I Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Kpł 19, 1-2. 11-18; Ps 19 (18), 8-9. 10 i 15 (R.: por. J 6, 63b); 2 Kor 6, 2b; Mt 25, 31-46

Naszym przygotowaniem na powtórne przyjście Jezusa jest Miłość. Poznawanie Miłości traktujmy teraz, jako swoje najważniejsze zadanie. Życie Miłością niech będzie na pierwszym miejscu wśród różnych celów życiowych. Doskonalenie się w miłości, dbałość o czystość myśli, języka i serca, to ma być nasz codzienny trud, wysiłek. To wszystko zapewni nam tę przemianę i przygotuje nas na przyjście Jezusa. Nigdy nie będziemy w pełni gotowi. To Bóg wypełniający jego serce, będzie tą doskonałością, siłą, przemianą, Miłością.

I Niedziela Wielkiego Postu

Pwt 26,4-10; Ps 91,1-2.10-15; Rz 10,8-13; Mt 4,4b; Łk 4,1-13

Święty Łukasz opisał nam dzisiaj, do jakich zasadzek posunął się Szatan. Jak celnie uderzał w najbardziej czułe miejsca. Człowiek, który jest głodny, zrobi niemal wszystko, by przeżyć. Czy jednak wolno oddać Szatanowi duszę za kawałek chleba? Czy wolno sprzedać swoją godność, człowieczeństwo i jednocześnie przekreślić swoją wieczność i zbawienie? Tu nie chodziło o cudowną zamianę kamienia w chleb, Szatan chciał posłuszeństwa, wykonania jego polecenia, zamierzał przeprowadzić i zrealizować swój demoniczny plan.

V Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C

Iz 58, 9b-14; Ps 86 (85), 1-2. 3-4. 5-6 (R.: por. 11); Ez 33, 11; Łk 5, 27-32

Faryzeusze i uczeni w Piśmie byli zgorszeni faktem, że Jezus zadaje się z grzesznikami, rozmawia z nimi, gości u nich, dotyka, uzdrawia, poucza, przebywa w ich towarzystwie. Dla Żyda kontakt z człowiekiem pewnych zawodów lub obyczajów, jak na przykład z celnikiem, oznaczał zanieczyszczenie się. Jezus łamał różne kanony zachowań od dawna przyjęte przez Żydów, co było powodem dla nich do zgorszenia, do wyrażenia swego oburzenia, do negacji wszystkiego, co czynił Jezus. Żydzi uważali pewne społeczności za ludzi niższej kategorii. Nie chcieli z nimi mieć nic wspólnego. Uważali ich za wielkich grzeszników, przez sam fakt na przykład uprawiania danego zawodu.

V Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C

Iz 58, 1-9; Ps 51 (50), 3-4. 5-6. 18-19 (R.: por. 19b); Am 5, 14; Mt 9, 14-15

Nadchodzi nowe, ono jest wypełnieniem danych zapowiedzi. Jednak nie da się otworzyć na nowe, zrozumieć i przyjąć, jeśli serce nadal tkwi w starym. To kolejna forma objawienia Boga. Bóg w osobie Jezusa Chrystusa objawia się, jako Pan Młody, który jest pośród swoich, wśród gości weselnych. Objawia się, jako ktoś ważny, kogo przyjście sprawia radość i czyni wesele. Żydzi powinni radować się faktem obecności Jezusa wśród nich. Jezus poucza ich dalej. Jego nauka niesie ze sobą nowe spojrzenie na wiarę. Niesie nowe tchnienie Ducha. Niesie wypełnienie prawa, ale w duchu miłości. Zatem Żydzi mają oderwać się od starego sposobu myślenia, gdzie przez wieki obrosła ich religijność w różne czynności, nakazy i zakazy dotyczące sposobu wyrażania swej wiary. Gdzie forma zewnętrzna stała się ważniejsza od treści, którą miała przedstawiać. Według Jezusa Żydzi odeszli od treści, a skupili się na tym, co zewnętrznie obrazuje ich religijność. W zapomnienie poszło serce, a pozostały jedynie obowiązki, nakazy, rytuały.

V Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C

Pwt 30, 15-20; Ps 1, 1-2. 3. 4 i 6 (R.: Ps 40 (39), 5a); Mt 4, 17; Łk 9, 22-25

W tym fragmencie Ewangelii Jezus zapewnia nas, iż takie życie możliwe jest już na ziemi. Bóg zaprasza nas do takiego życia wprowadzając na drogę miłości. Skoro sam jest Miłością, więc wskazuje nam drogę prowadzącą do Miłości, czyli do Jego Serca. Nie dość na tym, pokazuje nam również, iż Jego Serce zostało otwarte na wieki dla wszystkich dusz. Stało się to na Krzyżu. Mimo, że kochał ludzkość od zarania dziejów, bowiem stworzył ją z Miłości, przecież zanim powołał do życia, to najpierw pokochał, jednak pozwolił, by również fizycznie zostało ono otwarte, byśmy mogli to zobaczyć i uwierzyć. Wylewa się, zatem nieustannie ze zranionego Serca Bożego na cały świat niosąc miłosierdzie. Tym więcej, im bardziej jest ranione Serce przez grzechy ludzi.

V Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C

Jl 2, 12-18; Ps 51 (50), 3-4. 5-6a. 12-13. 14 i 17 (R.: por. 3a); 2 Kor 5, 20 – 6, 3; Jl 2, 13; Mt 6, 1-6. 16-18

Jezus pokazał nam dzisiaj nowy wzór jałmużny, modlitwy i postu. Usunął z ich praktykowania obłudę polegającą na wykonywaniu ich w celu uzyskiwania pochwały, poważania, w celu wywyższania się pośród ludzi, aby przy innej okazji wytykać im, że tego nie robią. Prawo nakładało obowiązek postu raz w roku w Dzień Przebłagania, a w kilku innych dniach pozostawiało możliwość indywidualnego wyboru. Faryzeusze pościli dwa razy w tygodniu, czyli ponad sto razy więcej niż wynikało to z Prawa. W czasie postu rozdawali jałmużnę, i nauczali, że wartość postu zależy od wielkości rozdanej jałmużny. Niektórzy nauczyciele mówili o zbawieniu, jako rezultacie tej praktyki.

V Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C

1 Krl 8, 22-23. 27-30; Ps 84 (83), 3-4. 5 i 10. 11 (R.: por. 2); Ps 111, 7b. 8a; Mk 7, 1-13

Człowiek, bowiem pierwotnie stworzony do bliskiej zażyłości z Bogiem, zerwał sam tę więź i teraz przez swą słabość jeszcze bardziej się oddalił. Bóg, który był bliskim człowiekowi, po grzechu pierworodnym spuścił zasłonę pomiędzy Nim, a człowiekiem. To jednak postępowanie człowieka było tego przyczyną. Człowiek nie mógł oglądać Czystego, Doskonałego, Świętego, bo jego skażona natura, jego biedne, słabe serce, zraniona dusza nie wytrzymałyby tej Świętości, Mocy, Potęgi. Bóg jednak nadal kierował życiem człowieka właśnie poprzez przykazania, swoje słowo.

V Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C

1 Krl 8, 1-7. 9-13; Ps 132 (131), 6-7. 9-10 (R.: por. 8a); Mt 4, 23; Mk 6, 53-56

Otóż oni „biegali po całej okolicy i zaczęli znosić na noszach chorych, tam gdzie, jak słyszeli, przebywa”. Zauważmy, jak bardzo spragnieni byli Jezusa. Jak bardzo wierzyli w Jego moc. Jak bardzo Go potrzebowali. Nam potrzeba tej wiary. Wiary do tego stopnia, że zaczniemy „biegać po okolicy i znosić chorych, tam, gdzie przebywa Jezus”. Czy mamy taką wiarę? Czy jesteśmy gotowi, by tak czynić? Jezus z pewnością widzi powątpiewania w naszych sercach. Bo nikt z nas w sposób dosłowny tego by nie uczynił, chociaż niektórzy z nas dawali o Jezusie świadectwo, niejako zapraszając do Niego.

V Niedziela Okresu Zwykłego, Rok C

Iz 6, 1-2a. 3-8; Ps 138 (137), 1-2a. 2bc-3. 4-5. 7c-8 (R.: por. 1c); 1 Kor 15, 1-11 lub 1 Kor 15, 3-8. 11; Mt 4, 19; Łk 5, 1-11

Ewangelia zaczyna się od zauważenia faktu, że tłum cisnął się do Jezusa, by słuchać słowa Bożego. Od razu widać, że lud był pod wpływem tego słowa. Tłum, który się ciśnie za prelegentem, to lud „zgłodniały” ważnego i głębokiego przesłania, które płynie z ust Jezusa. On musiał mówić o ważnych, decydujących, głębokich sprawach w prosty i zrozumiały sposób. Jakże dzisiaj przydałaby się taka mocna, z takim żarliwym sposobem przepowiadania, grupa kaznodziejów?

IV Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C

Syr 47, 2-11; Ps 18 (17), 31. 47 i 50. 51 (R.: por. 47b); 2 Tm 1, 10b; Mk 6, 14-29

Bóg nie na darmo dał jako pierwsze, przykazanie miłości Boga. On wie, że człowiek starając się kochać Jego, próbuje wyjść poza własne „ego”. Próbuje spojrzeć w Niebo, a nie tylko w ziemię. Próbuje zauważyć Kogoś, kto jest prawdziwie najważniejszą istotą dla niego, chociaż on często tego nie wie i nie rozumie. To akceptacji Boga potrzebuje najbardziej człowiek. Akceptacji nie w pojęciu ludzkim. To totalna akceptacja całego człowieczeństwa. Całej ludzkiej istoty, natury z jej ohydą słabości, grzechów, małości, nędzy. To przyjęcie każdej jego cząstki ciała i ducha. To miłość, która nie odwraca głowy, lub chociażby tylko wzroku widząc obrzydliwość ludzkiego upadku. To miłość, która otwiera ramiona i przytula wszystkich grzeszników, mimo, że wyglądem ich dusza przypomina chorego na trąd, gdy ciało odpada, śmierdzi, krwawi, ropieje, jest zdeformowane.

IV Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C

1 Krl 2, 1-4. 10-12; 1 Krn 29, 10-11ab. 11cd-12 (R.: por. 12b); Mk 1, 15; Mk 6, 7-13

Apostołowie mieli iść obuci w sandały. Bóg wyposaża apostoła w swoją miłość. To swego rodzaju podstawa. Bez Miłości, nie można być jej apostołem. Bez miłości, pokonają nas trudy i przeciwności. Nie będziemy mogli iść. Tak, jak bez sandałów, które chronią nogę, są jej zabezpieczeniem, a w chwili jakiegoś urazu, zmniejszają ból, bez nich nie da się iść dalej, tak bez miłości, nigdy nie wyruszajmy w drogę. Bo nasz trud pójdzie na marne.