6 grudnia Kościół wspomina chyba najbardziej lubianego przez wszystkich bez względu na wiek świętego. Jest nim niewątpliwie św. Mikołaj. Proponuję Wam zapoznanie się z jego życiem, świętością. 

Via Ad Deum  

Święty Mikołaj od wieków kojarzy się z tym, co najwartościowsze w człowieku: dobrocią, wrażliwością na potrzeby bliźniego, nieograniczoną hojnością i gotowością do służby.
Ojciec Święty Jan Paweł II nazwał św. Mikołaja "patronem daru człowieka dla człowieka" - daru, jaki winniśmy składać bliźnim swoim sercem, pamięcią i troską bynajmniej nie jedynie z okazji 6 grudnia, ale, na co dzień.

Andrzej pochodził z Betsaidy nad Jeziorem Galilejskim (por. J 1, 44), ale mieszkał w domu teściowej swego starszego brata, św. Piotra, w Kafarnaum (por. Mk 1, 21. 29-30). Był - jak św. Piotr - rybakiem. Początkowo był uczniem Jana Chrzciciela. Pod jego wpływem poszedł za Chrystusem, gdy Ten przyjmował chrzest w Jordanie. Andrzej nie tylko sam przystąpił do Chrystusa, ale przyprowadził także św. Piotra, swojego brata: "Nazajutrz Jan znowu stał w tym miejscu wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: „Oto Baranek Boży”. Dwaj uczniowie usłyszeli jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich:, „Czego szukacie?” Oni powiedzieli do Niego: „Rabbi - to znaczy: Nauczycielu - gdzie mieszkasz?” Odpowiedział im: „Chodźcie, a zobaczycie”. Poszli, więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej. Jednym z, dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: „Znaleźliśmy Mesjasza” - to znaczy: Chrystusa. I przyprowadził go do Jezusa" (J 1, 35-41). Andrzej był pierwszym powołanym przez Jezusa na apostoła uczniem.

Podobnie jak św. Cecylia na Zachodzie, tak św. Katarzyna, przede wszystkim na Wschodzie należała do najbardziej znanych świętych. Mało jednak o niej wiemy i tak niewiele powstało dokoła niej legend, że byli hagiografowie, którzy nawet powątpiewali w jej historyczne istnienie. Są dwa opisy męki i śmierci męczeńskiej św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Pochodzą wszakże one dopiero z wieku VI i są pełne legend. Mamy jednak świadectwa już z wieku IV - a więc bardzo wczesne, bo sięgające prawie czasów św. Katarzyny. O św. Katarzynie wspominają, bowiem św. Rufin i Euzebiusz z Cezarei Palestyńskiej.

Klemens I (Klemens Rzymski) był trzecim następcą św. Piotra, po Linusie i Klecie, a więc czwartym papieżem. Kierował Kościołem w latach 88-97. Mamy niewiele wiadomości o jego życiu; pochodzą one ponadto z wielu tradycji chrześcijańskich. Był synem Faustyna, niewolnikiem z pochodzenia żydowskiego. Miał go wyzwolić patrycjusz rzymski, Klemens. Przyszły papież z wdzięczności przybrał sobie jego imię. Według Tertuliana miał być ochrzczony i otrzymać święcenia kapłańskie z rąk Piotra Apostoła – prawdopodobnie znał także św. Pawła. Tradycja przypisuje mu autorstwo listu do chrześcijan w Koryncie, gdzie Kościół był rozdarty wewnętrzną niezgodą. Wierni tamtejsi odmówili swoim pasterzom posłuszeństwa; ci, więc odwołali się do papieża. Dokument ten jest, zatem świadectwem znaczenia biskupa rzymskiego w I wieku, który był pierwszym wśród biskupów i prezbiterów. List wyróżnia się pięknym stylem i jest bezcennym dokumentem, jako jeden z najstarszych pomników literatury chrześcijańskiej, poapostolskiej. Paweł w Liście do Filipian (Flp 4, 3) wspomina o Klemensie – nie wiadomo jednak, czy mowa o tym samym człowieku.

Św. Cecylia żyła na przełomie II i III wieku w Rzymie. W młodości uczyniła śluby dziewictwa. Chociaż rodzice zmusili ją do małżeństwa z patrycjuszem Walerianem, ona wymogła na nim, aby uszanował jej dziewictwo, zwierzając się mu, że strzeże jej Anioł. Mąż Cecylii, pod jej wpływem, przyjął Chrzest Św., nawracając się razem ze swoim bratem Tyburcjuszem. Później wszyscy troje oraz towarzysze Tyburcjusza, również nawróceni i ochrzczeni, zobaczyli owego Anioła. Następnie zostali, wraz z Cecylią, umęczeni i ponieśli śmierć. Zgodnie z relacją P. Skargi, Święta była torturowana przez namiestnika cesarskiego Amalchiusza; żołnierze, w liczbie czterystu, olśnieni urodą młodej chrześcijanki, prosili ją, by wyrzekła się wiary. Ona jednak, trwając przy swej wierze, nakazała im, by czynili swoją powinność. Wstrząśnięci bohaterstwem Cecylii żołnierze nawrócili się i przyjęli Chrzest Św. Również sędzia prosił Cecylię, by nie narażała swego życia dla wiary, lecz gdy ona odmówiła i wyznała wiarę w Chrystusa, zawieszono ją nad ogniem rozpalonym w łaźni. Nie czuła jednak żaru i duszącej pary tylko powiew morskiej bryzy. W końcu po trzech dniach zabito ją uderzeniem topora. Krew, która uszła z ciała Św. Cecylii współwyznawcy zebrali do naczynia, jako relikwię. 

