Papież Franciszek przyjął w Watykanie przedstawicieli Włoskiej Fundacji Autyzmu. Wskazał, że ludzie zmagający się z tym zaburzeniem rozwoju są zbyt często spychani na margines, tymczasem stanowią wielkie dobro dla społeczeństwa. Ojciec Święty zaznaczył, że obecnie świat przeżywa czas ciężkiej próby, ale zbliżająca się Wielkanoc przypomina nam, że śmierć nie ma ostatniego słowa, a nadzieję przynoszą właśnie najsłabsi i bezbronni.

Papież podkreślił, że dziś, bardziej niż kiedykolwiek, problemy, którymi zajmuje się fundacja, mają kluczowe znaczenie. „Realizując projekty badawcze i inicjatywy na rzecz najsłabszych, wnosicie cenny wkład w walkę z kulturą odrzucenia, która jest niezwykle rozpowszechniona w naszym społeczeństwie, zbytnio skoncentrowanym na konkurencji i zysku. Jesteśmy ofiarami tej kultury wykluczenia” – zauważył Franciszek.

Inwazja Rosji na Ukrainę przyniosła zupełnie nowy typ okrucieństwa i przemocy, zadawanej bez żadnego uzasadnienia – uważa kapelan wojskowy Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego. „Nie było żadnego powodu, aby tę wojnę wywołać. Nawet rosyjscy żołnierze nie wiedzą, po co to robią” – podkreśla ks. Andrij Zeliński SJ.

Zauważa, że absurdem są tłumaczenia Władimira Putina, który mówi o denazyfikacji. „To niedorzeczne, nie ma u nas żadnych nazistów. Dla tych mrzonek zginęło tysiące ludzi, 4 mln wyjechało z kraju, a ponad 10 mln musiało opuścić swoje domy. Putin jest zanurzony w swojej koncepcji, uważa nas za część rosyjskiego świata, która istnieje jedynie w jego wyobraźni. Niestety, jego wizje są źródłem straszliwego cierpienia Ukraińców” – mówi w rozmowie z Radiem Watykańskim.

Rosyjska agresja zjednoczyła ukraińskich chrześcijan. Wskazuje na to w rozmowie z Radiem Watykańskim Pavlo Smytsnyuk, dyrektor Instytutu Ekumenicznego we Lwowie. Wyjaśnia, że chodzi tu zarówno o ekumenizm krwi, czyli wspólnie ponoszonych ofiar, jak i ekumenizm praktyczny, który przejawia się we współpracy na rzecz potrzebujących.

Tytułem przykładu Smytsnyuk zwraca uwagę na fakt, że dziś uchodźcy pochodzą przeważnie ze wschodniej Ukrainy, gdzie większość stanowią prawosławni. Znajdują oni pomoc i schronienie w zachodniej części kraju, gdzie przyjmują ich zazwyczaj grekokatolicy. W obliczu wspólnego zagrożenia różnice się zatarły i wszystkie wyznania intensywnie ze sobą współpracują - mówi dyrektor Instytutu Ekumenicznego.

Piątek, 01 kwietnia 2021 roku,


IV tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Często dla człowieka pochodzenie jest ważne. Bez wątpienia potrafi nam bardzo dużo powiedzieć o człowieku. Jest ono istotnym elementem, który pomaga zrozumieć nie tylko wygląd, ale jego zachowanie. Historia poucza nas, że bywały okresy, kiedy wiedza o czyimś pochodzeniu mogła być utrudnieniem czy wręcz narzędziem dyskryminacji. Starsi ludzie z pewnością pamiętają jeszcze czasy, kiedy za pochodzenie przyznawano dodatkowe punkty tym, którzy podejmowali starania o dostanie się na studia. Wystarczyło, że wywodziło się z rodziny robotniczej czy chłopskiej, aby mieć ułatwiony start w przyszłość. Byli i tacy, którzy z powodu swojego „niewłaściwego” pochodzenia nie byli w stanie w pełni wykorzystać swoich zdolności i talentów. Utrudniano im rozwój i uniemożliwiano pięcie się po szczeblach kariery. Na każdym kroku patrzono na nich z dużą dozą podejrzliwości.

