W 35-tą rocznicę zamachu na Jana Pawła II kard. Grocholewski odprawił Mszę przy jego grobie. Nasz wielki rodak przeżywał ten dopust Boży w świetle wiary – przypomniał watykański kardynał.

Dziś przypada 35. rocznica zamachu na Jana Pawła II. Z tej okazji kard. Zenon Grocholewski odprawił Mszę przy grobie polskiego Papieża. Uczestniczyła w niej cała delegacja, która wraz z premier Beatą Szydło przybyła do Watykanu.

Były prefekt Kongregacji Edukacji Katolickiej był jednym z najbliższych współpracowników Jana Pawła II. W 1981 r. pracował już w Trybunale Sygnatury Apostolskiej. W homilii przypomniał, jak sam Papież odbierał to tragiczne wydarzenie.

Dokładnie rok temu na Placu św. Piotra w Watykanie miała miejsce kanonizacja dwóch Papieży: Jana XXIII i Jana Pawła II. Dziś w Bazylice Watykańskiej sprawowano specjalną Mszę dziękczynną za dar tamtej kanonizacji. Liturgii przewodniczył sekretarz stanu z czasów pontyfikatu polskiego Papieża, kard. Angelo Sodano. „Razem składamy dzięki Panu za wielki dar, którym był dla Kościoła i świata Papież Jan Paweł II. Prosimy też o jego wstawiennictwo za nami, za waszą drogą polską ziemią i za całym Kościołem” – powiedział dziekan Kolegium Kardynalskiego, rozpoczynając celebrację.

W kaplicy św. Sebastiana w Bazylice Watykańskiej, gdzie złożone jest ciało św. Jana Pawła II, odprawiono Mszę w rocznicę jego wyboru na Stolicę Piotrową. Eucharystii przewodniczył długoletni sekretarz Papieża Polaka, metropolita lwowski abp Mieczysław Mokrzycki. Mszę koncelebrowało 110 kapłanów, w tym m.in. dwaj ceremoniarze z okresu pontyfikatu Jana Pawła II, arcybiskupi Konrad Krajewski i Piero Marini, oraz przewodniczący Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia i Chorych abp Zygmunt Zimowski.

W homilii wygłoszonej do tłumnie przybyłych do Bazyliki św. Piotra wiernych, głównie Polaków, abp Mokrzycki przypomniał wielką rolę, jaką miał dla Kościoła pontyfikat Jana Pawła II. Nawiązał też do odbywającego się w Rzymie Synodu Biskupów. Podkreślił, że dla polskiego świętego sprawy małżeństwa i rodziny, które są tematem obrad, zawsze miały szczególne znaczenie.

W ostatnim roku swego pontyfikatu św. Jan Paweł II, dopóki choroba nie pozbawiła go całkowicie głosu, nie przestawał wołać o dialog i pokój. 10 stycznia 2005 r. spotkał się ostatni już raz z korpusem dyplomatycznym. Jak zawsze przy tej okazji, skierował do akredytowanych przy Stolicy Apostolskiej ambasadorów obszerne przemówienie, z którego jednak osobiście wygłosił, i to ze znacznym wysiłkiem, tylko wstęp i zakończenie. Resztę odczytał jeden z jego współpracowników. Duża część tej wypowiedzi poświęcona została aktualnym wyzwaniom pokoju.

Świętość jest bez wątpienia jednym z ważniejszych tematów bogatego nauczania Jana Pawła II. Dzisiaj śmiało możemy powiedzieć, że to właśnie On sobą uczył nas jak być Świętym. Udowodnił, że nie jest ona zarezerwowana dla wybranych. JEST DLA KAŻDEGO.

Nie można postrzegać jej, jako wyobcowanie człowieka, lecz raczej, jako jego pełną realizację, zgodną z Bożym planem zbawienia. Jest ona darem łaski, która doskonali naturę człowieka. Nie jest zaprzeczeniem tego, co ludzkie, lecz pełnią człowieczeństwa.

