Z pewnością wiele osób zastanawia się, dlaczego w II Niedzielę Wielkiego Postu udajemy się na Górę Tabor razem z apostołami, aby tam być świadkami Przemienienia Pańskiego. Jezus często szedł na odludne, pustynne wzniesienia, by tam na modlitwie doświadczyć obecności Ojca.

W ciszy świętej obecności realizuje się pragnienie Boga i człowieka, by być razem, wejść w głębię modlitwy przemieniającej, kreującej żywą relację dziecka Bożego z Ojcem Niebieskim. Po co właściwie udajemy się na Górę Tabor razem z Jezusem i Apostołami? W jednej z pieśni kościelnych zanosimy do Syna Bożego następujące pragnienie:

„Słuchaj Jezu, jak Cię błaga lud

Słuchaj, słuchaj uczyń z nami cud

Przemień o Jezu, smutny ten czas.

O Jezu pociesz nas.”

Papież, jak w każdą niedzielę, w południe spotkał się z wiernymi zgromadzonymi na Placu św. Piotra. W krótkiej refleksji nawiązał do dzisiejszej ewangelii mówiącej o przemienieniu Jezusa na Górze Tabor.  Podkreślił, iż światłość, która jej towarzyszyła, miała oświecić umysły i serca uczniów, aby mogli zrozumieć, kim jest ich Nauczyciel.

Madryt wspominał wczoraj 11 marca z bólem 193 ofiary zamachu, jaki miał tam miejsce 13 lat temu na stacji kolejowej Atocha. Został dokonany przez muzułmańskich terrorystów.

Z polecenia stołecznego metropolity kard. Carlosa Osoro punktualnie o 9:00 zabiły dzwony w całym Madrycie. Na wszystkich Mszach wierni modlili się za ofiary zamachu i ich rodziny. Uroczystej Eucharystii w ich intencji przewodniczył w katedrze Almudena kard. Osoro.

Dajmy się zaprosić Jezusowi na głębsze życie religijne...

W drugą niedzielę Wielkiego Postu Kościół zaprasza nas najpierw do przyjrzenia się wierze Abrahama. Dotychczas wierzył on w Boga Stwórcę Pana nieba i ziemi. Miał swoją pozycję majątkową, społeczną, był przecież głową rodu. Miał zapewnione życie, był uczciwy i sprawiedliwy. Ale Bóg powołuje go do jeszcze innej misji, a mianowicie zaplanował, że to z jego rodu uczyni naród wybrany, w którym narodzi się obiecany Mesjasz Zbawiciel. Aby to nowe powołanie spełnić, Bóg domaga się od Abrahama, aby opuścił miejsce, w którym czuje się zabezpieczony on i jego rodzina, aby wyruszył do ziemi, którą mu Bóg wskaże. Aby dotrzeć do tamtej ziemi, o której przecież nie miał nawet pojęcia, potrzeba, aby teraz zawierzył całkowicie Bogu, opuścił wszystko i wybrał się w drogę, którą będzie mu wskazywał sam Bóg. Jednym słowem, Bóg domaga się na drodze wiary od Abrahama, aby dokonał życiowego exodusu od wszystkiego, co posiadał, co znał, w czym upatrywał swoje zabezpieczenie. Abraham zawierzył i wyruszył w drogę, cały czas ufając, że Bóg doprowadzi go do celu i że spełni swoje powołanie. Oto przykład wiary Abrahama, którego nazywano Ojcem wierzących. Aby wierzyć, trzeba zaufać bezgranicznie Bogu i dać się mu powołać i prowadzić, opuszczać wszystko, co nie jest istotne dla głębszego życia, nawet wówczas, kiedy po ludzku wydaje się nawet to trudne i ryzykowne.

W Fatimie Papież przypomni przesłanie, o którym świat zapomniał – uważa portugalski kardynał Jose Saraiva Martins. W tym roku przypada setna rocznica objawień w tym portugalskim mieście. Przesłanie, które przekazała tam Matka Boża nadal jest bardzo aktualne – podkreśla kard. Saraiva. Jest to wezwanie do wiary, do nawrócenia, do pokoju i nadziei. Taka jest istota przesłania z Fatimy, a ludzie niestety o tym zapomnieli – dodaje portugalski purpurat w wywiadzie dla agencji Rome Reports.

