 1403 roku rycerz Gotsche Schoff II, dziedzic twierdzy Chojnik, zamieszkały na zamku w Gryfowie, ufundował w Cieplicach klasztor dla proboszcza i czterech oj­ców z Zakonu Cystersów w Krzeszowie.

Zapraszam wszystkich Czytelników do Parafii MB Różańcowej, znajdującej się w Ortelu Królewskim. Jest to szczególnie cenny i ładny przykład drewnianej architektury sakralnej, południowego Podlasia z przełomu XVII/XVIII w.

Zabytkowa cerkiew powstała w 1706 r. staraniem ks. Teodora Bieleckiego. Zbudował ją cieśla Nazaron, wykorzystując elementy pierwszej, mniejszej cerkwi unickiej, która istniała w tej wsi już w 1660 r. Inwentarz z 1726 r. podaje, że nowa świątynia składała się z nawy, prezbiterium i babińca z wieżą, otoczonego przy tym poddaszkami. W drugiej połowie XVIII w. obiekt rozbudowano dodając do prezbiterium dwie zakrystie: północną i wschodnią. W latach 1875-1919 cerkiew służyła wyznawcom prawosławia. Przemalowano wtedy jej wnętrze i zmieniono wystrój, poza tym w 1912 r. przeprowadzono gruntowny remont.

Kościół parafialny pod wezwaniem Bożego Ciała w Bytomiu - Miechowicach wzniesiony został w latach 1914 - 1917 według projektu architekta Teodora Ehla z Bytomia. Budowę rozpoczęto 1 kwietnia 1914 roku. Prace zostały wykonane pod bezpośrednim kierownictwem proboszcza miechowickiej parafii Świętego Krzyża księdza prałata Jana Kubotha. Kościół ma 48 metrów długości, 29 metrów szerokości i powierzchnię 777m2. Budowę kościoła ukończono w 1917 roku. Uroczystej konsekracji dokonał 6 października 1917 roku ówczesny arcybiskup wrocławski kardynał Adolf Bertram. Parafia została erygowana 1 maja 1918 roku.

W 1350 r. fundacją opactwa Cystersów w Ludżmierzu powstała parafia w Szaflarach, najbardziej wysunięta na południe. 26 X 1519 r. biskup krakowski Jan Konarski, po uzyskaniu zgody króla Zygmunta Starego, pozbawił Szaflary samodzielności i parafia została wcielona do Nowego Targu. Tłumaczono, że nie jest ona w stanie utrzymać należycie kapłanów. 26 III 1530 r. Szaflary zostały znowu parafią. W 1596 r. kierował nią administrator i należały do niej wsie: Bańska, Biały Dunajec, Maruszyna, Leśnica, Skrzypne, Gliczarów, Zaskale i Ząb.
Od 1611 r. ponownie stała się filią  parafii nowotarskiej. Wzmianki źródłowe o kościele mówią, że był to obiekt drewniany, z trzema ołtarzami. Ściany kościoła były czyste, ołtarze nakryte obrusami na jednej ścianie wisiał tylko krzyż, sufit był malowany. Hostie wypiekano we wsi, co tydzień.

Kacwin należy do najstarszych wsi Polskiego Spisza. Wzmiankowany jest już bowiem wraz z Niedzicą i Frydmanem w dokumencie sprzedaży z r. 1320 dokonanej przez Kokosza Berzewiczego na rzecz swego brata Jana i bratanka Mikołaja. Zasadźcą Kacwina był Frank z Farkaszowiec z żeńskiej linii Berzewiczych. Rozległa wieś, lokowana na prawie niemieckim, liczyła 84 łany rozłożone równomiernie po obydwu stronach Potoku Kacwińskiego (dla porównania Frydman i Niedzica były wsiami 60-łanowymi). Przez cały czas Kacwin pozostawał własnością panów klucza dunajeckiego.

Do roku 1969 Kościół łaciński obchodził dwa święta związane ze Stolicą Piotrową: Katedry św. Piotra w Rzymie (18 I ) i Katedry św. Piotra w Antiochii (22 II). Od IV w., chrześcijanie rzymscy znali i obchodzili święto Katedry świętego Piotra, wspominając, że Apostoł był biskupem tego miasta. To święto - rozszerzone na cały Kościół - przypomina, że Stolica Piotrowa jest podstawą jedności Kościoła. Po reformie kalendarza liturgicznego obydwa święta połączono w jedno i obchodzi się je, jako Święto Katedry św. Piotra. W tym dniu Kościół modli się, aby: (...) pośród zamętu świata nasza wiara pozostała nienaruszona.

Honorowe miejsce nauczania - katedra

Po grecku słowo kathédra i po łacinie cathedra oznacza "krzesło". Zazwyczaj z takiego honorowego miejsca biskup pouczał wiernych. Ojcowie Kościoła używali tego symbolu do wyrażenia władzy biskupiej. Szczególnie zaś odnosili go do rzymskiej stolicy św. Piotra.

W III wieku św. Cyprian napisał w jednym ze swoich listów: Piotrowi daje się pierwszeństwo, ażeby ukazywał, czym jest Kościół Chrystusa, oraz Katedrę, czyli władzę nauczania i kierowania. I w celu podkreślenia znaczenia jedności dodał: Bóg jest jeden, jeden jest Pan, jeden Kościół i jedna Katedra założona przez Jezusa (List 43,5).

Wieś Konopiska istniała już w XV w. Stał tu zamek obronny, chroniący granice od strony Śląska. W 1470 r. wieś była własnością Jakuba Koniecpolskiego, kanonika gnieźnieńskiego i krakowskiego, z którego darowizny weszła do dóbr będących wyposażeniem klasztoru OO. Paulinów na Jasnej Górze. Należała do parafii św. Zygmunta w Częstochowie. Po rozbiorach Polski Konopiska zostały odebrane klasztorowi i w 1819 r. weszły w skład dóbr rządowych ekonomii Poczesna. W 1834 r. zostały sprzedane gen. Puchale - Cywińskiemu, zasłużonemu dla caratu. Folwark w Konopiskach został wykupiony pod koniec XIX w. przez Tow. Akc. B. Handtke z Częstochowy w celu eksploatacji złóż rudy żelaza dla huty w Rakowie. Już w 1679 powstała w Konopiskach filia macierzystej parafii św. Zygmunta w Częstochowie obsługiwana podobnie jak parafia przez OO. Paulinów.

Parafia w Lubieniu powstała w 1919 roku, lecz dopiero rok później postawiono pierwszy drewniany kościółek. Jego organizatorem i zarazem budowniczym był ksiądz Józef Kozakowski. W dniu 9 marca 1930 roku świątynia spłonęła. Wtedy też zapoczątkowano budowę murowanego kościoła pod wezwaniem N.M.P. Królowej Polski. Postawiony został z ofiar parafian staraniem proboszcza Władysława Borka i St. Ludwikowskiego.

Niewiele jest dziś wiejskich kościołów, do których sztuka sakralna, w pełnym tego słowa znaczeniu, zawitała i zachowała się do naszych czasów. Ten kościół jest bezcenny ze względu na mieszczące się wewnątrz obrazy i freski, bo są one wykonane przez jednego z czołowych polskich malarzy Młodej Polski, ucznia samego Jana Matejki, Józefa Mehoffera. Zasłynął on m.in. jako autor witraży w kolegiacie we Fryburgu w Szwajcarii. Polichromie ścienne tego artysty zdobią między innymi skarbiec katedry wawelskiej, katedry w Płocku i katedry ormiańskiej we Lwowie.