Ojciec Święty w swoim życiu bardzo wielką wagę przywiązywał do modlitwy różańcowej. Tak pisze o niej w Liście Apostolskim ROSARIUM VIRGINIS MARIAE „Ja sam również nie pomijałem okazji, by zachęcać do częstego odmawiania różańca. Od mych lat młodzieńczych modlitwa ta miała ważne miejsce w moim życiu duchowym. Przypomniała mi o tym z mocą moja niedawna podróż do Polski, a przede wszystkim odwiedziny Sanktuarium w Kalwarii. Różaniec towarzyszył mi w chwilach radości i doświadczenia. Zawierzyłem mu wiele trosk. Dzięki niemu zawsze doznawałem otuchy. Dwadzieścia cztery lata temu, 29października 1978 roku, zaledwie w dwa tygodnie po wyborze na Stolicę Piotrową, tak mówiłem, niejako otwierając swe serce: różaniec « to modlitwa, którą bardzo ukochałem. Przedziwna modlitwa! Przedziwna w swej prostocie i głębi zarazem.”

Jeszcze jesteśmy w wielkanocnym nastroju, a już myśli Kościoła i nasze biegną do następnej niedzieli - Niedzieli Miłosierdzia Bożego. Wówczas Papież Franciszek w Rzymie kanonizuje dwóch Wielkich Papieży Jana Pawła II i Jana XXIII.  Nasz Rodak Jan Paweł II, jako Papież ukazał całemu światu (do tej pory chyba niezbyt zauważalną) potęgę i blask Bożego Miłosierdzia. Uświadomił On, jakim jest ono skarbem od Jezusa Chrystusa nie tylko dla Kościoła, ale przede wszystkim dla każdego wierzącego.

Jak wiele osób zwłaszcza po odejściu Ojca Świętego mówi, że należy do "pokolenia Jana Pawła II"? Czy przynależność do niego oparta jest wyłącznie na zafascynowaniu się Jego postacią, a może chodzi tu o coś więcej? Czy raczej stale na nowo podejmowanymi próbami wcielania w życie tych ideałów, które były najbliższe Naszemu Papieżowi? Najpełniej wyrażamy pamięć oraz oddajemy cześć i szacunek tym, którzy już odeszli do wieczności przez realizację tych wartości, które były dla nich największe i najcenniejsze i które pragnęli nam wpoić.

Wzrastanie ku świętości powinno być podporządkowane życiu każdego chrześcijanina. Przez Chrzest święty zostajemy włączeni w świętość Boga. Dodatkowo dzięki napełnieniu Duchem Świętym nosimy już w sobie zalążek do bycia świętym. Od nas tylko zależy, co z nim zrobimy.

Trudno jest opisać tak bogaty w swoją wymowę czas, jakim był pontyfikat Jana Pawła II.

Życie Karola Wojtyły, a później Papieża Jana Pawła II już od najmłodszych lat odznaczało się pobożnością i wielką miłością do Matki Bożej.

Choć u schyłku pontyfikatu Jana Pawła II słabły jego siły fizyczne i głos, nigdy nie przestawał on wzywać do dialogu i działania na rzecz pokoju, sam dając temu osobisty przykład. Stałą okazją, aby wołać o dialog i pokój, była tradycyjna noworoczna audiencja dla korpusu dyplomatycznego akredytowanego przy Stolicy Apostolskiej. Spotykając się z nim 12 stycznia 2004 r. Papież mówił o zagrożeniach pokoju. Rozpoczął od razu sytuacją na Bliskim Wschodzie, wychodząc od konfliktu w Iraku, ale zaraz potem skupiając się przede wszystkim na Ziemi Świętej.

„Nierozwiązany problem izraelsko-palestyński wciąż stanowi przyczynę trwałej destabilizacji w całym regionie, nie mówiąc już o niewysłowionych cierpieniach, jakie znosi ludność izraelska i palestyńska – stwierdził Jan Paweł II. – Niestrudzenie będę powtarzał władzom obu tych narodów, że zbrojne rozwiązanie konfliktu, uciekanie się z jednej strony do terroryzmu, a z drugiej do represji, upokarzanie przeciwnika, propaganda nienawiści prowadzą donikąd. Jedynie poszanowanie słusznych aspiracji jednych i drugich, powrót do negocjacji i konkretne zaangażowanie wspólnoty międzynarodowej mogą przyczynić się do rozwiązania konfliktu”.