Dziś rano Papież, przebywający na rekolekcjach ze swoimi współpracownikami, wysłuchał kolejnego rozważania na temat męki i śmierci Jezusa według Ewangelii św. Mateusza. Tym razem prowadzący je o. Giulio Michelini mówił o samej śmierci Zbawiciela. Podkreślił, że nie była ona pozorna, ale realna, rzeczywista. Dlatego też uczniowie, i nie tylko oni, mieli problemy z uwierzeniem w powrót Chrystusa do życia, bo On naprawdę umarł.

Rekolekcjonista przypomniał następnie niektóre szczegóły męki Pańskiej opisywane przez ewangelistów, jak na przykład wołanie: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił”. Jezus nieraz wyjaśniał znaczenie swoich słów, ale tych z krzyża nie mógł już wytłumaczyć.

Młodzi Francuzi rzadko chodzą do kościoła, ale są coraz bardziej otwarci na wiarę i na proponowane im duszpasterstwo – uważa bp Denis Moutel, odpowiedzialny w tamtejszym Episkopacie za duszpasterstwo dzieci i młodzieży. Kościół we Francji rozpoczął już przygotowania do przyszłego Synodu Biskupów, którego tematem będzie młodzież i powołania. W Paryżu spotkali się dziś przedstawiciele duszpasterstw młodzieży ze wszystkich diecezji, a także z zakonów i ruchów kościelnych. Postanowili, że ich wkład w przedsynodalną debatę ma być jak najbardziej konkretny. Każda diecezja ma się podzielić doświadczeniem dwóch duszpasterstw młodzieży, które sprawdziły się w praktyce.

Zdaniem bp. Moutela, który koordynuje przygotowania do synodu na szczeblu krajowym, Francja może się pochwalić pozytywnymi doświadczeniami w tym zakresie. Jego zdaniem zmienia się coś w samych młodych. Doświadczają braku stabilizacji i szukają czegoś, czemu mogliby zaufać. Mówi bp Moutel.

„Niezależnie od tego, czy jesteśmy chorzy, czy zdrowi, musimy zastanowić się nad sensem choroby” i pomyśleć „o sytuacji, w jakiej możemy się znaleźć pod koniec naszego życia” – napisał szwajcarski biskup Marian Eleganti. Skierował on w imieniu tamtejszego episkopatu list do wiernych z okazji ekumenicznego Dnia Chorego, obchodzonego w Szwajcarii wspólnie przez katolików i protestantów w pierwszą niedzielę marca.

„Asia Bibi czuje się dobrze, choć pogorszył się jej wzrok i dlatego potrzebuje okularów – powiedział dyrektor fundacji, która pomaga rodzinie tej skazanej za rzekome bluźnierstwo pakistańskiej chrześcijanki. – Prosiła ona o spotkanie z nami, gdyż chciała mieć wiadomości o sytuacji politycznej i o złożonym w trybunale odwołaniu” – dodał Joseph Nadeem. Apelacja, którą minionej jesieni przedstawiono w Sądzie Najwyższym Pakistanu, nie została rozpatrzona ze względu na rezygnację jednego z sędziów. Nowa zostanie wniesiona końcem marca.

Czwartek Pierwszego Tygodnia Wielkiego Postu

9 marca 2017 roku

Pośród katolików w krajach Europy Zachodniej rozpowszechnia się przekonanie, iż dzieci nie należy prowadzić do kościoła i przygotowywać do przyjęcia sakramentów. Nie wolno nikogo do niczego zmuszać i uszczęśliwiać na siłę. Gdy dziecko dorośnie, samo zdecyduje, czy chce być katolikiem czy nie. Równocześnie rodzice zabiegają o to, by dziecko uczyło się w najlepszej szkole, jadło najzdrowsze pokarmy i biegle władało językiem angielskim. O tym „oświeceni” rodzice nie pozwalają swoim dzieciom zadecydować w dorosłym wieku, ale sami od początku biorą ich los w swoje ręce.