I Niedziela Wielkiego Postu, Rok C

Łk 4,1-13

Czytana dzisiaj Ewangelia ukazuje nam Jezusa - jako tego, który choć sam  jest czysty, jest kuszony przez szatana. Skoro Bóg dopuścił, aby Jego Syn zaznawał dręczenia przez złego ducha, to i nam nie będzie to oszczędzone. Jest jednak pewna różnica. Jezus jest Bogiem - jest Święty, jaśnieje czystością tak, że jej blask rozświetla największe mroki ciemności. W Chrystusie nie ma skazy grzechu, więc pokusa szatańska nie ma się, o co „zaczepić”.

IV Niedziela Okresu Zwykłego, Rok C


Łk 4, 21-30

Trudno nam jest słuchać, gdy ktoś taki "wygarnia" nasze grzechy, mówi o naszych słabościach i przywarach, o naszych błędach i nałogach. To nas gniewa i drażni o wiele bardziej niż gdyby mówił nam to ktoś zupełnie obcy. Tak właśnie potraktowano Jezusa w Nazarecie Jego rodzinnym mieście, gdzie wszyscy Go znali. Oni jednak nie chcieli Jego pouczeń, ale cudów. Nie chcieli Go słuchać, a już szczególnie nie chcieli słuchać gdy mówił o zatwardziałości i uporze ich serc. Czyż nie jest tak i wśród nas?

II Niedziela Zwykła, Rok C

J 2, 1-12

Wesele w Kanie Galilejskiej to pierwszy cud Jezusa, bardzo nietypowy w stosunku do innych, znanych z kart Ewangelii. Nie spotykamy tu zasady uwierzenia – uleczenia. Pojawia się za to prośba Maryi wierzącej, że Jej Syn może pomóc w tej kłopotliwej sytuacji, w jakiej znaleźli się gospodarze wesela. Dzisiejsze czytanie pokazuje nam Maryję, jako wstawienniczkę, pośredniczkę. Wiele razy to właśnie Matka Boża jest Tą, która w naszej sprawie wstawia się u Jezusa. Matczynym sercem wyczuwa nasze problemy, zna słabości duszy. Kiedy czujemy, że problem nas przerasta, jest ponad nasze siły, Ona to wszystko widzi i wie. Jak każda matka przejmuje się wszystkim, przeżywa i stara się pomóc. Zanosi tak żarliwe błagania do Boga, że On „nie może” pozostać obojętny.

Niedziela Chrztu Pańskiego, rok C

Łk 3,15-16.21-22

Scena chrztu z dzisiejszej Ewangelii podkreśla mocno fakt, że Jezus w posługę swojej znaczącej misji, wchodzi w sposób skromny, nieznany, anonimowy. Niebo się otworzyło, kiedy Jezus dotknął swoimi stopami dna Jordanu, a tym samym dna naszej egzystencji, solidaryzując się z życiem grzeszników, choć grzechu nigdy nie popełnił, stanął w szeregu z grzesznikami, aby się dać zanurzyć – ochrzcić przez św. Jana Chrzciciela.  Zanurzając się w naszym życiu jak w Jordanie pokazał drogę wyjścia i drogę dojścia do nieba, które się otworzyło, do siebie. To droga miłości mimo wszystko, mimo zła.

I Niedziela po Narodzeniu Pańskim

Święto Świętej Rodziny Jezusa, Maryi i Józefa

Łk 2, 41-52

W dzisiejszej scenie ewangelicznej, która opowiada o zagubieniu i znalezieniu Jezusa w świątyni jerozolimskiej, możemy odnaleźć wiele prawd, które zmieniły myślenie i zachowanie Maryi względem Jej Syna. W tym wydarzeniu odkrywa się przed Nią tożsamość Jezusa. Jednak, to wydarzenie, które miało miejsce 2000 lat temu, poucza także nas, ludzi wierzących indywidualnie i daje wiele wskazówek dla rodzin chrześcijańskich.

