Przed tygodniem słuchaliśmy odpowiedzi, jakie człowiek dawał Bogu. Na pytanie: Kim  jesteś? odpowiedział pięknie – jestem człowiekiem. Nie uległ pokusie degradacji do roli zwierzęcia.

Na pytanie: kim chcesz być? Człowiek odpowiedział źle. Zapragnął być Bogiem. Uległ pokusie szatana.

Dziś w naszych rozważaniach idźmy dalej. Człowiek jest miastem oblężonym, albo inaczej mówiąc – stoi wciąż na górze kuszenia. Wydaje się, że pierwszą pokusą jest kawałek chleba. Tak było w przypadku Jezusa i tak bywa u nas. Naturalną odpowiedzią na głód jest oczywiście chleb i wydaje się, że między rzeczywistością głodu a jego zaspokojeniem nie ma już miejsca na trzeci element. Chrystus jednak przywołuje właśnie ten trzeci – Słowo Boże, czyli wartości nadprzyrodzone. Są to te wartości, bez których człowiek, nawet biologicznie syty – zamiera duchowo. Powiada Księga Mądrości: ”Nie urodzaj plonów żywi człowieka, lecz słowo Twoje Panie”. Tak więc przylgnięcie człowieka do Słowa Bożego powinno mieć w hierarchii jego postaw miejsce najważniejsze. Mówimy tu o prymacie, o pierwszeństwie ducha nad materią.

Tyle razy spotykamy się na Nowennie Nieustannej, modlimy się do Matki Bożej. Słuchamy kazań, dłuższych czy krótszych, śpiewamy pieśni, zanosimy dziękczynienia i prośby. Wychodzimy chyba lepsi i jak wolno domniemywać – mądrzejsi. A przyznać trzeba, że niełatwo dziś o tę prawdziwą mądrość, bo nauczycieli wielu, bo jak zauważa pewien autor: „świat jest wielkim targowiskiem, gdzie sprzedaje  się strzępy Biblii i okruchy prawdy, mające leczyć choroby naszego wieku”.

Na sam widok mnogości tych lekarstw i recept na szczęście można się rozchorować – bo nie wiadomo, która z wersji jest dobra i prawdziwa.
W pewnym sensie każdy z nas jest miastem oblężonym przez wrogów, którzy usiłują nas zgubić. Jeśli Pan Bóg pozwoli nam żyć i w zdrowiu zachowa spróbujemy na kolejnych nowennach przyjrzeć się tym wrogom, tym pokusom, które dziś osaczają człowieka i próbują zniszczyć w nim obraz Boży.

Chciałbym, aby te nasze rozważania miały oparcie w Biblii a dopiero potem odniesienia do naszych czasów.

Kluczem do zrozumienia Bożej mądrości ukrytej w Świętych Pismach, które dzisiaj czytamy, są słowa kończące perykopę ewangeliczną zaczerpniętą z Ewangelii według św. Jana: Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony.

Oto drzewo Krzyża, ma którym zawisło zbawienie świata – słowa te rozbrzmiewają w naszych kościołach w Wielki Piątek kiedy rozpamiętujemy mękę Jezusa Chrystusa.

W Nowym Testamencie nie ma słowa o śmierci Maryi Panny, dlatego to, Kościoły Wschodu już od V wieku obchodziły Święto Zaśnięcia Matki Boskiej (gr. koimesis) od VII wieku święto to zostało przejęte przez Stolicę Apostolską i przemianowane na Święto Wniebowzięcia. W 1950 roku Papież Pius XII w konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus (Najszczodrobliwszy Bóg) ustanowił Wniebowzięcie jednym z dogmatów Kościoła Katolickiego.

W Polsce Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny zwane jest także Uroczystością Matki Bożej Zielnej i często łączone jest ze świętem plonów.

Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny ukazuje nam prawdę wiary, według której Matka Najświętsza została wzięta do nieba z duszą i ciałem. Przeświadczenie o tym, że ciało Matki Bożej nie mogło podlegać rozkładowi, tak jak ma to miejsce w przypadku wszystkich innych ludzi, podległych skutkom grzechu pierworodnego, wyrażone zostało w ciągu historii Kościoła w wielu świadectwach, wzmiankach i śladach. Prawda ta przez długi czas wyznawana w sercach chrześcijan, została ogłoszona w formie dogmatu w 1950 roku. Jakie przesłanie dla nas dzisiaj ma ten dogmat wiary? Jakie przesłanie kierowane jest dzisiaj do naszych serc, do naszych rodzin, do naszego życia?

Duchu Święty, Boże, tchnij mnie swoim tchnieniem,
abym myślał o tym, co jest święte.
Prowadź mnie, Duchu Święty, abym czynił to, co jest święte.
Przyciągaj mnie do siebie, Duchu Święty, abym kochał to, co jest święte. Umacniaj mnie, Duchu Święty, abym strzegł tego, co jest święte.
Strzeż mnie, Duchu Święty, abym nigdy nie utracił tego, co jest święte. Amen.

Modlitwa św. Augustyna do Ducha Świętego

Wołamy dzisiaj: „Veni Sancte Spiritus!”, „Przyjdź, Duchu Święty!”, «Ześlij Twego Ducha, Panie i odnów oblicze ziemi!».

Prosząc o Ducha Świętego zdajemy sobie sprawę, że jest On darem, o który prosił Jezus i który wysłużył nam swoim Zmartwychwstaniem i Wniebowstąpieniem. Pamiętamy Jego słowa:

„Jeśli mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania; ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami pozostał na zawsze” (J 14,15–16), albo: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę, ażeby już zapłonął” (Łk 12,49).