O roli św. Rafała przy założeniu klasztoru w Wadowicach wspomniano już wielokrotnie. Zanim przejdziemy do omówienia jego kultu w Wadowicach, przypomnijmy najważniejsze fakty z jego życia. 

Józef Kalinowski, w zakonie o. Rafał od św. Józefa, urodził się 1 września 1835 roku w Wilnie. Po ukończeniu szkoły średniej w Wilnie przez dwa lata studiował w Instytucie Agronomicznym w Hory-Horkach koło Orszy, a następnie w Mikołajewskiej Akademii Inżynierii Wojskowej w Petersburgu. Za udział w powstaniu styczniowym (1863), na stanowisku kierownika Wydziału Wojny w Wilnie, został skazany na 10 lat katorgi w Usolu koło Irkucka na Syberii. Uwolniony z zesłania w 1874 roku, przez trzy lata był wychowawcą księcia Augusta Czartoryskiego, który następnie wstąpił do salezjanów, został kapłanem, a obecnie jest kandydatem na ołtarze. W 1877 roku Józef Kalinowski wstąpił do nowicjatu karmelitów bosych w Grazu (Austria), w 1882 roku otrzymał święcenia kapłańskie w Czernej. 1 sierpnia 1892 roku przyjechał na fundację do Wadowic. Pracował tu do 1894 roku oraz w latach 1897-1898, 1900-1903, 1906 do śmierci 15 listopada 1907 roku. W Wadowicach był znany przede wszystkim jako święty spowiednik, bez reszty oddany służbie Bogu i bliźniemu.

2 czerwca 1997 roku papież Jan Paweł II podczas liturgii słowa w Gorzowie Wlkp., mówiąc o męczennikach spod Międzyrzecza, powiedział:

"Nazywa się tych męczenników Braćmi Polskimi, chociaż byli wśród nich cudzoziemcy".

Słynny zjazd gnieźnieński z 1000r. zaowocował dla Polski wieloma ustaleniami. Jednym z nich było urzeczywistnienie pomysłu założenia w Polsce klasztoru celem prowadzenia misji ewangelizacyjnej. Bolesław Chrobry i Otto III porozumieli się w tej sprawie w ten sposób, że część organizacyjną na terenie kraju wziął na siebie Bolesław, natomiast znalezienie misjonarzy i sfinansowanie projektu przyjął na siebie cesarz. Przedstawił on tę ideę w klasztorze w Pereum (dziś Pereta pod Rawenną), gdzie przebywał jego krewniak, Bruno z Kwerfurtu ( w późniejszym czasie spisał żywot Pięciu Braci). Pomysł tak spodobał się Brunonowi, że od razu zaczął zachęcać do niego swojego współbrata, Benedykta. Nie poszło to jednak tak gładko. Ówczesny przełożony klasztoru w Pereum, Romuald, późniejszy święty, miał inne plany w stosunku do swoich podwładnych, w szczególności do Benedykta, którego pragnął uczynić opatem eremu w Pereum oraz wznoszonego tam przez Ottona III klasztoru obok wcześniej wybudowanej rotundy pod wezwaniem św. Wojciecha. Doszło nawet do tego, że św. Romuald skazał na karę chłosty za nieposłuszeństwo Brunona i Benedykta.

Dzisiaj Kościół wspomina świętego Jozafata biskupa i męczennika. Z myślą o naszych czytelnikach przygotowaliśmy krótki materiał o nim.

Życie i działalność św. Jozafata łączy się nierozerwalnie z dziejami unii brzeskiej z 1596 r.

Kult religijny rozpoczął się po męczeńskiej śmierci Jozafata Kuncewicza i wpłynął na szybkie podjęcie procesu beatyfikacyjnego. Dekret beatyfikacyjny został ogłoszony przez papieża Urbana VIII 16.05.1643 r. Ciało złożono w Połocku . Do jego relikwii przybywały licznie pielgrzymki. Car Piotr I w 1705 r. zajmuje Połock. Na szczęście relikwie zostały wcześniej wywiezione przez Karola Stanisława Radziwiłła, który, omijając wojska szwedzkie i moskiewskie, z trudem dowiózł srebrną trumnę (ufundowaną przez Kazimierza Sapiehę i wartą 6000 talarów) do Białej Książęcej, później Podlaskiej. Drogocenny skarb został umieszczony w kaplicy pałacowej. Po wojnie bazylianie upomnieli się o swoją ?własność?, ale spór musiał rozstrzygnąć sąd papieski w Dubnie w 1743 r. Wyrok mówił, ze trumna pozostanie w Białej o ile zostanie wybudowana godna tych relikwii świątynia.