III Niedziela Adwentu, Rok C

Łk 3,10-18

Przygotowanie do przeżycia pamiątki Bożego Narodzenia to nie tylko te przedświąteczne troski o zaopatrzenie lodówki i uporządkowanie naszego otoczenia, ale to przede wszystkim uporządkowanie serca i dróg życiowych. Bliskość Pana przynagla, aby zrobić Mu miejsce. Trzeba powracać do Betlejem i radować się wszystkim, co tam się wydarzyło, ale prawdziwa bliskość i prawdziwe narodzenie Boga powinno dokonać się w sercu oczyszczonym przez pokutę. Obyśmy o tym przygotowaniu nie zapomnieli ani go nie odkładali. Jeżeli mamy wiele braków w naszym życiu, to możliwości sakramentalnego spotkania się z Chrystusem stoją przed wszystkimi otworem.

II Niedziela Adwentu, Rok C

Łk 3, 1-6

Święty Łukasz pisze w dzisiejszym fragmencie Ewangelii, że Jan Chrzciciel „obchodził całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Posługując się słowami proroka Izajasza, wołał: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego” (Łk 3,4). Kilka razy usłyszeliśmy słowo „droga”, to nasuwa nam temat dzisiejszego rozważania. Posłuszni Janowemu wołaniu powinniśmy w czasie Adwentu przygotować nasze drogi Jezusowi, który przyjdzie do nas w pamiątce Bożego Narodzenia.

I Niedziela Adwentu, Rok C


Łk 21, 25-28. 34-36

Ewangelia dzisiejsza skupia się na obrazie powtórnego przyjścia Jezusa. Z wypowiedzi Jezusa wynika, że zawsze powinniśmy czuwać i być gotowi. Pan daje nam znaki, które nieustannie przypominają o Jego przyjściu, że może teraz przyjdzie. Ilekroć pojawia się Jego znak, może się okazać, że jest to decydująca chwila. Obrazami, jakimi posługuje się Jezus w opisaniu kolejnego Swojego przyjścia, możemy się przerazić. Jednak, kiedy wszystko układa się najgorzej, wtedy winniśmy najmocniej ufać, bo gdy noc jest najciemniejsza, wówczas nagle pojawia się światło. Kiedy dosięgnęliśmy dna rozpaczy, wówczas wszystko się odwraca i jest szansa na nowe życie. To, co dotyczy jednego człowieka, dotyczy też świata, jako całości. Gdy wszystko wydaje się być stracone, kiedy świat rzeczywiście się wali, wówczas jest ratowany.

XXXIV Niedziela Zwykła, Rok B


J 18, 33b-37

Dzisiaj Jezus wobec Piłata wypowiada wielką prawdę o sobie i swoim Królestwie. Staje przed nim słaby, bezradny, bez najbliższych potwierdza: „Tak, jestem królem”. Jakże są sprzeczne te dwie sytuacje, by mówić o tak wzniosłym tytule i o swoim Królestwie.

Jednocześnie dodaje, że „Królestwo moje nie jest z tego świata”. Okoliczności oraz sposób, w jakich Jezus to czyni wskazują, że Jego królowanie i Królestwo nie jest takie samo, jak w wymiarze i rozumieniu ludzkim.

XXXIII Niedziela Zwykła, Rok B

Mk 13, 24-32

Dla każdego człowieka w chwili śmierci kończy się świat, gaśnie słońce i blednie księżyc. Eschatologia ma indywidualny wymiar i trzeba się z tym liczyć. Trzeba umieć odejść, być gotowym pożegnać ten świat i nie dziwić się, że oczy nie zobaczą więcej słońca ani cudów przyrody, że zabraknie sił do interesowania się księżycem, gwiazdami na niebie. W momencie śmierci wartości widzialne nie przedstawiają już żadnej wartości. Liczy się wówczas spotkanie z Chrystusem i wejście w nowy świat.

XXXII Niedziela Zwykła, Rok B

Mk 12, 38-44 lub Mk 12, 41-44

Słyszymy dzisiaj pochwały ubogiej wdowy z dzisiejszej liturgii słowa. Jeżeli chodziłoby tylko o ilość, to z pewnością znalazłaby się ona po stronie przeciwników Boga, a bogaci uczeni w Piśmie staliby się filarami Kościoła. Tymczasem Chrystus mówi: „Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony”. Jak to najwięcej? Przecież tylko dwa pieniążki! „Wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie” – odpowiada Jezus. Czego uczy nas to czytanie?