Dzisiaj rano w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Nisiporeşti w Rumunii odbyła się beatyfikacja Weroniki Antal, męczenniczki, która 23 sierpnia 1958 r. poniosła śmierć w obronie wiary i czystości. Uroczystości przewodniczył kard. Angelo Becciu, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. W wygłoszonej homilii, modlił się, aby Bóg dał Rumunii tę samą odwagę, którą miała błogosławiona, kroczenia drogami dobra i miłości.

Piątek, 29 czerwca 2018 roku


XII Tydzień zwykły, Rok B

Uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła kieruje nasze myśli ku początkom Kościoła. Uświadamiamy sobie tę prawdę, że budowniczym Kościoła jest sam Bóg, który posługuje się ludźmi. Apostołowie Piotr i Paweł, z Bożego wybrania stają się filarami tej budowli. Liturgia słowa przeznaczona na dzisiejszą uroczystość jasno nam o tym przypomina. Ewangelista Mateusz ukazuje nam wydarzenie spod Cezarei Filipowej. Piotr wyznaje wiarę, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, w zamian dowiaduje się, że to on stanie się Opoką, na której Jezus zbuduje swój Kościół, którego bramy piekielne nie przemogą (Por. Mt 16, 18).

Jedyna wiarygodna władza rodzi się ze stawania u stóp innych, aby służyć Jezusowi. Najwyższy zaszczyt, jaki możemy uzyskać i najwspanialszy awans, jaki może nam przypaść w udziale, to służba Jezusowi w człowieku na różny sposób potrzebującym. Papież Franciszek mówił o tym w czasie uroczystego konsystorza w Bazylice Watykańskiej. Ojciec Święty ustanowił na nim 14 nowych kardynałów, w tym pierwszego w swym pontyfikacie Polaka, papieskiego jałmużnika kard. Konrada Krajewskiego.


Na kanwę swej homilii Papież wybrał fragment Ewangelii (Mk 10, 32-44) mówiący o tym, że przełożeństwo jest służbą. Zawiera on trzecią zapowiedź męki Jezusa, a zarazem prośbę synów Zebedeusza o to, by mogli zajmować przy Nim najważniejsze miejsca. Nawiązując do drogi uczniów do Jerozolimy, Franciszek podkreślił, że miasto to przedstawia godzinę wielkich determinacji i decyzji. Zauważył, że ważne i kluczowe chwile w naszym życiu pozwalają mówić sercu oraz ukazują istniejące w nas intencje i napięcia. „Te rozdroża życiowe stawiają nam wyzwanie i sprawiają, iż ujawniają się pytania i pragnienia, które nie zawsze są czytelne dla ludzkiego serca” – podkreślił Papież.

Bóg uświadamia nam jedną z pozoru dziwną rzecz, aby stać się silnym Bogiem i Wiarą chrześcijaninem trzeba najpierw stać się jak ziarnko gorczycy. Dotyczy to również Wspólnoty Kościoła, która jako całość też została przyrównana do owego ziarnka gorczycy . Zastanówmy się, dlaczego Jezus posłużył tym symbolem, w którym nie ma nic szczególnego? Małe ziarenko, (symbolizuje każdego z nas), które spadnie na urodzajną ziemię (taką jest Jezus Chrystus) będzie miało siłę i energię, aby wzrastać. Jeśli do tego dodamy jeszcze miłość – to nic nie jest w stanie temu przeszkodzić.

Spoglądając na historię Kościoła od momentu Jego powstania , aż do obecnych czasów może zastanawiać fakt, dlaczego to naród izraelski jest narodem wybranym. Odpowiedź jest prosta: ponieważ jest najmniejszy ze wszystkich narodów, bowiem w Księdze Powtórzonego Prawa czytamy: „Pan wybrał was i znalazł upodobanie w was nie dlatego, że liczebnie przewyższacie wszystkie narody, gdyż ze wszystkich narodów jesteście najmniejszym, lecz ponieważ Pan was umiłował i chce dochować przysięgi danej waszym przodkom. Wyprowadził was mocną ręką i wybawił was z domu niewoli z ręki faraona, króla egipskiego. Uznaj więc, że Pan, Bóg twój, jest Bogiem, Bogiem wiernym, zachowującym przymierze i miłość do tysiącznego pokolenia względem tych, którzy Go miłują i strzegą Jego praw” (Pwt 7, 7 – 9).

Niedziela, 17 czerwca 2018 roku


XI Tydzień Zwykły, Rok B

Kupiłem kiedyś ziarno gorczycy w sklepie spożywczym i wziąłem je w dłoń, aby lepiej zrozumieć przesłanie Jezusa z dzisiejszej Ewangelii. Jest to jedno z najmniejszych ziaren. Trzeba je trzymać delikatnie, bo łatwo można je zniszczyć. Trzymane między palcem wskazującym a kciukiem jest niewidoczne. Palce całkowicie je przykrywają. Tylko czuje się, że jest. Ale kiedy z ziarna wykiełkuje roślina i wyrośnie, staje się wielkim drzewem, jak to opisuje Biblia. Takim drzewem, które jeszcze innym daje schronienie.Z czym porównamy królestwo Boże? […] Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki podniebne gnieżdżą się w jego cieniu (Mk 4, 30-32).