Dziś Kościół obchodzi liturgiczne wspomnienie Św. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza. Poniżej publikujemy materiał związany z Nimi. Ponieważ w tym roku przypada ono znacznie wcześniej, a nie jak jest w materiale " w przeddzień" wszystkich czytelników o wyrozumiałość i zapraszamy do przeczytania poniższego tekstu.

"Via Ad Deum"

Niech dziś, w przededniu uroczystości Wszystkich Świętych, święci: Szymon i Juda Tadeusz będą dla nas konkretnym przykładem, a zarazem niech dodają nam odwagi, byśmy tak, jak oni, świadomi własnych słabości i grzechów, zechcieli pozytywnie odpowiedzieć na zaproszenie, które kieruje do nas Jezus. Niech ta bliskość i szczera relacja będą dla nas źródłem nadziei życia w wieczności razem ze świętymi. 

„Po całej ziemi ich głos się rozchodzi…”

(Ps 19)

Z dumą dziś możemy powtarzać refren psalmu responsoryjnego, przeznaczonego na dzisiejsze święto. Sława Apostołów rzeczywiście niesie się po całym świecie, nie tylko w środowiskach chrześcijańskich i katolickich. Jednak, nie zawsze tak było. Początek publicznej działalności najbliższych uczniów Jezusa Chrystusa był niezwykle trudny i w niektórych przypadkach bardzo burzliwy.

Urodziła się 25 sierpnia 1905 roku, jako trzecie z dziesięciorga dzieci w rodzinie Marianny i Stanisława Kowalskich, rolników ze wsi Głogowiec. Na chrzcie świętym otrzymała imię Helena. Od dzieciństwa odznaczała się umiłowaniem modlitwy, pracowitością, posłuszeństwem i wielką wrażliwością na ludzką biedę. Gdy miała 9 lat przystąpiła do I Komunii świętej, którą przeżyła bardzo głęboko - ze świadomością przyjęcia do serca żywego Boga. Jej edukacja szkolna obejmowała zakres trzech klas szkoły podstawowej. Krótki okres nauki podyktowany był trudną sytuacją materialną, jaka panowała w rodzinie. Właśnie, dlatego żeby pomóc rodzicom i zarobić na własne utrzymanie Helena udała się już w wieku 16 lat na służbę do Aleksandrowa, a potem Łodzi i Ostrówka.

Głos powołania słyszała w swej duszy już od siódmego roku życia. Przez jakiś czas wobec braku zgody rodziców na wstąpienie do klasztoru próbowała go w sobie zagłuszyć. Przynaglona łaską Bożą wyjechała w lipcu 1924 roku do Warszawy - gdzie w ciągu roku zbierała pieniądze na posag. W dniu 1 sierpnia 1925 roku wstąpiła, po wielu poszukiwaniach, do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Po kilku miesiącach swojego pobytu w Warszawie wyjechała do nowicjatu w Krakowie podejmując intensywną formację zakonną. Poznawała wówczas zasady życia wewnętrznego, charyzmat Zgromadzenia i pracę.

Św. Franciszek - Jan Bernardone - przyszedł na świat w 1182 r. w Asyżu w środkowych Włoszech. Urodził się w bogatej rodzinie kupieckiej. Jego rodzice pragnęli, by osiągnął on stan szlachecki, nie przeszkadzali, więc mu w marzeniach o ostrogach rycerskich. Nie szczędzili pieniędzy na wystawne i kosztowne uczty, organizowane przez niego dla towarzyszy i rówieśników. Jako młody człowiek Franciszek odznaczał się wrażliwością, lubił poezję, muzykę. Ubierał się dość ekstrawagancko. Został okrzyknięty królem młodzieży asyskiej. W 1202 r. wziął udział w wojnie między Asyżem a Perugią. Przygoda ta zakończyła się dla niego niepowodzeniem i niewolą. Podczas rocznego pobytu w więzieniu Franciszek osłabł i popadł w długą chorobę.

W roku 1205 uzyskał ostrogi rycerskie (został pasowany na rycerza) i udał się na wojnę, prowadzoną między Fryderykiem II a papieżem. W tym czasie Bóg wyraźniej zaczął działać w życiu Franciszka. W Spoletto miał sen, w którym usłyszał wezwanie Boga. Powrócił do Asyżu. Postanowił zamienić swoje bogate ubranie z żebrakiem i sam zaczął prosić przechodzących o jałmużnę. To doświadczenie nie pozwoliło mu już dłużej trwać w zgiełku miasta. Oddał się modlitwie i pokucie. Kolejne doświadczenia utwierdziły go w tym, że wybrał dobrą drogę.   Pewnego dnia w kościele św. Damiana usłyszał głos: "Franciszku, napraw mój Kościół".