Sobota, 7 marca 2020 roku


I tydzień Wielkiego Postu, Rok A

Wczoraj słyszeliśmy wezwanie Chrystusa do unikania wszystkiego, co mogłoby wprowadzić niepokój we wzajemnych kontaktach z bliźnimi, oraz do pojednania z nimi, gdy powstanie jakieś nieporozumienie. Ewangelia dzisiejsza kontynuuje ten temat. Pan Jezus chce nas nakłonić do przeanalizowania naszego stosunku do tych, których określamy mianem naszych wrogów i nieprzyjaciół.

Piątek, 6 marca 2020 roku


I tydzień Wielkiego Postu, Rok A

Pan Jezus mówi dziś nam, że chrześcijańska doskonałość warunkująca osiągnięcie życia wiecznego musi przewyższać sprawiedliwość (doskonałość) uczonych w Piśmie i faryzeuszy. Tym zależało głównie na opinii publicznej, dlatego też obnosili się ze swymi „pobożnymi czynami”. Chętnie modlili się w miejscach publicznych, dawali jałmużnę, jednocześnie rozgłaszając o tym, pościli, przyjmując na twarzy udręczoną minę. Chrystus ilustruje swe wymagania piątym przykazaniem stojącym na straży życia ludzkiego. Uczeń Chrystusa musi mieć świadomość, że ważne jest nie tylko to, żeby nie zabijać. Dawna sprawiedliwość powstrzymywała od zabójstwa, natomiast nowa sprawiedliwość pragnie zniszczyć zło, które ukryte jest w sercu, aż po jego korzenie. Nowa sprawiedliwość wymaga od chrześcijanina znacznie więcej: nie wolno mu gniewać się na brata, wypowiadać pod jego adresem obraźliwych słów. Chodzi przede wszystkim o uporządkowanie naszego wnętrza. Jeśli chcemy być doskonali, musimy opanować złe skłonności i powstające w nas złe odruchy.

Czwartek, 5 marca 2020 roku


I tydzień Wielkiego Postu, Rok A

W Ewangelii słyszymy usilną zachętę Chrystusa, abyśmy modlili się wytrwale i umieli przedstawiać Ojcu niebieskiemu wszystkie nasze sprawy z głębokim przeświadczeniem, że będziemy wysłuchani: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Jak podkreśla Chrystus, dziecko zawsze może liczyć na spełnienie prośby przez rodziców. Wprawdzie Chrystus zachęca nas, byśmy natarczywie wołali do naszego Ojca, ale mocno też podkreśla, że Ojciec, który jest w niebie, da to, co dobre, tym, którzy Go proszą. Każda modlitwa zostanie wysłuchana. Jednak nie wszystko, o co prosimy, będzie nam dane. Mamy więc być natarczywi, ale tylko wtedy, gdy chodzi o nasze dobro, gdy błagamy o to, co dla nas lub dla innych jest naprawdę pożyteczne. Chrześcijanin mógłby prosić o kamień (a więc o rzeczy bezużyteczne) lub o węże (o rzeczy szkodliwe). Nie zawsze wiemy, co dla nas jest naprawdę dobre i pożyteczne. Wie o tym tylko nasz najlepszy Ojciec, który jest w niebie. Jemu powinniśmy pozostawić decyzję w tej sprawie. Bóg da nam „to, co dobre”. Wyrazem dobroci Ojca jest skierowana do dzieci zachęta, aby były dobre jak On i czyniły ludziom wszelkie dobro.

Niewielki kościół powstały po szwedzki potopie, tuż przy miejskich murach. Sanktuarium świętego Kazimierza Królewicza – historycznego patrona Polski. Największą tajemnicą są kościelne katakumby, gdzie spoczywają ciała zasłużonych dla Krakowa i tutejszych zakonników, które samoistnie ulegają mumifikacji.
Krakowski kościół reformatów nosi wezwanie świętego Kazimierza Jagiellończyka – królewicza, którego bracia: Jan Olbracht, Aleksander i Zygmunt Stary zasiadali na polskim i litewskim tronie. Kazimierz urodził się 3 października 1458 r. w Krakowie na Wawelu. Był drugim z kolei spośród sześciu synów Kazimierza Jagiellończyka. Jego matką była Elżbieta, córka cesarza Niemiec, Albrechta II. Pod jej opieką Kazimierz pozostawał do dziewiątego roku życia. W 1467 roku król powołał na pierwszego wychowawcę i nauczyciela swoich synów księdza Jana Długosza, kanonika krakowskiego, który aż do XIX w. był najwybitniejszym historykiem Polski. W 1471 roku brat Kazimierza, Władysław, został koronowany na króla czeskiego. W tym samym czasie na Węgrzech wybuchł bunt przeciwko tamtejszemu królowi Marcinowi Korwinowi. Na tron zaproszono Kazimierza. Jego ojciec chętnie przystał na tę propozycję. Kazimierz wyruszył razem z 12 tysiącami wojska, by poprzeć zbuntowanych magnatów. Ci jednak ostatecznie wycofali swe poparcie i Kazimierz wrócił do Polski bez korony węgierskiej. Ten zawód dał mu wiele do myślenia. Po powrocie do kraju królewicz nie przestał interesować się sprawami publicznymi, wręcz przeciwnie, został prawą ręką ojca, który upatrywał w nim swego następcę i wciągał go powoli do współrządzenia. Podczas dwuletniego pobytu ojca na Litwie Kazimierz jako namiestnik rządził w Koronie.