Kościół parafialny pod wezwaniem Bożego Ciała w Bytomiu - Miechowicach wzniesiony został w latach 1914 - 1917 według projektu architekta Teodora Ehla z Bytomia. Budowę rozpoczęto 1 kwietnia 1914 roku. Prace zostały wykonane pod bezpośrednim kierownictwem proboszcza miechowickiej parafii Świętego Krzyża księdza prałata Jana Kubotha. Kościół ma 48 metrów długości, 29 metrów szerokości i powierzchnię 777m2. Budowę kościoła ukończono w 1917 roku. Uroczystej konsekracji dokonał 6 października 1917 roku ówczesny arcybiskup wrocławski kardynał Adolf Bertram. Parafia została erygowana 1 maja 1918 roku.

Uroczystości Trójcy Świętej są następstwem Niedzieli Zesłania Ducha Świętego podkreślają, że dzieło zbawienia pochodzi od Ojca i realizuje się przez Syna w Duchu Świętym.

Jak jest dziś z praktyczną wiarą w Trójjedynego Boga? Czy np. w naszej osobistej modlitwie zwracamy się świadomie do trzech Osób: Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego? Kim jest Duch Święty, najbardziej nieodgadniona osoba Trójcy Świętej?

Duch Święty - Trzecia Osoba Trójcy Świętej, dar dany Kościołowi w dniu Pięćdziesiątnicy. Będąc obecny we wspólnocie wierzących, działa On wśród nas także dziś.

Poniedziałek po uroczystości Zesłania Ducha Świętego

Poniedziałek, 21 maja 2018 roku, VII tydzień zwykły, Rok B

„Mama” – to takie proste w swojej budowie słowo. Nie ma w nim nic skomplikowanego, ta sama sylaba powtórzona dwukrotnie. A jednak „mama” to coś więcej niż tylko słowo. „Mama” oznacza więcej niż dźwięki, sylaby czy wyrazy. Kto zdoła policzyć, ile emocji rodzi się w nas, gdy słyszymy słowo „mama”? Kto może policzyć, ile wspomnień – pięknych, wspaniałych, ale i tych trudnych, bolesnych – przychodzi nam do głowy, gdy wypowiadamy słowo „mama”? Słowo „mama” niesie wraz ze swym znaczeniem potężny ładunek emocjonalny. „Mama” jest osobą, jest kobietą, jest matką, co oznacza, że jest z nami od samego początku. „Mama” jest z nami od momentu naszego poczęcia. Pierwszymi dźwiękami, jakie słyszy każdy człowiek, w okresie prenatalnym, jest bicie serca mamy, a następnie jej głos. Jednym z pierwszych słów, którego każdy człowiek po swoim narodzeniu uczy się i z czasem potrafi samodzielnie wypowiedzieć jest właśnie wyraz „mama”.

Ludzie, którzy tutaj przychodzą, mają w dłoniach zapalone świeczki owinięte wianuszkami z kwiatów. Wierni przymykają oczy i oddają się medytacji. Modlitwa daje wolność i siłę.

A dokąd Matka Boża tak przyciąga? Do kościoła, który znajduje się na Shivajinagar w Bangalurze, w południowych Indiach.

Patronka Dobrego Zdrowia

„Znajduję trochę czasu i odwiedzam «Boże sari». Zatrzymuję się na chwilę, rozglądając się dookoła, jak zawsze. Wielu przybywa tutaj z małymi dziećmi, by prosić Matkę Bożą o zdrowie dla nich. Patrzę, jak maluchy, nie rozumiejące jeszcze sensu modlitwy, wpatrują się w statuę Matki, na której ręku spoczywa mały Jezus. Lekki gwar, skupione twarze… Atmosferę tego miejsca trudno opisać słowami.

Sprzątają, gotują, wychowują dzieci. Zmagają się z kryzysami małżeńskimi. Czy tak może wyglądać Kościół?

Wchodząc do mieszkania Agaty i Adriana Gralaków, trzeba uważać, żeby nie potknąć się o autko lub klocki. Pięcioletni Karol skacze na fotelu, starszy o dwa lata Adaś z dumą prezentuje patyczaka Patyka, a gospodyni szybko uprząta górę papierów, wyciąganych właśnie z szuflady przez półtoraroczną Basię.

Wzloty i upadki

Jeszcze dwa lata temu Adrian mówił o sobie: wierzący, rzadko praktykujący. Do kościoła chodził z obowiązku, szukał wymówek, żeby zostać w domu. Przełomem okazał się kurs Alpha – dziesięciotygodniowy cykl spotkań przybliżających podstawy chrześcijaństwa. „Agata zaciągnęła mnie tam fortelem” – wspomina z uśmiechem. W czasie kursu runęły mury, które budował przez lata. Odkrył Bożą obecność, zaczął czytać Pismo Święte. Po jego zakończeniu oboje zapragnęli czegoś więcej. Ale jak tu dbać o życie duchowe, biegając pomiędzy pediatrą a przedszkolem? Wtedy znajomi opowiedzieli im o Domowym Kościele – rodzinnej gałęzi Ruchu Światło-Życie. Teraz co miesiąc spotykają się w gronie kilku ­rodzin na wspólnej modlitwie i formacji, ale też budowaniu przyjacielskich relacji. Resztę zobowiązań – modlitwę osobistą i rodzinną czy lekturę Pisma Świętego – wplatają w codzienność, wykorzystując chwilę przed wyjściem do pracy czy czas, kiedy Basia śpi, a starszaki są w przedszkolu. Planują wyjazd na rekolekcje, gdzie oprócz modlitwy i konferencji przewidziane jest sporo czasu na rodzinną zabawę i zwyczajne bycie ze sobą.