Można ostatnio zauważyć w wypowiedziach wielu wiernych niepokojące lęki, płynące z potencjalnego zagrożenia, jakie niesie ze sobą osoba Złego Ducha. Stąd w wypowiedziach polskich biskupów wyczuwa się niepokój o tych wiernych, którzy zbytnio popadają w paniczny lęk przed diabłem oraz o tych księży, którzy zanadto akcentują owo zagrożenie.

1. Wstęp

Skoro wierzymy w Chrystusa, który pokonał szatana raz na zawsze poprzez ofiarę krzyża, musimy też dobrze rozłożyć akcenty w doświadczeniu walki duchowej, w której świadomość, że chrześcijaństwo już tę wojnę wygrało dzięki Jezusowi z Nazaretu, stawia nas pośród zwycięzców! Podkreślając, więc nade wszystko zasługi Chrystusa oraz Jego zwycięstwo nad grzechem i szatanem, chcę dodatkowo zwrócić uwagę na kilka słabości Złego Ducha, których świadomość w naszym osobistym doświadczeniu walki wewnętrznej może nam przyjść z pomocą, byśmy nie ulegali lękowi, który w żaden sposób nie ma poparcia w tym, co nazywamy Dobrą Nowiną!

2. Ograniczony przez Boga

Gdyby spróbować wypunktować słabości Złego, to na pierwsze miejsce wysuwa się ta prawda, że jest on ograniczony „pozwoleniem”, którego udziela mu Bóg i można by go porównać do psa, który może jedynie tyle, na ile pozwala mu długość łańcucha. Ale to Pan Bóg „reguluje” tę długość.
Tak było w historii biblijnego Hioba, gdzie szatan postanowił wystawić wiarę Sługi Bożego na próbę:

Zdarzyło się pewnego dnia, gdy synowie Boży udawali się, by stanąć przed Panem, że i szatan też poszedł z nimi. I rzekł Bóg do szatana: «Skąd przychodzisz?» Szatan odrzekł Panu: «Przemierzałem ziemię i wędrowałem po niej». Mówi Pan do szatana: «A zwróciłeś uwagę na sługę mego, Hioba? Bo nie ma na całej ziemi drugiego, kto by tak był prawy, sprawiedliwy, bogobojny i unikający grzechu jak on». Szatan na to do Pana: «Czyż za darmo Hiob czci Boga? Czyż Ty nie ogrodziłeś zewsząd jego samego, jego domu i całej majętności? Pracy jego rąk pobłogosławiłeś, jego dobytek na ziemi się mnoży.
Wyciągnij, proszę, rękę i dotknij jego majątku! Na pewno Ci w twarz będzie złorzeczył». Rzekł Pan do szatana: «Oto cały majątek jego w twej mocy. Tylko na niego samego nie wyciągaj ręki». I odszedł szatan sprzed oblicza Pańskiego. [Hi 1, 6-12]

Bóg, choć dopuszcza próbę na Hioba, to jednak stawia diabłu wyraźną granicę, której ten nie może przekroczyć. Jasno też widać, kto tu jest Panem – to Bóg, a nie szatan jest większy! A skoro w innym miejscu Pisma Świętego czytamy, że Bóg nie pozwoli nas kusić nad to, co potrafimy wytrzymać [por. 1 Kor 10, 13], to nie musimy się obawiać szatana, jeśli tylko sami nie podchodzimy do niego na taką odległość, gdzie sięga łańcuch. Jeśli bowiem przekroczymy tę granicę, to może nas pokąsać. Biblijna historia Hioba obnaża, więc tę podstawową słabość Złego Ducha, w której może on jedynie tyle, na ile pozwoli mu Bóg. To bardzo ważne, byśmy o tym pamiętali, a wtedy na pewno nie będzie miejsca na lęk.

3. Pokonany w walce

Prawdą jest, że w czasie naszego życia, jesteśmy zmuszeni nieraz toczyć walkę duchową. Wyraźnie przypomina nam o tym list do Efezjan: Nie toczymy, bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnością, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich. Dlatego weźcie na siebie pełną zbroję Bożą, abyście w dzień zły zdołali się przeciwstawić i ostać, zwalczywszy wszystko.
Jednak przed nami już tę walkę Ktoś stoczył i ją wygrał. To Jezus, który za nim ostatecznie pokonał szatana na krzyżu, obnażył jego słabości na pustyni, gdy ten w swej zuchwałości i pysze, zaczął kusić samego Boga. Diabeł został pokonany przez Jezusa trzema sposobami i zostały zdemaskowane jego trzy kolejne słabe punkty. A mianowicie: brak odporności na Słowo Boże, na pokorę zaufania i na wierność Panu Bogu!

a) Słowo Boże

W momencie, gdy szatan zaczyna kusić Jezusa, Ten nie wchodzi z nim w dialog, ale ucina pokusę, cytując Pismo Święte: Wtedy przystąpił kusiciel i rzekł do Niego: „Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz, żeby te kamienie stały się chlebem”. Lecz On mu odparł: „Napisane jest: Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych”. [Mt 4, 3-4]

b) Pokora zaufania

Gdy przy kolejnym podejściu, szatan oferuje Jezusowi torcik pychy, z racji tego, że jest Synem Bożym, Jezus rozprawia się z nim natychmiast, okazując wielką pokorę zaufania Ojcu: „Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się w dół, jest przecież napisane: Aniołom swoim rozkaże o tobie, a na rękach nosić cię będą, byś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień”. Odrzekł mu Jezus: „Ale jest napisane także: Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego”. [Mt 4, 6-7]

c) Wierność

Ostatnim orężem w tej pustynnej walce staje się wierność Bogu: Jeszcze raz wziął Go diabeł na bardzo wysoką górę, pokazał Mu wszystkie królestwa świata oraz ich przepych i rzekł do Niego: „Dam Ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon”. Na to odrzekł mu Jezus: „Idź precz, szatanie! Jest, bowiem napisane: Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz”. [Mt 4, 8-10]

4. Pokonany modlitwą i postem

Kolejną słabość Złego Ducha obnaża biblijna historia opętanego chłopca, którego szatan poniewierał, a z którym to synem zrozpaczony ojciec przyszedł do Apostołów, aby wyzwolili biedaka z niewoli demona. [por. Mk 9, 14-29] Nie udało się to jednak i potrzeba było już bezpośredniej interwencji Jezusa. Gdy Chrystus uwolnił chłopca, uczniowie pytali Go, dlaczego im się nie udało. A Jezus odpowiedział: Ten rodzaj można wyrzucić tylko modlitwą. [Mk 9, 29]

5. Na pozycji straconej

Bardzo poważną słabość Złego Ducha obnaża posługa uwalniania. Często w tej walce o wyzwolenie człowieka, którą podejmujemy z autorytetu Kościoła, widzimy jak bardzo słaby jest szatan w obliczu władzy, jaką Jezus nadał swoim uczniom: Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby, co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie. [Mk 16, 17-18] To ta władza każe mu odejść do piekła, to ta władza nakazuje mu pozostawienie odkupionych w spokoju, to w końcu ta władza przypomina mu o krzyżu i wiąże go u stóp Jezusa, który dokonał naszego odkupienia.

Należąc, zatem do Jezusa, podążajmy z odwagą przez meandry naszego życia, nie lękając się Złego, ale mając świadomość jego słabości, wykorzystajmy to w codziennej walce duchowej, by iść w sposób bezpieczny do nieba!

autor: ks. Michał Olszewski SCJ

źródło: