Kościół katolicki z nadzieją patrzy na wystąpienia nowego zwierzchnika anglikanów w obronie małżeństwa i rodziny. Jeśli w kwestiach etycznych, nie dajemy wspólnego świadectwa, siejemy zamieszanie – uważa ks. Mark Langham, odpowiedzialny w Watykanie za dialog z anglikanami. Jutro po raz pierwszy przybędzie do Watykanu nowy arcybiskup Canterbury Justin Welby.

Warto zauważyć, że Justin Welby ma dość nietypowe, jak na arcybiskupa Canterbury curiculum vitae. Nie należał on do anglikańskiego establishmentu. Biskupem jest od niespełna dwóch lat. Wcześniej zajmował się przede wszystkim zwyczajnym duszpasterstwem, a zwłaszcza ewangelizacją, w ramach tak zwanych Kursów Afla. Późno zresztą zdecydował się na posługę duchowną. Z wykształcenia jest menadżerem. Pracował w przemyśle naftowym. Nie ukrywa też swych związków z Kościołem katolickim. Benedyktyński mnich jest jego kierownikiem duchowym. Podobnie jak Papież dobrze zna duchowość ingnacjańską, blisko bowiem współpracował z katolicką wspólnotą Chemin Neuf, która żyje tą duchowością.

Islandia to wyspa położona na północnych rubieżach świata. Jej powierzchnia jest trzy razy mniejsza od Polski, a zamieszkuje ją zaledwie 300 tys. osób. Chrystianizacja Islandii rozpoczęła się już pod koniec X w. Jest to kraj o tradycji luterańskiej. Katolicy są tam niepokaźną mniejszością. W ostatnich latach ich liczba się jednak potroiła. Przede wszystkim dzięki napływowi Polaków. Ich świadectwo wierności Kościołowi, niedzielnej Eucharystii zdumiewa miejscowych luteranów, niektórych przekonuje nawet do katolicyzmu i skłania do konwersji – opowiada bp Peter Bürcher, ordynariusz Rejkiawiku, diecezji, która obejmuje całą wyspę. Podobnie jak większość islandzkich katolików również i on jest obcokrajowcem. Pochodzi ze Szwajcarii. Na daleką Północ posłał go Benedykt XVI. Wcześniej był biskupem pomocniczym Lozanny, Genewy i Fryburga. Diecezja Rejkiawik została ustanowiona przed 45 laty. Jest to zatem Kościół młody i jak twierdzi bp Bürcher, bardzo dynamiczny.

 

Nowym arcybiskupem metropolitą wrocławskim Ojciec Święty mianował bp. Józefa Kupnego. 57-letni duchowny był do tej pory biskupem pomocniczym w Katowicach. Jest specjalistą z zakresu teologii pastoralnej i nauk społecznych, a episkopacie Polski przewodniczy Radzie ds. Społecznych oraz jest delegatem ds. Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich.

 

RW: Czym dla księdza biskupa jest ta nominacja?

 

Abp J. Kupny: Ojciec Święty powierza mi kierowanie archidiecezją wrocławską, a to archidiecezja o ponad tysiącletniej tradycji duszpasterskiej, więc jest to ogromne zadanie. Po ludzku człowiek czuje się trochę bezradny. Ale z drugiej strony mam świadomość i wielkie zaufanie, że Pan Bóg, który powierza zadania, daje też i moc, i światło Ducha Świętego do wykonania tych zadań. W tej chwili jest mi jeszcze trudno pozbierać myśli i to jakoś jeszcze w pełni do mnie nie dociera, ale nadzieję pokładam w Panu Bogu. Wiem, że On wykorzystuje nawet nasze niedoskonałości, żeby budować swoje Królestwo. W tym pokładam ufność. Nie w sobie, nie w swoich siłach, ale właśnie w tej głębokiej wierze, że Pan Bóg nami kieruje i że dzięki temu dzieje się wielkie dobro dla Kościoła.

 

Już po raz siódmy biuro prasowe Sanktuarium Matki Bożej Licheńskiej organizuje warsztaty „Kościół bez tajemnic”. Są przeznaczone dla dziennikarzy zajmujących się problematyką kościelną czy wprost pracujących w mediach katolickich. O miejscu Kościoła i jego roli w przestrzeni medialnej mówi rzecznik prasowy Sanktuarium Matki Bożej Licheńskiej ks. Piotr Kieniewicz MIC.

 

- Media i Kościół zarówno w naszym kraju, ale także globalnie rzecz ujmując, bardzo się od siebie różnią, a jednak mają wiele wspólnego. Coś musi być w stwierdzeniu, że przeciwieństwa się przyciągają…

Radio Vaticana: Nastał specyficzny czas dla Kościoła, okres przejścia między dwoma pontyfikatami. Co może on oznaczać dla Kościoła?

 

Kard. Zenon Grocholewski: Rozpoczął się teraz okres modlitwy w intencji wyboru nowego Papieża. Myślę, że dla kardynałów szczególnie ważne są modlitwa i staranie, by otworzyć się na działanie Ducha Świętego. Chcielibyśmy, żeby uczestniczył w tej modlitwie cały Kościół. To nie jest wyłącznie sprawa Watykanu, to sprawa całego Kościoła, dlatego też każdy wierny powinien czuć się odpowiedzialny, by swoją modlitwą wypraszać Ducha Świętego dla kardynałów.
Rezygnacja Papieża była dla nas pewnym zaskoczeniem. Wydarzenie to pobudziło ludzi do myślenia, do mówienia o Kościele. Dostrzegliśmy w Papieżu człowieka, który pragnie realizować wolę Bożą. Podjął swoją decyzję w sposób bardzo odpowiedzialny, po długiej modlitwie i kontemplacji. Dziś Papież nie może zamykać się w murach Watykanu. Bierze udział w Światowych Dniach Młodzieży, odbywa liczne podróże, udziela audiencji. Papież na pewno zdawał sobie sprawę, że jego decyzja może wywołać bardzo różne reakcje. Z drugiej strony czuł, że nie ma dość siły, aby sprostać wyzwaniom posługi Piotrowej.

RV: W obliczu takich wydarzeń, jak rezygnacja Benedykta XVI i perspektywa wyboru nowego Papieża, czas może na podsumowania. Ksiądz Arcybiskup pracował zarówno z kard. Ratzingerem w Kongregacji Nauki i Wiary, jak i potem przy boku Benedykta XVI. Czy i w jaki sposób ten pontyfikat zmienił Josepha Ratzingera jako człowieka?

 

Abp Zimowski: Rzeczywiście pracowałem u boku Benedykta XVI w dwóch okresach. W Kongregacji Nauki Wiary ponad 19 lat i teraz prawie 4 lata jako przewodniczący Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Chorych i Służby Zdrowia. Jak pontyfikat zmienił Benedykta XVI? Myślę, że on się nie zmienił zewnętrznie, jedynie tylko przez białą szatę. Zawsze był taki sam. Ale Bóg go zmienił, bo przecież, tak ja powiedział do Piotra, aby utwierdzał braci w wierze, tak samo powiedział do Benedykta: masz utwierdzać braci w wierze. A on do tego był bardzo przygotowany, ponieważ stał na czele Kongregacji Nauki Wiary, był prefektem. I można by powiedzieć, że ten czas był takim dobrym czasem przygotowania w trosce o pełnię wiary. Patrząc na Benedykta XVI widziałem jednak w nim trochę innego człowieka. Bardziej uduchowionego, bardziej otwartego na potrzeby ludzi i świat.

RV: Jak przyjął Ksiądz Kardynał decyzję Benedykta XVI o rezygnacji z posługi Biskupa Rzymu?

 

Kard. Ryłko: Ta decyzja Ojca Świętego Benedykta XVI wpisuje się w Rok Wiary jaki przeżywamy w Kościele i myślę, iż przede wszystkim w świetle wiary należy na nią patrzeć. Z pewnością poprzez tę decyzję Papieża Chrystus chce nam coś ważnego zakomunikować. Pośród tak wielu zawirowań i zamętu, jaki panuje we współczesnym świecie, co jakoś odbija się również na życiu Kościoła, chce nam przypomnieć, na jakim fundamencie zbudowana jest nasza chrześcijańska nadzieja. Przyjmując decyzję Ojca Świętego powtarzamy w duchu wiary słowa Psalmisty: „Pan moim pasterzem, nie brak mi niczego...”. To On kieruje Kościołem, jest jego „kamieniem węgielnym”.

RV: Czym jest Penitencjaria Apostolska?

 

Ks. K. Nykiel: W dzisiejszym świecie niewielu kapłanów i niewielu wiernych świeckich wie, czym jest Penitencjaria Apostolska, jakie są jej kompetencje, kiedy należy się do niej odwoływać i jak to poprawnie uczynić. Chcąc najkrócej odpowiedzieć, Penitencjaria Apostolska jest jednym z trybunałów Stolicy Apostolskiej. Jej uprawnienia dotyczą wyłącznie forum wewnętrznego (sumienia), tzn. ukrytego obszaru relacji między Miłosiernym Bogiem a penitentem. Dykasteria nasza udziela „rozgrzeszeń”, „dyspens”, „łask”, „unieważnień” i „zamian”. Penitencjarii Apostolskiej zostało powierzone także udzielanie odpustów. Penitencjaria Apostolska jest więc organem służącym spowiednikom i penitentom. Słusznie można ją nazwać „Trybunałem Miłosierdzia”, ponieważ jej główną misją jest pomaganie w procesie pojednania z Bogiem i z Kościołem wiernego, który znalazł się w sytuacji nie dającej się pogodzić z jego wiecznym zbawieniem.

 

Benedykt XVI był największym Papieżem-kaznodzieją od czasów Grzegorza Wielkiego. Jego pontyfikat bezpośrednio łączy się z poprzednim. Oba wprowadziły nas w epokę katolicyzmu ewangelicznego – powiedział Radiu Watykańskiemu George Weigel, biograf Jana Pawła II.

 

RW: Jakie dziedzictwo pozostawia po sobie Benedykt XVI?

 

G. Weigel:

Benedykt XVI będzie wspominany za wiele wspaniałych osiągnięć. Był on największym od czasów Grzegorza Wielkiego Papieżem kaznodzieją. Był mistrzem w wykładaniu katechizmu. Dał się poznać jako serdeczny i troskliwy pasterz w bardzo trudnej sytuacji, kiedy musiał zająć się na przykład ofiarami skandali seksualnych. Potrafił też dokonać gruntownej analizy rozkładu demokracji oraz wskazał podstawy dla demokratycznej cywilizacji w przyszłości. Jeśli chodzi natomiast o życie Kościoła, Papież zwrócił uwagę na piękno liturgii jako jedyną możliwą drogę dotarcia do współczesnego człowieka. Ponadto Papież umożliwił transformację Kościoła w tak zwany katolicyzm ewangeliczny. Dzięki niemu żyjemy w bardzo ważnej chwili dziejów Kościoła.

„Cicha i wierna obecność” to tytuł kampanii, którą objęte są wszystkie siostry z zakonów klauzurowych w Polsce. Jej pomysłodawcą był o. Werenfried van Straaten, założyciel dzieła Pomoc Kościołowi w Potrzebie. O trwającej już 55 lat kampanii ks. Tomasz Grzyb rozmawia z ks. Waldemarem Cisło, szefem sekcji polskiej Kirche in Not.

- Wsparcie sióstr klauzurowych w ramach kampanii „Cicha i wierna obecność” trwa już 55 lat. Dlaczego stowarzyszenie Pomoc Kościołowi w Potrzebie nieustannie wspomaga siostry klauzurowe w Polsce?

Ks. Waldemar Cisło: Była to odpowiedź na prośbę kard. Stefana Wyszyńskiego, który w 1957 r. spotkał się w Rzymie z naszym założycielem o. Werenfriedem van Straatenem i uczulał nas mocno na pomoc zakonom kontemplacyjnym. Wtedy siostry nie miały ubezpieczenia ani żadnego oficjalnego statusu. Musiały się prywatnie leczyć i kupować leki. Od tego czasu przyznaliśmy im tzw. pomoc egzystencjalną, która trwa po dzień dzisiejszy. Wybudowaliśmy wiele klasztorów w Polsce lub wspomogliśmy w znaczny sposób ich budowę. Wspieranie zakonów kontemplacyjnych w Polsce to jest ważna część naszej działalności. W listach prosiliśmy siostry kontemplacyjne o modlitwę za działalność polskiej sekcji Stowarzyszenia Pomoc Kościołowi w Potrzebie. Myślę, że to jest piękne świadectwo. Fakt, że nam tak dobrze idzie w Polsce, to duża zasługa tego wsparcia modlitewnego, którego doświadczamy niemal codziennie. W ubiegłym roku dzięki wsparciu naszych dobrodziejów mogliśmy przekazać 1.600 tys. złotych na poszczególne zakony kontemplacyjne.

Nowy nuncjusz w Izraelu, a zarazem delegat apostolski w Jerozolimie i Palestynie, dostrzega w Ziemi Świętej znaki nadziei mimo trudnej sytuacji na Bliskim Wschodzie. Jedną z tych oznak jest wzrost liczby pielgrzymów – powiedział abp Giuseppe Lazzarotto w wywiadzie dla Radia Watykańskiego.

 

Abp G. Lazzarotto: Moment, który przeżywamy w Ziemi Świętej, jest niewątpliwie trudny, bo, jak przynajmniej może się wydawać, wiele rzeczy działa przeciwko pokojowi, porozumieniu, braterskiemu pokojowemu współistnieniu wszystkich społeczności Ziemi Świętej. Są też jednak oznaki nadziei i musimy je określić, by były lepiej widoczne i przyniosły oczekiwane owoce.