Środa, 4 marca 2020 roku


I tydzień Wielkiego Postu, Rok A

Wielka Tajemnica Wiary!

Być mądrym!

Przeżywamy dziś święto człowieka z wyższych sfer. Nawet najwyższych, gdyż był to syn samego króla Polski. Takie środowisko z pewnością nie służy pobożności i życiu wynikającemu z wiary.

Jednak św. Kazimierz jest tu przykładem wyjątkowym. Czytając jego życiorys, możemy zobaczyć młodzieńca, który zamiast na dworskie zabawy udawał się na modlitwę i to nawet klęcząc na schodach kościoła. Jak podają historycy, wiele godzin każdego dnia spędzał na modlitwie, prowadził bardzo ascetyczny tryb życia oraz podejmował różne praktyki pokutne. Cechowała go nadzwyczajna cześć wobec Najświętszego Sakramentu. I może właśnie na to zwróćmy naszą uwagę, a to z prostej przyczyny: program duszpasterski obecnego roku kieruje naszą uwagę właśnie na Eucharystię, jako WIELKĄ TAJEMNICĘ WIARY.

Wtorek, 3 marca 2020 roku

I tydzień Wielkiego Postu, Rok A

Na początku Wielkiego Postu mamy uświadomić sobie, że jest to czas, kiedy doświadczenie pokusy, cierpienia i krzyża ma wielką wartość dla duchowego rozwoju człowieka. W Środę Popielcową Jezus nakreślił ogólny program przeżywania Wielkiego Postu. Przede wszystkim zwrócił uwagę na uczynki miłosierdzia, modlitwę i umartwienie ciała przez post i wstrzemięźliwość. W kolejnych dniach powracamy do tego programu, ale już bardziej szczegółowo. Tak na przykład, wczoraj Chrystus mocno podkreślił obowiązek praktykowania miłosierdzia, nakazując nam dostrzegać bliźnich i zaspokajać ich potrzeby.

Poniedziałek, 2 marca 2020 roku

I tydzień Wielkiego Postu, Rok A

We współczesnym świecie troska o drugiego człowieka nabiera charakteru anonimowości. Nasze zainteresowania kierujemy w stronę tych, którzy żyją daleko od nas, których nie znamy i nie spotykamy na co dzień. Zadziwiające jest to, że bardzo często te same osoby, które walczą o prawa mieszkających w Afryce czy Ameryce, nie dostrzegają potrzeb ludzi żyjących obok nich.

Niedziela, 1 marca 2020 roku

I tydzień Wielkiego Postu, Rok A

Nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie

Dosyć często – a właściwie to chyba codziennie – wypowiadamy słowa modlitwy Ojcze nasz, której nauczył nas sam Jezus. I modląc się słowami tej modlitwy, wypowiadamy również taką prośbę, skierowaną do Boga Ojca: I nie wódź nas na pokuszenie. Nawiasem mówiąc, takie tłumaczenie nie jest chyba najszczęśliwsze, bo sugeruje jakoby sam Bóg nas kusił i wypatrywał naszego upadku. Lepsze jest chyba tłumaczenie, które znajdujemy we współczesnych wersjach Pisma Świętego – m.in. w Biblii Tysiąclecia – a które brzmi: I nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie. W tym tłumaczeniu jasno widać, że Bóg nikogo nie kusi, ale co najwyżej dopuszcza do tego, aby człowiek zmagał się w swoim życiu z pokusami szatana. Natomiast człowiek ma prawo prosić Pana Boga, aby pomógł mu te pokusy przezwyciężać.

Piątek, 28 lutego 2020 roku



VII tydzień zwykły, rok A

Dwa dni temu rozpoczęliśmy Wielki Post. Jest to czas duchowej refleksji, próby naprawienia swojego życia, ale także – jak podpowiada nam nazwa tego okresu liturgicznego – jest to czas postu. Post jest bowiem jednym z elementów naszego chrześcijańskiego życia. Weźmy choćby każdy piątek, który w naszej tradycji ma charakter „postny”. Tego dnia obowiązuje nas jako chrześcijan „wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych”, dlatego też staramy się odmówić sobie choćby wędliny, aby przez to drobne wyrzeczenie móc wyrazić naszą wiarę.

Czwartek, 27 lutego 2020 roku

VII tydzień zwykły, rok A

Dzisiejsza Ewangelia stawia przed nami trudne zadanie. Jezus mówi, że jeśli chcemy iść za Nim, to mamy wziąć swój krzyż. Ta wskazówka Jezusa jest tym bardziej trudna, że ludzie raczej uciekają od swego krzyża. Kiedyś Ojciec Pio, wychodząc z kaplicy po nieszporach, spotkał człowieka, który błagał go o uwolnienie od cierpienia. O. Pio wysłuchał go, pocieszył i odszedł. A po chwili szepnął sam do siebie: „Wszyscy przychodzą, by uwolnić się od krzyża, ale nikt nie przychodzi żeby go nieść…”