Wtorek, 29 marca 2022 roku,


IV tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Słysząc słowa dzisiejszej Ewangelii, możemy zauważyć, że rodacy Pana Jezusa po raz kolejny okazali się nieludzcy. Dostrzegli uzdrowionego człowieka, który dźwigał swoje łoże – zapewne były to nosze, na których został przyniesiony do sadzawki – i zamiast cieszyć się, że chory odzyskał sprawność w nogach, byli zbulwersowani tym, że w szabat niósł on ze sobą swoje łoże. Na drugi plan zszedł cud uzdrowienia. Dla nich ważniejsze było przestrzeganie pewnych ustalonych praw i zwyczajów.

Poniedziałek, 28 marca 2022 roku,


IV tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Działalność Pana Jezusa związana jest z cudami, które czynił, aby ludzie uwierzyli w niego. Dziś słyszymy o cudzie, który drugi raz uczynił w Kanie Galilejskiej. Tym razem jednak cud nie dotyczył braku czegoś, co może popsuć atmosferę rodzinnej uroczystości, ale dotyczył sprawy bardzo tragicznej i poważnej. Kiedy Jezus ponownie zatrzymał się w Kanie Galilejskiej dowiedział się o tym pewien urzędnik królewski. Jego syn był umierający, stąd w osobie Jezusa szuka ratunku dla swojego syna.

Niedziela, 27 marca 2022 roku,

IV tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Czwarta niedziela Wielkiego Postu w tradycji Kościoła jest nazywana „niedzielą radości” – ma ona specjalny charakter. Tytuł pochodzi od antyfony na wejście: Raduj się, Jerozolimo! To wołanie o radość w czasie Wielkiego Postu to przejaw realizmu, mądrości i miłości Kościoła.

Kościół świadom naszej słabości daje nam pociechę. Ta radość nadaje sens wszelkim wysiłkom i pozwala nam wędrować z otuchą i nadzieją pośród trudów, zmagań, wyrzeczeń i walki.

Sobota, 26 marca 2022 roku,


III tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Na czym polega skuteczność modlitwy? Czy wartość modlitwy zależy od wielości wypowiadanych słów, przedstawianych Bogu zaświadczeń o odbytych rekolekcjach czy chwalenia się rachunkami za wykonanie dzieł miłosierdzia? To wszystko na pewno jest ważne, ale jednocześnie ryzykowne. Można bowiem zapomnieć o Bogu na modlitwie i postawić siebie samego w centrum modlitwy. Taki problem miał faryzeusz. Właściwie nie miał zamiaru stanąć w obecności Boga, aby przyjmować Jego miłosierdzie. Modlitwa faryzeusza przypominała bardziej kampanię reklamową jego działalności dobroczynnej. Bóg nie potrzebuje naszych reklam. Bóg potrzebuje serca, które jest do Niego zwrócone.

W Bazylice Św. Piotra Papież Franciszek przewodniczył nabożeństwu pokutnemu, połączonemu z aktem zawierzenia Matce Bożej całego świata, szczególnie Ukrainy i Rosji. Podkreślił, że w tych dniach, kiedy bomby niszczą domy Ukraińców, szczególnie potrzebujemy Boga, który jako jedyny usuwa zło, łagodzi urazy i przywraca sercom pokój.

Papież poświęcił swoją homilię sakramentowi pokuty i pojednania. Zaznaczył, że w centrum spowiedzi są nie nasze grzechy, ale Boże przebaczenie. Pojednanie jest przede wszystkim wyjściem miłosiernego Ojca ku nam, a nie tylko naszym krokiem skierowanym ku Bogu. „Odkryjmy spowiedź na nowo jako sakrament radości, gdzie zło, które nas zawstydza, staje się okazją do doświadczenia serdecznego uścisku Ojca. To jest właśnie sedno spowiedzi” – wskazał Franciszek.