Kościół parafialny pod wezwaniem Bożego Ciała w Bytomiu - Miechowicach wzniesiony został w latach 1914 - 1917 według projektu architekta Teodora Ehla z Bytomia. Budowę rozpoczęto 1 kwietnia 1914 roku. Prace zostały wykonane pod bezpośrednim kierownictwem proboszcza miechowickiej parafii Świętego Krzyża księdza prałata Jana Kubotha. Kościół ma 48 metrów długości, 29 metrów szerokości i powierzchnię 777m2. Budowę kościoła ukończono w 1917 roku. Uroczystej konsekracji dokonał 6 października 1917 roku ówczesny arcybiskup wrocławski kardynał Adolf Bertram. Parafia została erygowana 1 maja 1918 roku.

Pierwszym administratorem parafii Bożego Ciała był ksiądz Stanisław Śmieja, a pierwszym proboszczem od dnia 8 stycznia 1919 roku ksiądz Augustyn Demski. Następnie parafią zarządzali: w latach 1936 – 1942 ksiądz proboszcz Józef Cichoń, od maja do października 1942 roku ksiądz wikary Jan Frenzel, 1942 – 1978 ksiądz prałat Jan Sossalla, 1978 – 1994 ksiądz proboszcz Hubert Nalewaja (z dniem 28 sierpnia 1994 roku otrzymał nominację na stanowisko kanclerza Kurii Biskupiej w Gliwicach). Od 28 sierpnia 1994 roku proboszczem parafii jest ksiądz Henryk Oleś. Parafia prowadzi księgi metrykalne od 1919 roku.

Kościół Bożego Ciała jest trójnawową bazyliką, murowany z cegły i otynkowany, wzniesiony na planie krzyża łacińskiego. Wystrój kościoła jest stylowy, stanowi połączenie nowoczesnego funkcjonalizmu z neobarokiem. Obrazuje życie, mękę, śmierć i chwałę Chrystusa. Pierwszy etap wystroju wnętrza został zakończony w latach międzywojennych. Pośrodku nawy głównej usytuowany był okazały żyrandol mosiężny o średnicy 2,5 metra (zarekwirowany później na cele wojenne). Powstał wówczas imponujących rozmiarów ołtarz główny z pięknym obrazem przedstawiającym Ostatnią Wieczerzę namalowanym przez nieznanego artystę szkoły monachijskiej (być może namalowany został przez Antona Figla z Monachium, współpracującego w Bytomiu z Teodorem Ehlem). Obecnie główny ołtarz zdobią także rzeźby przedstawiające święta Jadwigę i świętego Jacka. Z tego okresu pochodzą też ołtarze boczne: Najświętszej Maryi Panny, Najświętszego Serca Pana Jezusa i Matki Bożej Bolesnej. W latach 1951 – 1969 uzupełniono wystrój wnętrza kościoła o kolejne ołtarze: świętego Franciszka, świętego Krzyża, III upadku Pana Jezusa pod krzyżem, Pana Jezusa na Górze Oliwnej, świętej Barbary i ołtarz soborowy, chrzcielnicę w formie osobnego ołtarza, ambonę.

Wszystkie prace rzeźbione w drewnie i polichromowane, utrzymane w bardzo stylowym neobaroku wykonał artysta rzeźbiarz Franciszek Masorz z Rybnika. Malowidło ścienne na łuku przed prezbiterium przedstawiające „cudowne rozmnożenie chleba” zniszczone pod wpływem działania szkód górniczych, zostało w 1989 roku odtworzone przez malarza Pawła Majoka. Obecne 24 głosowe organy zostały oddane do użytku w marcu 1936 roku. Zewnętrzne naroża ścian szczytowych ozdobione były rzeźbionymi figurami doktorów Kościoła, świętych: Ambrożego, Augustyna, Grzegorza i Hieronima, które wskutek szkód górniczych zostały zniszczone a następnie usunięte. Wieża o wysokości 47 metrów została ukończona 24 lipca 1915 roku. Zgodnie z projektem hełm wieży miał być pokryty blachą miedzianą, lecz ze względu na II wojnę światową został wykonany z dachówek, po remoncie w 1980 roku dach wyłożono blachą cynkową, następnie wymieniono pokrycie na blachę miedzianą w czasie remontu 1996 roku. W narożach wieży tworzących boki ośmiokąta usytuowane są rzeźby symbolizujące czterech ewangelistów: anioł (święty Mateusz), byk (święty Łukasz), lew (święty Marek) i orzeł (święty Jan). Tutaj także umiejscowiono cztery zegary.

Do roku 1942 kościół posiadał trzy dzwony spiżowe, które zostały skonfiskowane na cele wojenne. Na ich miejscu, w 1957 roku zainstalowano cztery nowe dzwony stalowe, odlane w hucie „Małapanew”. Największy z nich „Serce Jezusa” waży 1372 kg, pozostałe mniejsze to „Święty Jan”, „Święta Maryja” i „Święty Michał”. Uroczystego poświęcenia dokonał ksiądz biskup Franciszek Jop.
W latach 1925 – 1928 wykonano prace przy budowie plebani również według projektu Teodora Ehla. W latach 1981 – 1983 wybudowano i oddano do użytku dom katechetyczny. Po roku 1945 kościół narażony na uszkodzenia w wyniku działania szkód górniczych był kilkakrotnie remontowany w latach: 1949 – 1950, 1963 – 1965, 1986 – 1989, 1999 - 2000. Remont rozpoczęty we wrześniu 1995 roku obejmował wymianę posadzki, ławek, pokrycia dachowego, naprawę wieży i elewacji zewnętrznej obiektu. Ostatni remont obejmował renowację ołtarzy, malowanie i wymianę ogrzewania. Kościół pod wezwaniem Bożego Ciała w Miechowicach jest najlepszym i najlepiej zachowanym przykładem budowli neobarokowej w Bytomiu i okolicy. Ze względu na jego indywidualny charakter, jako dobro kultury został wpisany do rejestru zabytków województwa katowickiego z dniem 30 kwietnia 1996 roku.

Ciekawostki z życia parafii:

W czasie remontu wieży kościelnej w roku 1996 natrafiono na dokument historyczny sporządzony 24 lipca 1915 roku przez budowniczego naszego kościoła księdza proboszcza Jana Kubotha stylizowany pismem gotyckim na pergaminie oraz drugi dokument sporządzony przez Józefa Bonczola 2 lipca 1980 roku dotyczący remontu pokrycia dachowego, kiedy proboszczem był ksiądz Hubert Nalewaja.
Pierwsze nawiedzenie parafii przez kopię cudownego obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej miało miejsce 17-18 marca 1966 roku dla uczczenia 1000-lecia Chrztu Polski. Druga peregrynacja odbyła się w dniach 26-27 września 1996 roku jako przygotowanie do obchodów Jubileuszu 2000-lecia Narodzin Chrystusa.