Jezus wstaje od stołu i umywa uczniom nogi. W czasie Paschy nogi mógł umywać gospodarzowi najniższy sługa. Nie mógł tego robić żyd. Każdy żyd - nawet jeśli był niewolnikiem czy sługą - tego dnia spożywał Paschę. Nogi mył poganin, najniższy sługa, nigdy gospodarz. Dlatego ten gest Jezusa jest tak bardzo bulwersujący dla naszych braci żydów. I dla nas... Bóg umywa ci nogi. Nie da się zejść niżej. Uniża się Chrystus i obmywa ci stopy, byś doświadczył Jego szalonej Miłości.

 Modlimy się bez względu na nastrój wewnętrzny, bez względu na grzechy popełnione. Pytamy, bowiem niekiedy siebie samych: czy ma sens modlitwa, gdy ja jej nie czuję, gdy nie mam pragnienia, aby się modlić? A jest przecież jeszcze taka rzeczywistość jak: obowiązek i powinność moralna w odniesieniu do modlitwy. Ci, których głównym zadaniem jest modlić się, przeżywają noc przede wszystkim, jako czas modlitwy: nie potrafią już modlić się. Noc jest częścią całego procesu wzrostu, rozwoju duchowego, jest etapem na drodze do Jezusa. Niekiedy stawiamy sobie pytanie: czy ma sens moja modlitwa, jeśli jej nie czuję, nie odczuwam pragnienia, aby się modlić. Powinniśmy modlić się bez względu na nastrój wewnętrzny, czy popełnione grzechy.

W życiu zakonnym, można poprzestać jedynie na tym, że „pozwalamy sobie prze­grywać, aby nie zdarzyło się gorsze”, a także po prostu nie kończymy z niczym na dobre lub chcemy zapomnieć i przeba­czać. Czasami wszystko to nie wystarcza. Trzeba zrobić coś wię­cej. Trzeba wyjść naprzeciw temu, którego traktuję jako mojego przeciwnika, wykonać dla niego ja­kiś pozytywny gest, okazać pokorę zrobienia pierwszego kroku. I nie należy wtedy myśleć, że sprawa leży tylko w „gestach”. Jeśli będą zbyt nachalne lub wulgarne, mogą wyrządzić przy­krość i zirytować kogoś. Chodzi przecież o to, aby nauczyć się przyjmować do własnego „wnętrza” także tego, kto ci się prze­ciwstawia, albo nie ma ci nic do zaofiarowania, aby nauczyć się szczerze kochać tego, kto nawet na to nie zasługuje lub wyrzą­dził ci zło.

Faraon - to życie z umiejętnością dostosowania się, życie wśród koniecznych kompromisów, które zapewniają pokój i spokój. To życie, w którym wilk ma być syty i owca cała; życie, w którym zewnętrznie pozostaję wierny wyznaniu wiary, memu ewangelicznemu powołaniu, ale równocześnie w ten sposób się urządzam, aby nie narażać się za wiele. Tworzę sobie zabezpieczające układy, które mają mnie chronić na wszelki wypadek.

Naszym powołaniem jest proszenie Boga, gest wyciągniętych rąk w stronę nieba. Gdy prosimy. Jesteśmy nieustannie kształtowani i doświadczający miłości Jezusa. Stwarzani na nowo, ponieważ prosimy. To akt pokory, w którym uznajemy Boga za naszego Stwórcę i Pana. Proszenie jest aktem wyzwalającym od nas samych, od przekonania, że jesteśmy zdolni zaradzić wszelkim naszym namiętnościom. Porażki, jakie nas spotykają mogą być skutkiem zarozumiałości i dystansowania się wobec Boga. Wszystko jest darem. „Co masz, czego byś nie otrzymał, a jeśliś otrzymał to, czemu się chełpisz jakbyś nie otrzymał?” Jest w nas skłonność przypisywania sobie tego, co dobre. Nie chcemy myśleć o tym, że nasze zasługi nie są nasze.

Stawanie w obecności Bożej odsłania nie tylko to, co jest w nas, ale przede wszystkim działanie Boga w nas. Pozwalam się przenikać promieniom miłosierdzia, które ukazują to, co jest źródłem mojego cierpienia. S. Faustyna pisała: „Staję w obecności Bożej, z tu zaczyna mnie ogarniać rozpacz” (23). Jezus pokazuje niedowierzanie, nieufność, jaka w niej jest. To ujawnienie jest równocześnie złączone z oczyszczeniem jej wnętrza. Cierpienie i ciemność, jakiej doświadcza Faustyna jest drogą jej oczyszczenia z nieufności przenikającej serce. Cierpienie, przez które przechodziła było „umieraniem”. Pisała: „W godzinach popołudniowych zaczęły mnie ogarniać lęki prawdziwie śmiertelne, siły fizyczne zaczęły mnie opuszczać”. Umieranie wewnętrzne, tracenie nieufności łączy się z fizycznym osłabieniem, doświadczeniem jakby umierania, odchodzenia z tej Ziemi.