Bóg w swej mądrości i miłości dał człowiekowi przykazania. Dał ramy bezpieczeństwa, bezpieczną drogę, drogowskazy. Dlatego w refrenie psalmu responsoryjnego śpiewaliśmy: "Słowa Twe, Panie, są duchem i życiem". A sam psalm przywoływał takie prawdy: "Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę, świadectwo Pana niezawodne, uczy prostaczka mądrości. Jego słuszne nakazy radują serce, Jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy." (Ps 19,8-9)

Bóg dał człowiekowi prawo, dał swoje przykazania, a człowiek dzisiaj chyba wszystko już podeptał, przeinaczył i unieważnił.

Podeptał też, przeinaczył i unieważnił przykazanie "nie zabijaj". Szczególnie dotyka to początków życia – szczególnie problem aborcji, i jego końcówki – problem eutanazji.

Trąd towarzyszy ludzkości od najdawniejszych czasów – pierwsze wzmianki o nim pochodzą z II– III tysiąclecia przed Chrystusem. Późniejsze źródła podają, że na początku naszej ery choroba była już rozpowszechniona w większej części Europy. Wraz ze wzrostem liczby zachorowań w IV wieku n.e. pojawiły się pierwsze leprozoria, czyli kolonie dla trędowatych, w których byli oni izolowani od reszty społeczeństwa. Przed ucieczką przestrzegała umieszczona przy wyjściu z leprozorium szubienica.

Dobra Nowina, moi drodzy, to są słowa, w których Jezus mówi nam, że wraz z Jego przyjściem zagościło na ziemi Królestwo Boże!

– a Królestwo Boże, to nic innego, jak wyzwolenie człowieka ze wszystkich niewoli, zniewoleń i słabości, najbardziej podłego grzechu!
– wyzwolenie, którego wyrazem jest obalenie prawa, według którego to bogaci i potężni mają zawsze rację,
– odtąd zaszczytem jest służba, a nie władza,
– odtąd ważne jest bycie, a nie posiadanie,
– taki porządek przyniósł na ziemię Jezus objawiając światu Dobrą Nowinę.

Niedawno rozmawiałem z dojrzałą kobietą, która żyje w małżeństwie od ponad 50 lat. Zwierzyła mi się, że kiedy była młodą żoną i urodziła pierwsze dziecko, stanęła na pierwszym, i jak się później okazało nie jedynym, rozdrożu. Poczuła się niekochana i samotna z człowiekiem, którego wybrała sobie za męża. Jest wiele kobiet, które czują się jak wdowy, mimo, że żyją ich mężowie. Wszystko wydało jej się nie do zniesienia i miała wielką pokusę, by uciec do domu rodzinnego. Gdy zwierzyła się z tej myśli rodzicom ojciec po chwili namysłu, spokojnie ale jednoznacznie, powiedział: „Córko, twoje miejsce jest przy mężu. Wracaj do decyzji, którą podjęłaś. Ślubowałaś nie tylko człowiekowi ale także sobie samej a przede wszystkim – Bogu! My Cię kochamy dlatego Cię nie przyjmiemy”. Nie tego spodziewała się po ojcu, którego była ukochaną córeczką.

Chwała Pana objawiona została w Jezusie Chrystusie, w Jego zbawczym dziele, w które – poprzez sakramenty Kościoła – również my jesteśmy włączeni. Podczas każdej Mszy św. rozbrzmiema chwała Pana, Kyriosa, który przez Misterium Paschalne pokonał śmierć, wyzwolił nas z niewoli grzechu i śmierci i przywrócił na nowo do jedności z Bogiem, z drugim człowiekiem i  samym sobą. Historia każdego pojedynczego człowieka, w Jezusie Chrystusie znajduje swój pełny sens: „Człowieka nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa”.

Refren psalmu responsoryjnego dzisiejszej liturgii słowa wzywa nas do ogłaszania chwały Pana pośród narodów. Na czym polega chwała Pana? Objawiona została w Jezusie Chrystusie, w Jego zbawczym dziele, w które – poprzez sakramenty Kościoła – również my jesteśmy włączeni. Podczas każdej Mszy św. rozbrzmiewa chwała Pana, Kyriosa, który przez Misterium Paschalne pokonał śmierć, wyzwolił nas z niewoli grzechu i śmierci i przywrócił na nowo do jedności z Bogiem, z drugim człowiekiem i  samym sobą. Historia każdego pojedynczego człowieka, w Jezusie Chrystusie znajduje swój pełny sens: „Człowieka nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa” (Jan Paweł II, Warszawa – Plac Zwycięstwa, 2 czerwca 1979 r.). Na tę nowinę czeka tak wielu ludzi, zwłaszcza w tym Roku Wiary, dlatego każdy z nas powinien postawić sobie pytanie dotyczące ewangelizacji, naszej odpowiedzialności za przekazywanie wiary. Jeśli ja nie pójdę, jeśli się usprawiedliwię (a zawsze się znajdzie jakieś sensowne wytłumaczenie) to kto pójdzie? Część osób z mojego otoczenia, która mogłaby usłyszeć o Jezusie, poprzez moją ospałość nie usłyszy tego Orędzia.

Drodzy Bracia i Siostry!

Przeżywają ludzie swoje życie z Bogiem. Przyjmują sakramenty, modlą się, spowiadają, uczestniczą we Mszy św. My również tu dziś zgromadzeni na nowennie dołączamy do tych ludzi. Każdy z nas przecież próbuje iść za Bogiem, chce być człowiekiem wierzącym, kochającym Boga, pobożnym.

Tym co nas łączy, ludzi wierzących, to cel naszej drogi, to dokąd zmierzamy. A zdążamy przecież ku wieczności, chcemy po ziemskim życiu osiągnąć niebo, zostać świętymi. Bo, takie jest nasze powołanie, do tego wzywa nas Bóg: „Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty” – jak słyszeliśmy przed chwilą w przeczytanym fragmencie listu św. Piotra. Ale by dojść do nieba, potrzeba znać drogę. My ją znamy. Powiedział nam o niej Jezus w kazaniu na Górze, w ośmiu błogosławieństwach. Rozważamy je podczas środowych nowenn. Dziś zatrzymajmy się przy kolejnym: „Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni”.