Najstarsza tradycja głosi, że wiosną tego roku, tuż przed pierwszą niedzielą maja, gidelski rolnik Jan Czeczek orał swoje pole w miejscu, gdzie dziś wznosi się klasztorny kościół. Naraz, ku jego zdziwieniu, woły ustały w orce, a nawet padły na kolana. Nic nie pomogły przynaglania ani razy. Wreszcie i mężczyzna zauważył niezwykłą jasność bijącą z ziemi, a wśród tej jasności „obrazek mały głazowy Najświętszej Panny, wielkości na dłoń, na kamieniu wielkim, który był wydrążony na kształt kielicha”.

Wieśniak nie potrafił zrozumieć cudownych znaków i potraktował swoje znalezisko jako skarb materialny. Ukrył figurkę w chałupie, na dnie skrzyni z odzieżą. Trzeba było nieszczęścia, aby on i jego rodzina utracili wzrok. Wówczas pobożna kobieta, która pomagała nieszczęśliwym, zainteresowała się cudowną wonią i światłością bijącą ze skrzyni.

W sobotę przypada wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych, dlatego już dzisiaj zapraszam Was do zapoznania się z Jej sylwetką oraz kultem.

"Via Ad Deum"

Historia łaskami słynącego obrazu Matki Bożej Pocieszenia – pierwotnie Matki Bożej Królowej Nieba – sięga roku 1613, kiedy to słynny kaznodzieja, O. Marek, ufundował ten obraz. Inne źródła mówią jedynie o wykonaniu wtedy ołtarza dla istniejącego już obrazu. Historyczne dowody żywotności kultu Matki Bożej pochodzą już z pierwszej połowy XVII w. Z wdzięczności za otrzymane łaski mieszczanie, okoliczna ludność wiejska, jak i przedstawiciele magnaterii i szlachty wieszali liczne wota przy ołtarzu maryjnym. W roku 1623 Dorota Bogusławska sprawiła srebrne korony dla Jezusa i Matki Najświętszej a w 1750 roku Franciszek Lisiewicz, mieszczanin przeworski, ofiarował srebrną sukienkę dla Matki Bożej. Kronika notuje wiele innych darów, wotów i tablic wotywnych, jak również liczne zamówione nabożeństwa i modlitwy.

Po rozbiorze Polski i dostaniu się Przeworska pod panowanie austriackie zarówno srebrna sukienka, jak i korony oraz wota zostały zarekwirowane. Dopiero gwardian O Felicjan Fierek w 1894 roku postarał się o nową sukienkę miedzianą, pozłacaną i posrebrzaną, oraz o nowe korony i berło. Wtedy też przeniesiono obraz do znajdującej się po północnej stronie kościoła kaplicy (obecnie kaplicy Św. Antoniego).

Wizerunek Matki Bożej Nieustającej Pomocy jest ikoną, tzn. obrazem religijnym przeznaczonym do medytacji i modlitwy, dlatego anonimowy malarz, który ją sporządził, pragnął nie tyle dać wyraz swojej artystycznej fantazji, ile zakomunikować - i to na pierwszym miejscu - pewne „przesłanie duchowe”.

Stwierdzenie to prawdziwe w odniesieniu do zwykłego obrazu religijnego, jest jednak całkowicie nieadekwatne w odniesieniu do ikony. Święty wizerunek, zwany przez chrześcijan „ikoną” (grec. eikon - obraz), czerpiąc z wielowiekowej tradycji sztuki chrześcijańskiej i bazując na chrześcijańskim przesłaniu, aspiruje do wyrażania (do zawierania i wręcz przekazywania) rzeczywistości teologiczno-duchowej, w służbie religijnemu poznaniu. Poprzez medytację nad ikoną bowiem, człowiek wierzący zostaje pobudzony do modlitwy i uzdolniony przez Ducha św. do wejścia w rzeczywistą relację wewnętrzną z przedstawionymi na ikonie postaciami.

Studzieniczna to Sanktuarium Maryjne z Obrazem słynącym łaskami. Trzy rysy charakterystyczne tego miejsca to: obecność Matki Bożej, piękno przyrody i cisza pustelni sprzyjająca zadumie i refleksji. To specyficzne Sanktuarium Maryjne w Studzienicznej mieści się na tzw. „wyspie”   (dziś połączona groblą z lądem), na uboczu komunikacyjnych szlaków, prawie zewsząd otoczone wodą, z rosnącymi wokół wyspy białymi wodnymi liliami. Początki kultu maryjnego związane są z historią klasztoru kamedułów na Wigrach, który to klasztor od 1715 r. był właścicielem tych ziem. Według relacji z XIX w. powstanie Sanktuarium Maryjne w Studzienicznej należy łączyć  z osiedleniem się na wyspie pustelnika i obecnością obrazu Matki Bożej.  Przypuszczalnie pierwszym, nieznanym z imienia pustelnikiem był ktoś z zakonników kamedułów. Nabożeństwo do Matki Bożej i obecność pustelnika prawdopodobnie zaczęły przyciągać  wielu pielgrzymów. Zbudował on na wyspie chatkę i prowadził życie pustelnicze. Mieszkańcy okolicznych osad byli pełni podziwu dla ascetycznego trybu życia pustelnika.

Odwiedzali go prosząc o modlitwę, o rady w trudnych sprawach. On budził nadzieję, podnosił na duchu i modlił się wspólnie ze swoimi rozmówcami. Około roku 1728 pustelnik opuścił wyspę. Napływ pielgrzymów mimo to nie zmniejszył się. Miejsce uważane przez ludzi za święte, Obraz za cudowny nadal przyciągał ludzi z otaczającej puszczy i nie tylko.