Dzisiaj przypada uroczystość Trzech Króli. Zapraszam wszystkich czytelników "Via Ad Deum" do uroczego, zabytkowego kościoła w Łukawcu.

Kościół wybudowany został w latach 1754–56 z fundacji biskupa przemyskiego Wacława Hieronima Sierakowskiego. Świątynia była wielokrotnie odnawiana. W trakcie powojennych remontów zmieniono formę wieżyczki na sygnaturkę (1948–50). W 1952 r. wnętrze świątyni pokryła polichromia wykonana przez malarza Mariana Strońskiego z Przemyśla. Ważnym wydarzeniem w dziejach świątyni było zainstalowanie w 1965 r. w głównym ołtarzu cudownego obrazu Matki Bożej Łaskawej Opiekunki Chorych (z pocz. XVII  w.), czczonego poprzednio w Tartakowie k. Sokala. W 1991 r. papież Jan Paweł II podczas swojej wizyty w Lubaczowie dokonał jego koronacji. Obraz obecnie umieszczony jest w nowym kościele parafialnym – sanktuarium Matki Bożej Łukawieckiej (Tartakowskiej), wzniesionym w pobliżu starego kościoła w latach 1980–90.

Kościół usytuowany jest w centrum wsi, przy głównej drodze. Zajmuje owalne wzgórze opadające w dolinę Potoku Łukawieckiego. Kościół zwrócony jest nieznacznie na północny wschód. Na południe od zespołu świątynnego znajduje się budynek plebanii (pocz. XX  w.)

Budowla konstrukcji zrębowej. Ściany nawy i prezbiterium wzmocnione pionowymi słupami, tzw. lisicami. Świątynia składa się z jednoprzestrzennej prostokątnej nawy poprzedzonej kruchtą i węższego trójbocznie zamkniętego prezbiterium z dobudowaną od północy zakrystią. Zrąb dwóch głównych pomieszczeń ma jednakową wysokość. Zarówno nawa, jak i prezbiterium nakryte dwuspadowym dachem o wspólnej kalenicy z niską czworoboczną wieżyczką na sygnaturkę, która pierwotnie miała plan ośmioboczny i nakryta była hełmem baniastym. Ściany zewnątrz pobite pionowo deskami z olistwowaniem, zwieńczone profilowanym gzymsem. Podwalina osłonięta wąskim fartuchem. Dachy pobite gontem.

Nawę i prezbiterium nakrywają pozorne sklepienia deskowe o łuku odcinkowym. Prześwit między pomieszczeniami zamknięty łukiem zbliżonym do ostrego, z profilowaną belką tęczową. Na belce od strony nawy wycięty został napis fundacyjny po łacinie z datą 1756. W świątyni zachowało się kompletne wyposażenie późnobarokowe (II poł. XVIII  w.), z głównym ołtarzem Krzyża Świętego w prezbiterium i dwoma bocznymi w nawie (św. Józefa i Serca Pana Jezusa). Na łuku tęczowym umieszczona rzeźbiona grupa Ukrzyżowania. Na ścianach rozmieszczone są obrazy autorstwa Mariana Strońskiego. Ściany i sklepienia pokryte zostały wykonaną przez tego malarza polichromią o podziałach geometrycznych, z motywami roślinnymi i symbolicznymi emblematami.

Świątynia jest typowym przykładem skromnej budowli drewnianej Kościoła zachodniego, której forma kontynuuje w XVIII w. wykształcone jeszcze w średniowieczu rozwiązania. Świadczy o tym dwuczłonowy, bezwieżowy rzut obiektu, a także jego konstrukcja i detal architektoniczny.