Wtorek, 15 marca 2022 roku,

II tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Słowo Boże skierowane do nas dzisiaj pragnie nam przypomnieć niedocenianą i nieco zapomnianą cnotę pokory, to znaczy, życie w prawdzie przed Bogiem, samym sobą i przed innymi ludźmi, naszymi braćmi i siostrami.

Przestańcie czynić zło! Zaprawiajcie się w dobru! Prorok Izajasz przekonuje swoich rodaków, a także nas, współczesnych słuchaczy słowa Bożego, że nie wystarczy tylko świadomość popełniania zła, ale należy najpierw usunąć zło naszych uczynków „sprzed oczu Pana”, a następnie trzeba czynić konkretne dobro, co więcej „zaprawiać się w dobru”, to znaczy, trzeba czynić dobro w sposób permanentny, dążąc do nabycia podstawowej cnoty sprawiedliwości w relacjach z ludźmi najbardziej opuszczonymi, bezbronnymi i wykorzystywanymi: Wspomagajcie uciśnionego, oddajcie słuszność sierocie, w obronie wdowy stawajcie! Troszczenie się o sprawiedliwość stanowi fundamentalny i konieczny warunek odpuszczenia grzechów ze strony Pana Boga, w przeciwnym wypadku: Jeśli się zatniecie w oporze, miecz was wytępi.

Największy z was niech będzie waszym sługą. Świadomy i dobrowolny opór w czynieniu dobra i sprawiedliwości stanowi ewidentną i wielką przeszkodę w nawróceniu „chorego serca”, zakłamanej mentalności i „wykrzywionego życia”, które nie pozwalają marnotrawnym synom i córkom powrócić do Boga – miłosiernego Ojca. Jezus wskazuje nam dzisiaj na jeszcze inną, wielką i perfidną przeszkodę w procesie nawrócenia i powrotu do Boga: mentalność i postawa zakłamanego faryzeusza. Za fasadą pięknych i wygładzonych słów, które słusznie nazywamy „pustymi frazesami”, stoi człowiek zakłamany, nieuczciwy i pyszny. On i jemu podobni już odebrali nagrodę w postaci fałszywych tytułów, zaszczytów i radykalnego „biada”. Jezus im i nam proponuje uniwersalną, właściwą i prawdziwą płaszczyznę „nawrócenia”, czyli spotkania z Bogiem i drugim człowiekiem: jeden jest wasz Ojciec – Bóg w niebie; jeden jest was Nauczyciel i Mistrz – Jezus Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi.

Na zakończenie proponuję do wielkopostnego przemyślenia osiem cech charakterystycznych „chrześcijańskich” faryzeuszy:

1. Faryzeusze spędzają więcej czasu na tym, czego nienawidzą niż na tym, co kochają;

2. Faryzeusze powiększają grzechy innych, minimalizując czy nawet ignorując własne;

3. Faryzeusze wierzą i rozpowszechniają oskarżenia przeciwko innym;

4. Faryzeusze szybko wydają wyroki, lecz wolno zadają pytania i słabo im idzie słuchanie tych, których osądzają;

5. Jak trudno jest dla faryzeusza przyznać się do błędu lub przeprosić tych, których źle potraktowali;

6. Faryzeusze zadają się tylko z faryzeuszami;

7. Faryzeusze przypisują złe motywacje sercom innych;

8. Faryzeusze nie tolerują korekty, nawet jeśli jest przekazana w duchu Chrystusa

autor: o. Edmund Kowalski CSsR Profesor nadzwyczajny Istituto Superiore di Teologia Morale (antropologia filozoficzna – specjalność bioetyka), Accademia Alfonsiana, obecnie wykładowca teologii moralnej (bioetyka) w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów – Kraków

źródło: